Ben Ne Yaptım Ki!

Artık hiçbir şeyim kalmamıştı. Hiçbirşeyim! Bi insan ailesinden uzaklaşmak ister miydi?!

Hergün akşama kadar odamdan çıkmıyordum, bıkmıştım. Yanıbaşımda bana destek veren tek kişi kuzenimdi. Herşeyimi biliyor beni anlıyordu. Ben onu annemden bile çok seviyordum. Bana değer veren tek kişi oydu. Bunu büyük bir samimilikle söyleyebilirim.


Ama biz ne zaman biraraya gelsek tüm şüpheler üzerimizde oluyordu. Her defasında kötü kız rolunu ailelerimizin aklından silemiyorduk.


Onların bizim üzerimizdeki kuşkusu bize güvenmeyişleri bizi kahrediyordu. Bir anda yok olmak istiyorduk. Sanki hala bizi seven birileri varmış gibi yapamıyorduk belki de birbirimiz için. Bilemiyorum.


Bir gün hiç haketmediğim halde kuzenimin babasından (dayım) fena halde azar işittim. Bu azara kuzenim de dahil. Artık eminim görüşmemize izin vermeyecekler. Neden bu kadar kızacak birşey mi yapmıştım! Kararı siz verin.


Sadece markete dondurma almaya gitmiştik ve bizi köşe başına erkek beklemeye giden kızlar gibi fırçaladılar.


Bu güvensizlik nedendi! Anlamıyorum. Her açıklamaya çalışışımda lafı ağzıma tıkadılar. Ben ne yaptım ki demekten kendimi alamadım içimden. Ve o kadar acizdim ki herşeyden korktum ölümden bile. Cesaretlenemedim, yapamadım.


En iyi arkadaş anne derler. Bizim annelerimiz aramızı açmaya çalıştı. Bizden daha iyi arkadaş var mıydı. Hem kuzen hem arkadaş. Ben kaç defa kuzenimi özlediğim için ağladım. Kaç defa ona sarılıp ağladım. O da ağladı. Biz ne yaptık ki. Anlamıyorum.


Şimdi ben de odamda tek başımayım o da kim bilir ne halde. Hiç uğruna bizi üzdüler. Lütfen siz yapmayın. Çocuklarınıza değer verin, onlara güvendiğinizi gösterin. Ben o kadar çok isterdim ki bunları annemle paylaşmayı!.. Bir siteden bunları duyuracağıma annemin omzunda ağlamayı!..


Buradan tüm annebabalar lütfen çocuklarınıza güvenin!..GİDEN GERİ GELMİYOR!..GETİREMEZSİNİZ...