Kimi zaman içindeki isyanları,serzenişleri bastıran dışarıya çıkmasını engelleyen,bir sebeb olmuştu.
Kaderle pek aram iyi değildi o zaman.
Ta ki kaderi yazanın biz olmadığını öğrenene dek.
Kimi zaman içindeki sevinci, mutluluğu bir an olsun o Güzeli duygu huzuru kalemle kağıda dökmeden.
İçimde yaşattığım duygular su yüzüne çıkmadan iç içe yaşadığım Karmakarışık duygular hasıldı
O küçük ama bir o kadar da cesareti büyük kallbimle.
Evet yenilmedim hayata dimdik durdum dostuma da düşmanıma da....
Düşman dediğim belki benim nefsimdi..
Dostum dediğimde yüzüme gülen sahte tebessümleri bana reva gören dostçuklarımdı kimbilir?
Bir pazar günü böyle temiz sandığım güzel bildiğim dünya ya yenik düşüşümdü belki. Ne bilebilirdim ki ;
geldiğim yerde menfaat, Çıkar dolu br düzenin içine girdiğimi,
Nerden bilebilirdim, sahte vefadan yoksun insanların Arasında kaldığımı...
Sonra O acı,dramatik bir sonla sonuçlanan o kaza gününe...
Ne oldu da beni buldu, neden başkası değilde ben,bana reva mı düşünceleri ile Yapayalnız kaldığım sessiz geceleri...
Ne zaman olsa ben ne zaman yarım insan oldugumu hatırlarsam;
o karanlık günü benim için başlangıcın sonu olan o gün....
Ben hastane de amaliyat masasına giderken, kim derdi babasız boynu bükük bir çare kalı vereceksin.
Bu olanlar bana Reva mı idi diye sordum...
Ama yanıtını alamadım.
Evet önceki zamanlardaki gibi isyana yönelmedim.
Kader dedim çektim sineye
Kader dedim Attım arka torbaya,
Babama söyleyemediğim sitemler kaldı içimde,
satır satır hece hece.
Belki de ben kaybettim kendimi o gün ve gece...
Neden böyle oluyor diye sormuyorum artık neden mi
Artık ne soru soracak ve de nede cevap verecek bir kelime yoktu.
Kelimelerin bittiği içimdeki serzenişlerin yarini bulmadığı noktadayım...
kara kaplı Günlüğüme yazdım bu yaşadığım her acı anı..
Karar defterine ismim geçmişti.
Sen dediler artık sakat artık yarım devam edeceksin hayata diye!!
Aklıma birden o hiç te hatırlamak istemediğim kaza geldi.
O benim hayatımın tek kara lekesi idi.
Abdurrahman Taşçı
