Kalpler Allahın Zikri İle Mutmain Olur

http://www.tevbekapisi.com/files/image/allahim.jpg Allah-u Zülcelal ayet-i kerimede şöyle buyurmuştur: "Kalpler ancak Allah'ın zikriyle mutmain olur." (Ra’d; 28)İmam Şârâni kuddise sırruh şöyle diyor: "Kişinin Allah-u Zülcelal'e karşı ihlaslı olabilmesi için yapması gereken dört şey vardır:
1- Dili Allah'ın zikriyle meşgul olmalı.
2- Kalbi Allah-u Zülcelal'i müşahede etmeli.
3- Nefsinin günaha sevk eden arzularına uymamalı.
4- Yediği lokma helal olmalı.
Bunlarla insanın zahiri âzâları temizlenir, halis olur. Ayrıca, kişi nefsini çok perişan etmeyecek. Ona yemek de yedirecek ama heva ve hevesine uymayacak. Tamamıyla nefsini öldürecek şekilde davranmamalı, çünkü nefis, Allah-u Zülcelal'in emanetidir.
İnsanın dilinden Allah'ın zikri gidip, günahlara meyilli konuşmalar olursa, kalbindeki nifaktan dolayıdır. Kalbin Allah katındaki ecir ve sevabı almadığındandır. Böyle olduğu zaman, insan Allah-u Zülcelal'e karşı tevbe etmeli, o hatalardan ve sonuçlarından, Allah-u Zülcelal'e sığınmalıdır. Çünkü, insana yardımcı olarak Allah-u Zülcelal kafi gelir.
Mesela; namazdaki tekbir imamla beraber olmalı. Tekbirin imamla beraber alınması, İslam dininde çok kıymetlidir. Eğer insan ona kıymet vermezse, Allah-u Zülcelal'in rızasını tam hakkıyla taleb etmediğinin bir işaretidir. Çünkü, her vakitte bir taat vardır. O vaktin taatinin kıymetini bilmeli ve tehir etmemeli. Eğer tehir ederse, olabilir ki Allah-u Zülcelal başka ibadetleri de ona nasip etmez. Onun için insan Allah-u Zülcelal'in insanlara tayin ettiği sevapların zamanını bilmeli ve fırsatı kaçırmamalıdır. Umulur ki, onları kaçırmadığı zaman ve fırsatını değerlendirdiği zaman, Allah-u Zülcelal ona daha güzel ibadetleri nasip eder.
İmam Şârâni kuddise sırruh şöyle tavsiyede bulunuyor: "Allah dostlarının hakkında gıybetle konuşmayın. Çünkü gıybet eden insan, gıybetini yaptığı insanın etini yemiş gibi oluyor. Allah dostlarının gıybetini yapmak, zehirli et yemek gibidir. O, zehir olarak vücuduna girdiğinde, bütün maneviyatı, imanı gidebilir.”
Gıybet, küçük bir şeymiş gibi görünüyor ama Allah-u Zülcelal'in yanında çok kötüdür. Ve yine size şu tavsiyede bulunuyorum, sözlerinizin kendisine ulaşamayacağı bir kişinin gıybetini yapmayın, ona o gıybet ulaşmadığı zaman korkun, çünkü daha tehlikelidir.
Çünkü, Allah-u Zülcelal gıybeti yapılan kişinin hakkını veriyor bizzat savunuyor. Ona sahip çıkıyor.
Kişi önceden işlemiş olduğu günahlarından dolayı, sanki af olunmayacak gibi bir umutsuzluğa girmesin, çünkü Allah-u Zülcelal'in öyle dostları var ki, önce günah işlemişler, sonra tevbe edip Allah'a dönmüşler ve ihya olmuşlardır.
Onlar ilk önce Allah yolunda değildiler. Sonra Allah-u Zülcelal'e döndüler ve Allah-u Zülcelal de onları ihya etti ve büyük zatlar olarak dünyada onları seçti. İbrahim b. Ethem gibi, Fudayl b. İyaz ve Bişr-i Hafi gibi evliyalar, önceleri Allah yolunda olmadıkları halde, tevbe ettiler ve bu tevbelerinin üzerine Allah-u Zülcelal de onları dost olarak seçti.
Allah dostları şöyle buyurmuşlar: "Kişi gaflet ile dünyayı dolduracak ibadet yapmaktansa, bir lahza kalbi ile huzurlu olarak "la ilahe illallah" dese, bu bir lahza ( bir an) onun için daha hayırlıdır."
Ve bir insan, kalbini Allah'a çevirdikten sonra, tekrar şehvet ile dünyaya kalbini çevirse, hicap ile, perde ile azaplanır. Yani Allah-u Zülcelal'in nuru ile arasına perde iner.

Seyda Muhammed Konyevi (K.S)

Buyrun..

tşkr ederim ferm@n ALLAH c.c razı olsun çok güzel düşündün

Ben de, açizane bu güzel yazınıza bir alıntı ile katkı da bulunmak istiyorum...


Halis ECE
Kalbî zikir ve Nakşibendi yolunun büyüklüğü


"Malum olsun ki; bu yüce yolun yüksekliği ve Nakşibendiyye tabakasının üstünlüğü, ancak ve ancak sünnet-i seniyyeye sımsıkı sarılma ve çirkin bid'atlardan kaçınma sebebiyledir. Bundan dolayıdır ki bu yolun büyükleri, cehri zikirden kaçındılar ve kalbi zikri emrettiler. Aynı şekilde müntesiplerini, Rasûlüllah (s.a.v. )ve Hulefa-i Raşidin (r.anhüm) devrinde olmayan raks ve sema'dan, vecd ve tevâcüd gibi şeylerden de men ettiler...

"İşte onların sünnete olan bu bağlılığı, büyük neticelere (ecir ve mükâfatlara) sebep oldu. Bid'atlardan kaçınmalarının da pekçok meyvesini gördüler... Bu sebeple, başkalarının nihayette ulaştığı, onların başlangıçta ulaştığının içindedir...

"Bunlara mensup olmak bütün nisbetlerin üstündedir. Bu zatların kelâmı kalbî-manevî hastalıklara devâdır... Bakışları manevî rahatsızlıklara şifâdır. Onların gösterdiği teveccüh, talibleri iki cihanın alakasından (mâsivadan-Allah'tan gayri her şeyden) kurtarır. Bu yolun büyüklerinin şânı yüce himmetleri; müridlerini, mümkinat âleminin bataklığından kurtarıp, vücûbun zirvesine (Allah Teala'ya) yükseltir...

"Ancak bu şerefli mensubiyet şu zamanlarda anka kuşu gibi oldu... Perdelerin arkasına geçip gizlendi. Öyle ki; şu tabakadan bir topluluk, bu yüce devleti bulamadıklarından ve bu nimeti kaybetmelerinden dolayı, her yola girip çeşitli mesleklere sülûk ettiler...

"Güzel cevherler elde etmenin yerine çanak-çömlek parçalarıyla sevindiler (kendilerini avutup teselli ettiler). Çocuklar gibi basit şeylerle kalplerini tatmin ettiler. Hatta onlar, o kadar sıkıntıya düştüler ve şaşırdılar ki; büyüklerin yolunu terk edip, zaman zaman teselliyi cehri zikirde arar oldular. Bazan itmi'nanı raks ve semada (dönmede) gördüler...

"Bunlardan daha acaibi; bu kötü-çirkin bid'atleri, bu şerefli mensubiyeti tamamlayıcı, kemâle erdirici ve bu tahribatı da tamir sanmalarıdır...

"Allah Teala onlara insaf versin, şu yolun büyüklerinin kemâlatından rûhen koklamayı nasip eylesin." (el-Mektûbât, li'l-İmâmi'r-Rabbâni, 1, 168)
__________________