Çocukluğumu Özledim

http://elif.files.wordpress.com/2009/04/cocukluk.jpg

Çocuk olmak var ya, özledim ben çocukluğumu
Petek çiçeklerine konan arıları özledim
Sokaklarda çığlık atan çocukları özledim
Bedenimde ki beyaz ışıkla oyunlar oynamayı özledim
Beş taş oynamayı, ağaçlara tırmanmayı
Bulutları şekillendirip masallar anlatmayı kendime
Ben dut ağacını özledim
Kaldırımlarda yalın ayak koşturmayı
Gazoz kapaklarını özledim ben
Çocukluğumun kokusunu, sevginin gücünü
Sokaklarda kaybolmayı, kavgalarımızı, kahkahalarımızı
Bir de bebeğim Fatoş’u özledim ben
Fatoş’un kirlettiği kıyafetleri yıkamayı
Aseton şişesinden biberonla, ona çaylı bisküvi yedirmeyi
Çocukluğumu özledim özledim
Bu gün çocuk olup, yıldızlarla dans etmeyi özledim
Yağmur yağınca gökyüzündekilerin
Evlerini yıkadıklarını düşünmeyi özledim
Özledim saflığı, temizliği, doğallığı
Yalansız, sevgi dolu, gülen insanları özledim
Güvenmeyi özledim
Hikâyeler yarattığımız, eski evleri korkuyla gezmeyi
Saklambaç oynamayı yaz akşamlarında
Bahçeli evimizi özledim
Bu gün çocuk olmayı özledim...

Alıntı