Ben bir yazı okuduğumda akıl eleğinden geçirip,
Gönül fırında pişirmeliyim,
Anlamlı ve manalı olmalı,
Okuduğumda açmalı bana binbir nurani kapı,
Boş olmamalı ,
Söz olsun diye söylenmemeli,
Satır dolsun diye karalanmamalı,
Özü yüreğime akmalı,
Vilgülü,noktası yerli yerinde olmalı,
Her satır başı yeni heyecanlar sunmalı,
Irmak gibi akıcı olmalı,
Deniz gibi durgun görünsede ,
Her an bir fırtına çıkarabilecek rüzgarlara gebe olmalı,
Haz duyabilmeliyim okurken,
Bitirdiğimde hem içimde hem iliklerimde hissedebilmeliyim,
Bana yeni fikirler sunabilmeli,
Yeni kapılar aralayabilmeli,
Üzerine şiirler bile yazabilmeliyim,
Heyecan katabilmeli,yanaklarımı kızartabilmeli kimi zaman,
Aşk olmalı,muhabbet olmalı,
Birini bitirince bir başka yazı bulmalıyım,
Yanı; halleriyle beni halleyecek…
Tıryakı olmalıyım.
Çok şey istediğimi biliyorum ama
İnsanoğlu bir hez karnını doyurunca illelebet doyabiliyor mu?
Nasıl açlık hissimiz her an bizimleyse
Okuma hissimizde hep bizimle olması lazım diyorum..
Önce Mukaddes Kitabımızı,
Sonra bize kaniatı okutturacak kadar okumuş olmalıyız diye düşünüyorum…
Okumayınca ne hayatın hakkını verebiliyoruz,
Ne de okunabiliyoruz…
Kainat dükkanındaki en güzel kitap ben olmalıyım diyerek okumalı,
Ve gönül sayfalarımıza nurdan damlalarla,
İmanı bir hazla, gözyaşı mürekkebiyle
Kendimizi yazabilmeliyiz.
Okunacakmı…?
diye endişe duymamalıyız,
Hakikat dolu gönül kitabimizin alıcısı çok olur,
Kendinde olmayanı merak eden,
ve sayiblenmek isteyen senin gönül kapına kulpuna yapışır…
Biz ki;
“Lekad halaknel insâne fî ahseni takvîm”
Gerçekten de biz, insanı, en güzel bir sûrete sâhip olarak yarattık.
İnsanoğlu bu güzelliğin bu güzelliğin zekatını verebilmelidir,
Bir tavkim gibi hep zamanı içersinde hakkı, hakikati okuyabilmeliler satırlarımızda.
Geçmiş yapraklarımız atılamayacak kadar kiymetli,
Gelecek yapraklarımız binbir heyecanla beklenmeli, diye düşünüyorum.
Gönül kitabınız kar gibi beyaz,gözyaşı mürekkebiniz daimi olsun…
Mevlam her satırının hesabını yüz akıyla vermemizi nasip eylesin…
(alıntı)
