Hz. Davud (as) nasıl zikrederdi?
Hz. Davud (as), öyle harika bir şekilde Yüce Mevla’yı tesbih edermiş ki, dağlar bütün heybetiyle, kuşlar da şirin ve dinlendirici sesleriyle boyunlarını uzatır, bu aşk dolu tesbihata onunla birlikte eşlik edermiş.
Yüce ALLAH (cc), bu durumu Kur’an’da şöyle ifade eder:
“Biz sabah akşam kendisiyle zikir ve ibadet etmeleri için dağları, toplu haldeki kuşları onun hizmetine râm etmiştik. Her biri onun âhengine katılır, beraber zikrederlerdi.”
(Sâd, 38/18*19)
“Biz Davud’a tarafımızdan bir imtiyaz verdik: Ey dağlar! Ey kuşlar! Onunla beraber tesbih edin, şevke gelin ALLAH’ın yüceliğini terennüm edin, dedik.”
(Sebe, 34/10) ALLAH (cc),
kendisini dağlarda, ovalarda Davudî sesiyle tesbih eden, Zebur’unu okuyan peygamberine, dağlarla, kuşlarla bir meclis oluşturmuş ve belki de bize bir yol göstermek istemiş;
“Siz de ailenizle, arkadaşlarınızla, Beni tesbih edin, Kur’an okuyun.”
Efendimiz, güzel sesiyle Kur’an okuyan Ebu Musa’ya kimselere nasip olmayacak bir iltifatta bulunmuş: “Dün gece senin Kur’an okuyuşunu dinlerken beni görmeliydin! Gerçekten sana âl-i Davud’un mizmarlarından (güzel ses) bir mizmar verilmiş!” (Müslim, Misafirîn, 236)
Acaba ben, Peygamber Efendimiz’i (sas), Ebu Musa’nın memnun ettiği gibi kaç defa memnun ettim? Bu anlamda Hz. Davud’u veya Ebu Musa’yı kaç kere örnek aldım? Kaç kere Davud (as) duygu ve düşüncesiyle bağrıyanık, hüzünlü bir şekilde eşimle, çocuklarımla, annemle, babamla, kardeşlerimle, dostlarımla vs. Kur’an okudum, ALLAH’ı tesbih ettim ve evimi bir “Kur’an meclisi”ne çevirdim?
Kalp ve ellerimi açıp dua dua yalvarıyorum: “ALLAH’ım! Benim (bizim) bu hatamı bir an önce telafi etmem için bana irade ver, peygamber şuuru ver. Ya Rabbi! Bizi ölüme hazır bir şekilde Sana kulluk ettir. Evlerimizi Kur’an’la nurlandıralım, bereketlendirelim. Her eve Davud (as) gibi Seni tesbih eden kullar nasip et ALLAH’ım. Amin!”
