Ey Kainat Yolcusu! (Biraz uzun ama güzel bir yazı)
Ey, kâinat yolcusu!...Kaldır başını! Bak gökyüzü, bulutlar, güneş, yıldızlar...Belki ihtiyacın var! Ha bitti bitecek bir hayatın var. Git, bir çiçeği kokla!...
Akıl almaz bir karmaşanın ortasında yaşıyor insan. Yalanla doğrunun, yanlışla gerçeğin ayrıştığı dönemler çok gerilerde kaldı. Siyah ve beyaz net tablolar artık yok. Yerini her tonda griliği barındıran, flu ve sisli manzaralar aldı. Burası neresi, biz kimiz, neden yaşıyoruz, nereden geldik ve nereye gidiyoruz? Artık bütün bu sorulara kolayca cevap verilemiyor. Gönül mü'mine yakışır bir hayat isterken, nefis yolu saptırmaya çalışıyor. Evet biz “bir alacakaranlık kuşağıyız ve belirsizlikler, tutarsızlıklar ve çelişkiler” içinde hayatı yaşıyoruz. Ensemizdeki en büyük düşman fırsat kolluyor. Oysa kalb ancak O’nu andığında tatmin oluyor. Ruh, O’na yöneldiğinde huzur buluyor. Ve insan hayat boyu süren çetin bir mücadeleyi göğüsleyerek yaşıyor.
Cevaplar farklı olsa da sorular asırlarca aynıdır. İnsanlık tarihinde en vazgeçilmez soru yine insana dairdir. Neden vardır insan? Bugün çok acı bir gerçekle karşı karşıyayız. Sorgulamadan, düşünmeden, ezbere yaşayan insanın acı gerçeğiyle baş başayız. Bugün ahirzaman insanı o kadar malayani ve lüzumsuz şeylerle iştigal etmektedir ki, yıllar önce Katherine Ann Porter’in yaptığı şu tesbit bugünün gerçeğini en net haliyle ortaya seriyor: “Bugün çoğu insanın hayatının hedefsiz oluşu beni dehşete düşürdü. İnsanların yüzde 50’si nereye gidiyor olduğunu hiç düşünmüyor. Yüzde 40’ı kararsız. Sadece yüzde 10’u ne istediğini biliyor, ama onların bile hepsi o yöne gitmiyor.”
İnanan da var, inanmayanda. Neden yaşadığını bir defa olsun hayatta sormayan da var, bu soruya hayatını adayan da. Mahiyetini bilen de var, bilmek istemeyen de. İnanıp yaşamayan da var. Veya yaşayan, ama neye inandığını bilmeyen... Ne garipsin dünya. Seslerin ipekten vücudunu mesh ederek ve renklerin ateşten nabzını sayarak, büyük sır kapısını tıklayan çilekeşleri ve inancı için hayatını hakir görenleri bugün nerede barındırıyorsun? Gelişigüzel, sorgusuz sualsiz bir hayatı yaşayan insan nasıl sormaz varlığa dair o en çetin soruyu. Kâinatın sırrını çözmek için aklı zorlamak gerekir. Çözüme ulaşmak için beyin sancı çekmelidir.
Yaşar insan, bir gün sonunun geleceğini bile bile. Her adımın ilk adım ya da her adımın son adım olabileceğini bile bile yaşamaktadır, kâinatın garip ama muntazam yolcusu. Bazan hayata sımsıkı sarılır ebediyen yaşayacakmış gibi. Oysa sayılıdır altın saniyeleri ve bir daha dönmemek üzere gider her bir ânı. Aslında yaşayanda bir zanla avunur. Bittiğine, gittiğine aldırmaz, gözünü kapar. Ama ölüm olduğu yerdedir. Ve bu hakikat değişmez. Ama yolcu olduğunu bi anladımı bu kâinatın eşsiz meyvesi, işte o zaman dağıtır etrafındaki zifiri karanlığı, o alacakaranlığı… İşte o zaman bütün alışkanlıklarını, o kalın ülfet perdesini yırtar ve prangaları çözer. Ruhu özgürleşmeye başlar, sonsuzluğa kanat çırpar. İşte o zaman insandır insan. Yoksa yalnız surette insandır. Çünkü onun “kıymetini tayin eden mahiyetidir. Mahiyeti ise himmeti nispetindedir. Himmet ise hedef ittihaz ettiği maksadın derece-i ehemmiyetine bakar”.1 Bir hedefe kilitlenmelidir insan. Başıboş hayat ve idealsizlik ölümsüz ruhunu öldürür. Çünkü insan bu fıtratta yaratılmamıştır. Ondaki “gayr-i mahdut istidadat” ta ötelere bakar. Dünya onu doyuramaz. O dünya ötesi için yaratılmıştır.
Düşünmek ne büyük bir nimet olsa gerek. İnsana ebedî bir yolcu olduğunu hatırlatan akıl ne büyük bir fırsat. Yaradanın kâinatın merkezine oturttuğu bu nazik, nazenin, nazdar varlık olan insana bahşettiği en büyük armağan. Onu bulması için ihsan ettiği bir lütuf. Mevlânâ’ya sorarlar: “Kişinin değeri nedir?”. “Aradığı şeydir” der ve ekler: “Ey kardeş! Sen fikirden ibaretsin. Eğer düşüncen gül ise, bir gül bahçesisin. Diken düşünüyorsan, külhan odunusun. Kesenin kıymeti, içindeki altın dolayısıyladır. Nasılki cesedin kıymeti candandır, canın kıymeti de canandandır. Canana koşmayan, ebedî sevgiliye kavuşmaya çalışmayan canlar, binlerce de olsa, hakikatte yarım tenden ibarettir.”
Kâinat yolcusu ne tarafa yol alırsa alsın, nereye doğru koşarsa koşsun, O'na yönelmemişse içindeki arayış ve özleyiş asla dinmez. Elinde mi dindirmek? Yaradan koymuş. Silip çıkaramazsın. Yönünü bir O’na doğru çevir, işte o zaman hissedeceksin yüreğindeki huzuru. İçten bir isteyişle, derinden bir titreyişle secdeye git, inle derinden derine. Bırak dünyayı, ukbaya talip ol. Aç ellerini, kaldır semaya doğru, hissedeceksin o sonsuz mutluluğu. Her ne kadar ağırsa da yükün ve cürmün alnını koy secdeye, düş toprağa bir tane gibi, kir dizlerini ve bırak yangın yerine dönsün için. Kâinatın garip yolcusu, yolun uzun değil, cismaniyet ve nefsaniyet itibariyle öl ki, ruh canibinde dirilebilesin. Çünkü “insan zayıftır, belâları çoktur; fakirdir, ihtiyacı pek ziyadedir; acizdir, hayat yükü pek ağırdır. Eğer Kadir-i Zülcelale dayanıp tevekkül etmezse ve itimad edip teslim olmazsa, vicdanı daim azap içinde kalır. Semeresiz meşakkatler, elemler, teessüfler onu boğar; ya sarhoş veya canavar eder”.2
Haydi diril, ayaklan! Anla neden var olduğunu. Bir kerecik olsun Allah namına kâinata bak ve buradaki inceliklere şahit ol. Yeryüzü ve gökyüzü korosu, ne varsa hepsi birden tesbihatıyla doldursun içini. Çöz çözebildiklerini, çözemediklerinle aklın boğuşsun. Yeter ki düşün ve kâinatta tek bir anlamsız sesin, tek hikmetsiz bir nefesin ve bir kıpırdanışın olmadığını anla. Aklını hayrette bırakan şu “intizam-ı âleme ve geniş rahmet içinde kusursuz hüsn-ü san'ata ve o misilsiz Cemal-i Rububiyete” mest ol.
alıntı
