http://img03.blogcu.com/images/y/a/r...1288905250.gif
Seher vakti yağan yağmur toprağa düşerken,
yüreğime de düşüyor damla damla.
Pencere kenarındayım.
Toprağa düşen rahmet damlalarını seyrediyorum.
Gökyüzünden yollar geçiyor kalbime doğru.
Yağmuru bekleyen toprak olmak geliyor içimden.
Toprak; Rabbine muhtaç, yağmuru bekliyor hasretle...
Sonunda Arş-ı Âlâ'ya yükseliyor toprağın duası
ve meleklerin kanatlarında damla damla rahmet iniyor yeryüzüne...
Hasretin sancısı dalga dalga vuruyor kalbimin limanına.
İnsan iken, Rabbime olan muhtaçlığımı unutup
beyhûde geçirdiğim zamanlarıma ağlıyorum.
Yağmuru bekleyen toprak olmak istiyorum...
Ağlıyorum...
Ağladıkça yangınlarım sönüyor. Meğer yana yana kül olmuşum.
Gafletin acımasız soğuğunda, acıyı hissetmeyecek kadar üşümüş yüreğim.
Karaya vurmuş bütün gemilerim...
Ağlıyorum...
Pişmanlık acıtıyor içimi.
Unuttuklarım, kıymetini bilmediklerim,
önemsiz gördüklerim tek tek düşüyor yüreğime.
Gözümün önünden perdeler kalkıyor ve hayalî bir yolculuğa çıkıyorum.
Önce bir hastaneye düşüyor yolum.
Nefes almak için oksijen tüpüne bağlı ve
bir defa rahat nefes alabilmeyi dünyalara değişmeyecek insanlar görüyorum.
Ne zaman nefesi daralsa astım spreyine sarılan insanlar acıtıyor yüreğimi.
Aldığım her rahat nefes kadar utanıyorum.
Tekerlekli sandalye ile hayata tutunan insanlar takılıyor gözlerime.
Acılarını birlikte yaşıyorum sanki.
Mıhlanıyorum olduğum yere.
Yürüyemiyorum... Attığım adımlar kadar utanıyorum...
Haykırmaktan sesi kesiliyor yüreğimin.
Dört bir yanda inşirah çiçekleri arıyorum.
Unuttuklarım yıkılmış üzerime.
Enkaz altındayım... Nefes alamıyorum...
Ağlıyorum...
Özgürlük nedir diye soruyorum kendi kendime.
Hayalen çıktığım yolculukta, yolum bir hapishaneye düşüyor.
Bu dört duvar arasındakilere 'kader mahkûmu' derler.
Kader, mahkûm eder mi ki insanı?
Kadere teslimiyet, mahkûmiyet olur mu?
Kendi elleriyle yıktığının suçunu neden kadere yükler ki insan?
Kalbim, içinden çıkamadığı soruların ardında feryat ediyor.
Susturamıyorum...
Asıl mahkûmiyeti ben yaşamışım meğer.
Anlatamadıkları varmış yüreğimin.
Yüreğim, demir parmaklıklar ardında,
söyleyemediklerinin acısıyla yapayalnız kalmış...
Yüreğim yetimliğine ağlıyor şimdi...
Ne olur ağlama yüreğim.
Ağlayıp da körükleme pişmanlığımın ateşini.
Kanayan yaralarıma bir de sen tuz basma, ne olur...
Her pişmanlık, yeni başlangıçlara gebedir.
Sus ki, yeni başlangıçlara yürüyelim birlikte.
Suskunluğun, umutlarımızın adı olsun...
Sus yüreğim…
Sus ki, çığlıkların duyman gerekenleri engellemesin.
İsyanın kör kuyusunda çaresizliğine ağlayan
zavallı rolü yapmak yerine, hayata dönebilesin.
Sus ki, bir kez daha kırılmasın kanatların.
Bırak dilinin söyleyemediğini gözlerin anlatsın.
Sana da sessizliğinle övünmek kalsın...
Avun yüreğim...
Yaşamak için, yüzü ebediyete dönük sebeplerinle avun.
Ölümü de götür gittiğin yere.
Giderken, şairin mısralarını da al yanına.
"Öleceğiz,öleceğiz müjdeler olsun,
Ölümü öldüren Rabbe secdeler olsun" N.F.K.
Bırak mısralar aydınlatsın en sevgiliye giden yolları.
Ölümün adı olsun vuslat...
Gülümse yüreğim...
Komik şeyler arama gülmek için.
Yaşadıkça, acılar içinde gülümsemeyi de öğreneceksin.
Bin sevincin öğretemediğini bir acı öğretecek sana.
Acılarla olgunlaşacaksın...
Öğreneceksin yüreğim...
Dünyanın hasret, ölümün vuslat olduğunu öğreneceksin.
Zamanla sığamaz olacaksın bu hasret diyarına
ve duaların yetişecek imdadına.
Bir gün, heybendeki dualarla Hakk'a yürüyeceksin...
