http://www.harikasozler.net/data/med...rresimleri.jpg
Sevda Dağının Aşkı
Kendini bildi bileli yeşiltepeden sevda dağını izlerdi. Tüm ihtişamıyla yine karşısında duruyor, dumanlı başı göklere erişiyordu .Yüreğinde sevdası sevdalısı kadar olmuş, için içine sığmıyordu. Artık dayanamadı tüm içtenliğiye seslendi:"Seni seviyorummmmmmmmmm ."
Dağ karşılık verdi:" Seni seviyorummmmmmmmmm."
Sevda dağıda beni seviyor diye düşündü, hiç beklemedi koştu dağa tırmanaya başladı.
O kadar seviyorduki aklında yalnızca o vardı.
Sarptı kayalıkları dağın. Ona yakınlaşmak için her attığı adım ona eziyet veriyordu. Elleri ayakları kan, revan içinde kalıncasıya kadar, soluğu tükeninceye dek tırmadı. Sonra takadi kalmayınca bıraktı kendini, dağın eteklerine seriliverdi.
Bir kaç çakıl taşıda yuvarlandı onunla birlikte. Ben "seni çok seviyorum" dedi.
Bir taş daha yuvarlandı. Çarpıverdi başına.
Gözlerini kapatmıştı hali yoktu.
Hatırladı... Tertemiz havasını çiğerlerine doldururdu, eser rüzgarı saçlarını savururdu. Onunla beslenirdi. Kışın odunuyla ısınır, terlerdi. Şelalerinden soğuk suyunu içer, serinlerdi. Yamaçlarında gölgelenir, çiçekleri ona kokularıyla selam verirdi. Türlü otları merhem olurdu yaralarına. Nede çok oynardı çocukken tavşanlarla.
Hatırladı...
Son nefesinde: "Sen daha çok sevdin beni" dedi ey sevgili.
Bilmiyorduki ölümüyle bitmemişti..
Dağdan yuvarnan taşlar üstünü örttü. Toprak içine aldı zamanla üzerinde otlar büyüdü. Menekşeler açtı, kelebekler uçtu. Arılar çiçeklerine kondu.
Sevda dağı hep söylemişti aşkını insana.
Ama...
İnsan toprak gibi sevmeyi ölümle öğrendi.
