Dervişin Rüyası

Dervişin biri anlattı:

”Rüyamda Hızır’ı görenleri gördüm. Onlardan, helâl olan ve hiçbir vebali olmayan rızkı nasıl elde edeceğimi sordum. Beni alıp dağlara götürdüler. Ormanlardaki yabani meyve ağaçlarını silkelediler. ‘Bunları Allah Teâlâ bizim himmetimizle senin için tatlılaştırdı. Tertemiz, helâl rızkı, hiç yorulmadan kolaylıkla da elde edebilirsin‘ dediler.

O meyveleri yedikten sonra kalbimde himet kaynakları coştu. Sözlerimin tesirinden, feyzinden akıllar hayrete düştü. Bunun üzerine rabbime şöyle dua ettim. ‘Ey rabbim! Bu hal benim için bir imtihan. Sen bana halktan gizli bir ihsanda bulun.’ Bunun üzerine ârifane söz söyleme kabiliyetim gitti.

Onun yerine hoş bir gönül elde ettim. Büyük mânevî zevklere ulaştım. Kendi kendime, ‘Cennette bundan başka bir sevinç hali olmasa dahi, buna razıyım’ dedim.

Bir gün ormandan odun yüklenip gelen fakir bir derviş gördüm. Daha önceki kazancımdan elde ettiğim birkaç altınım elbisemin yeninde dikili duruyordu. Yine kendi kendime, ‘Allahım, bana ihsanda bulundun, rızık derdinden kurtuldum. Şu yanımdaki altınları oduncu dervişe vereyim de iki-üç gün rahat etsin’ dedim.

O derviş sanki benim düşüncemi okumuş bakışları beni azarlar gibiydi. Aslan gibi heybetiyle yanıma yaklaştı. Odunları yere indirdi. Oduncu dervişin heybetinden benim yedi uzvum birden titremeye başladı. Şöyle dua etti:

‘Yâ rabbi, duaları kabul olan has kullarının yüzü suyu hürmetine, bu odunları altına çevir.‘ Bir anda odunlar altına döndü. Ateş gibi parıl parıl parladı. Bu durumu görünce kendimden geçtim. Bir hayli zaman baygın kalmışım. Kendime gelip şaşkınlığım geçince o zat dedi ki:

‘Allah’ın has kulları çok kıskançtır. Tanınmaktan şöhretten kaçınırlar.‘ Tekrar rabbine dua etti: ‘Yâ rabbi, sen bu altınları tekrar odun haline getir.’ O saniyede altınlar tekrar odun oldu.

Garip bir derviş kılığındaki o mübarek insan, onları yüklenip şehre doğru gitti. O mâna padişahının arkasından gidip anlayamadığım bazı konuları sormak istedim, fakat heybeti beni olduğum yere âdeta bağladı. Donup kaldım. Şöyle düşündüm:

Allah’ın has kullarının huzuruna varmak için herkese yol yoktur. Eğer biri can ve baş vererek yol bulursa bu onların merhametindendir.”

***

İnsanlar gerçek bir Allah dostunun sohbetine nail olurlarsa, bunu Allah’ın bir lutfu olarak kabul etmelidirler. Zaman kaybetmeden feyiz tahsil etmek için gayret gösterilmelidir.

Yoluna kaybeden ahmaklardan olmamak için fırsatı ganimet bilmelidir.

Kaynak : Mesnevide Geçen Hikayeler

Allah (c.c) razı olsun.