Ciltler dolusu nasihate bedel!

Bazen her şeyden usandığınız, “hiçbir şeyin benim için manası yok” dediğiniz zamanlar olur ya, işte, bilin ki o zaman mürşidinize ihtiyacınız var ve acilen ziyarete gitmenizin zamanı gelmiştir demektir.

Ya da bazen ahirete dair işlerinizde tembelliğe düşersiniz, dünyaya dair işlerinizde ümitsizliğe kapılırısınız. İşte, o zaman da acilen mürşidinize ihtiyacınız var demektir, yanına koşun.

Seyda Hazretleri (kuddise sirruh) bir gün; “Eğer sadece ahiretim olsun, diyorsanız Sâdâta ihtiyaç vardır. Eğer sadece dünyam olsun, diyorsanız Sâdâta ihtiyaç vardır. Eğer hem ahiretim hem dünyam olsun, diyorsanız yine Sâdâta ihtiyaç vardır.” buyurmuşlardı.

Onunla aynı zamanda yaşıyor olmak bile, insana heyecan ve gurur veriyor. Mevlana Hazretlerinin dediği gibi; “Öğüt verecek insana değil, örnek olacak insana ihtiyaç var.” Sözüne duyulan ihtiyacımızı, onunla aynı hayatı ve aynı kâinatı, aynı dünyayı paylaşırken, doyasıya yaşayabilirsiniz.

Her haliyle ve davranışıyla size öğütten öte etkiler bırakacak örnekler sunar. Dergâhta, yanında kalma lütfuna erdiğim zamanlarda, bu durumu her gün, hatta her an yaşardım neredeyse…

Mesela; Seyda Hazretleri ile camide kitap çalışmaları yaptığımız bir gün idi. Seyda Hazretleri mihraba sırtı dönük oturmuş, ben de ona doğru yönelmiş vaziyette, söylediklerini not ediyordum. Caminin kapısının açıldığını, sesinden anladım. Bir anda Seyda Hazretleri ayağa kalktı. O kadar hızlı kalkmıştı ki ben neye uğradığımı anlamamıştım. Ben kalkmak için hareketlendiğimde, o nerdeyse yavaş yavaş oturuşa geçmişti.

Ben kalktım ve cami kapı tarafına baktım. İçeri geleni hayli merak etmiştim ki muhterem babalarını gördüm. Kapıdan giren Seyda Hazretlerinin babaları idi…

Seyda Hazretleri onu görür görmez ayağa fırlamıştı. Babası da hemen caminin girişine ilişivererek oturmuştu. Seyda Hazretlerinin ayağa kalkmasından hayli utanırdı. Bu durum, Seyda Hazretlerinin babalarının her gelişinde tekrar ederdi.

Seyda Hazretlerinin babaları, bu durumdan o kadar sıkılırdı ki caminin kapısını açar açmaz Seyda Hazretlerinin kalkmasına fırsat vermeden, hemen eşiğin önüne oturur, sonra yavaş yavaş ileri kayardı.

Birlikte ağlıyorlardı

Seyda Hazretlerinin tevazusu ve ahde vefası, bin öğütten daha etkili olurken, babalarının saygı ve hürmeti, insanı binlerce kez irşad ederdi.

Bir defasında, teveccühte Seyda Hazretlerinin babaları ile yan yana gelme şerefine nail olmuştum. Teveccüh başladığı anda, mübarek babaları öylesine feryadı figanla ağlıyor ve yalvarıyordu ki, o ihtiyar haliyle ondan çıkan feryada inanmak zor idi.

“Seyda Himmet!” diye ağlarken, o an teveccüh yapan mürşidin babasını değil, sonsuz teslimiyetle kalbini ona vermiş bir sofinin sesini duyuyordunuz.

Ağlayarak yalvarması ve dizlerine vurarak “Himmet Seyda!” sesi, Seyda Hazretleri camiden çıkana kadar devam ederdi. Siz yanında erir, adeta bu hal karşısında utanır, kendinizin ne kadar acziyet içinde olduğunuzu iliklerinize kadar hissederdiniz. Her teveccühte, Seyda Hazretlerinin babalarının yanında olmak için ortamı kollardım…

Yine bir akşam namazından sonra, Seyda Hazretlerinin babaları geldi camiye. Seyda Hazretleri akşam rabıtasında idi. Babaları geldi, tevazu ve edeple arkasına oturarak, Seyda Hazretlerinin rabıtasının bitmesini bekledi. Seyda Hazretleri rabıtayı bitirerek geri döndüğünde, babaları acemi ve yeni gelen bir sofi gibi eğilerek yaklaştı bir şeyler söyledi.

Seyda Hazretleri elini uzattı. Babaları tövbe edecekti. Babalarının elini saygıyla avuçlarının arasına alarak beraber tövbe ettiler. Babaları ağlayarak Seyda Hazretlerinin dediklerini tekrar ederken, Seyda Hazretleri de ağlıyordu. “İnsanın başından kaynar sular dökülür gibi” derler ya; işte, oradaki herkesin başından kaynar sular dökülüyor ve yanıyorduk…

Tövbenin bitiminde, Seyda Hazretleri, ani bir hareketle eğilerek babalarının elini sevgi ve hürmetle öptü. Babası bir gayretle Seyda Hazretlerinin elini öpmek istedi ama nafile, Seyda Hazretleri elini kaçırmıştı. Babası bir daha gayret etti, Seyda Hazretleri hem elini kaçırdı hem de: “Estağfirullah, estağfirullah!” diyerek mahcup oldu.

Mübarek babaları da çok mahcup olmuşlardı, gözyaşları içinde kalkarak kenara oturdu ama iki gözü iki çeşme ağlıyor ve biraz önce Seyda Hazretlerinin öptüğü elini dizine vuruyordu. Mahcup olmuştu, mahzun olmuştu…

Biz ona bakarken ondan daha mahzun olmuş ve gözyaşlarımıza sahip çıkamıyorduk. “Allah’ım bu nasıl bir aşk, bu nasıl bir sevgi, bu nasıl bir teslimiyet, bu nasıl bir tevazu” ki bizim bu örneklerden sonra, hangi öğüde ihtiyacımız vardı?

Ciltler dolusu nasihate bedel!

Bir gün, Seyda Hazretlerinin babaları, çay ocağının önüne oturmuş güneşleniyordu. Yanına yaklaştım elini öptüm:
- Kurban bize biraz Seyda Hazretlerinden bahsetseniz, çocukluğu, gençliği nasıldı? Dedim.

Bir anda yüzü değişti, her zaman mahzun duran bakışları gözyaşlarına karşıtı:
- Ahmet, ne anlatayım! O çocukluğunda da aynı idi. O ilim aşığı idi. Çocukluğunda dahi ilme, çöldeki insanların susuzluğu gibi âşıktı. Onun hali de ahlakı da daha çocukluğundan, Peygamber (sallallahu aleyhi vesellem)’e benzerdi, ben ne anlatayım! Diyerek dakikalarca, sadece ağladı.

Aslında, bu gözyaşları anlayabilirsek, bizlere belki ciltler dolusu nasihatlere bedeldi.

Anne ve babalarına asi gelen gençlerin yaşadığı bu devirde; çocuklarını İslam ahlakı ile yetiştirmeyen babaların olduğu bu çağda; onların hali bize ötelerden gelen öğütler oluyordu.

Her cumartesi sohbetiyle bizlere nasihatler eden Seyda Hazretleri; ahlakı, ilmi, tevazusu ve hilmi ile de başlı başına bir sohbettir bizim için.

Allahu Zülcelâl, onu anlamayı ve böylece Habibi’nin ahlakıyla ahlaklanmayı nasip etsin hepimize. (Âmin)

Yazar: Ahmet Öz