“Sizi boşuna yarattığımızı ve bize döndürülmeyeceğinizi mi sandınız?" (Mü'minun Suresi,115)
Bakınız Allah-u Zülcelâl ne şekilde bizi ikaz etmektedir. ‘Bana döndürülecek, sizin, hesabınızı göreceğim!’ buyuruyor.
Kıyamet günü hayvanlar gibi toprak olmak suretiyle de hesaptan kurtulamayız. Kıyamet günü; kâfirler, facirler, günahkarlar hayvanların toprak olduğunu görünce "keşke biz de toprak olsaydık" diyeceklerdir.
Ama toprak olamazlar. Onun için kıyamet günü halimizi düşünüp, ahirete hazırlık yapmalıyız. Yoksa perişan oluruz. Allah-u Zülcelâl başka bir ayet-i kerimede şöyle buyurmaktadır:
“Allah-u Zülcelâl hiç kimseyi bırakmamak suretiyle, herkesi haşir meydanında toplayacaktır” (Kehf:47)
Biraz aklımızı çalıştırıp o haşir meydanının manzarasını düşünmemiz lazımdır!...
Haşir meydanında Hz.Adem'den (as) kıyamet kopuncaya kadar, ne kadar insan yaşamışsa, bütün melekler ve cinler bir araya toplanacak, çok büyük bir izdiham olacaktır. Bütün insanlar umutla Allah'ın rahmetini bekleyecekler, yanlarında kim var kim yok haberleri olmayacaktır. O kadar dehşetli bir gündür!
YAHUDİ VE HIRİSTİYANLAR ALLAH’IN RAHMETİNDEN UZAKTIR
Allah-u Zülcelâl bir kutsi hadisi şerifte Peygamber Efendimiz sallallahu aleyhi ve selleme şöyle söylettiriyor:
“Benim rahmetim bütün her eşyaları (her şeyi) kaplamıştır.” İşte Allah'ın rahmeti o kadar çoktur. Şeytan -aleyhillane- bu hadis-i kutsiyi duyduğu zaman, ‘Allah'ın rahmeti bütün eşyaları kaplamışsa ben de o eşyalardan bir eşyayım Allah bana da rahmet edecektir’ diye umutlandı.
Bunun üzerine Allah-u Zülcelâl şu ayet-i kerimeyi nazil etti:
“Rahmetim her şeyi kaplamıştır, bunu Allah'a karşı gelmekten sakınanlara, zekat verenlere, ayetlerimize iman edenlere takdir ettim.” (Araf: 156)
İşte bu ayet de inince, şeytan -aleyhillane- Allah'ın rahmetinden umudunu kesti. Çünkü Allah ayette, rahmetimi iman eden kimselere takdir ettim, buyurdu. Şeytan da iman etmediği için umudu kalmadı.
Diğer taraftan, yukarıdaki ayet inince, Hıristiyan ve Yahudiler “Biz de Allah'ın rahmetine müstahakız, çünkü Allah'a iman ediyoruz” diye düşünürken, tekrar bir ayet daha nazil oldu:
“Rahmetimi, Tevrat ve İncil'de yazılı buldukları, okuyup yazması olmayan Muhammed Peygamber'e uyanlara takdir ettim.” (Araf: 157)
Bunun üzerine Yahudi ve Hıristiyanlar da Allah'ın rahmetinden umutsuz oldular. Allah: "Ancak Muhammed’e (sav) inanırsanız rahmetim size müsetahak olur" buyurdu. Bu ayet-i kerime mü'minlere ne güzel bir müjdedir.
Ancak, Müslümanlık da o kadar ucuz değildir, ayette bahsedilen sıfatları, vasıfları kendimizde bulundurmamız lazımdır.
ZALİMLER CEHENNEMDEDİR
Peygamber Efendimizin (sav) buyurduğu bir kudsi hadiste Allah-u Zülcelal şöyle buyurmaktadır:
“Kullarım, benim evimin ehli gibidir. Kim onlara merhametli, şefkatli ve güzel davranırsa, ben de ona karşı şefkatle ve güzel davranırım. Kim de onlara zulüm ve hakaret ederse, ben de onu cehennem ateşinde yakarım.”
Nasıl insanın evinin bir ehli iyali varsa, kullar da Allah-u Zülcelâl'in iyalidir, hane halkıdır.
Biz şimdi dünyada rahat rahat yaşıyoruz. Bize soru sorulmuyor, geceleri yumuşak yataklarda yatırıyor, gündüzleri güneş ışığıyla sokaklarda dolaşıyoruz, fakat öldükten sonra insan sorusuz kalmaz. O sorunun cevabını da ancak dünyadayken hazırlayabiliriz.
Bu dünyada ne yaparsak, ahirete ancak onu götürebiliriz. Orada zerre kadar bir amel-i salihi arayacağız. Eğer günahlarımız varsa, pişman olup ben bu günahları niçin yaptım diye, öyle bir pişmanlık duyacağız ki ancak Allah-u Zülcelâl bilir!
Namaza dikkatli olmamız ve bu konuda ailemize ve akrabalarımıza da yardımcı olmamız lazımdır. Çünkü Kıyamet günü ilk soru namazdandır. Eğer kişi namazı hakkıyla yerine getirmişse, ondan sonrası kolaydır. Eğer namazı hakkıyla yerine getirememişse baştan helak olur! Allah muhafaza...
Hadiste şöyle anlatılmıştır: Cehennemde ‘yalemlem’ isminde bir dere vardır ki ateş, yılan ve akreplerle doludur. Cehennemin diğer bölümleri:
“Ya Rabbi! Bizi ‘yalemlem’ ismindeki dereden muhafaza et” derler. O kadar şiddetlidir. Burası namaz kılmayanlar içindir. Namaz kılmayanlar oraya girdiği zaman, bir yılan onlara eziyet verir.
Yılanın onları her bir sokuşunda yetmişbin bin sene acı duyarlar. Oranın azabı öyle çoktur. Bu dünyadayken, yumuşak seccademiz üzerinde namaz kılmayıp kendimizi o azaba müstahak etmemizin ne kadar büyük bir akılsızlık olduğu hepimize malumdur.
Üzerinde kaza namazı borcu olanlar kazalarını kılsınlar. Çünkü Kıyamet gününde bir sac, ateşin üzerinde kıpkırmızı kızdırılıp kaza namazı borcu olana:
“Git bunun üzerinde kaza namazlarını kıl!” denilecektir. Yumuşak seccademizin üzerinde kazalarımızı kılmayıp da oraya bırakmak, nefsimize yaptığımız ne büyük bir haksızlık, ne büyük bir zulümdür!
ZALİM KİME DENİR?
İşte, zalim kime denir? Başka insanlara zulmedene zalim denildiği gibi, nefsine böyle haksızlık yapana da zalim denir. Günah işlemek suretiyle nefsimizi cehennem ateşine müstehak etmek ruhumuza, nefsine yaptığımız bir zulüm ve hakarettir. Onun için daima birbirimize yardımcı olmamız lazımdır.
Cemaatle Allah'a yönelmek Allah'ın yanında çok kıymetlidir. Çünkü ‘cemaat rahmettir’ cemaatten ayrılmak da helaktır denilmiştir. İnsan cemaatten ayrılırsa helak olur.
Nasıl bir sürünün hepsi beraber olduğunda, çobanın muhafazasında ve selamette olurlar; bir keçi sürüden ayrılınca, kurdun onu yemesi tehlikesiyle karşı karşıya kalırlarsa, insan da cemaatten ayrıldığı, tek başına kaldığı zaman, Şeytan onun etrafında dönüp onu aldatmaya, günah işletmeye uğraşır. Fakat insan cemaatle Allah'a yöneldiği zaman, yanlış bir hareket yaptığında, hemen bir arkadaşı onu ikaz edip, o hatayı yapmaması için yardımcı olur.
Eğer insan tek başına olursa, ona kim yardımcı olacaktır? Lain Şeytan kendisi de itiraf ederek şöyle diyor:
“Tek başına Allah'a yönelen şahsı aldatmak bana çok kolaydır, bu benim yanımda hiçbir şey değildir. Fakat cemaatle Allah'a yönelen şahsı aldatmak, bana çok zordur.”
Onun için birbirimizden ayrılmayalım. Birbirimize daima sevgi, muhabbet, aşk besleyip, sohbetler yapalım. Bu şekilde ölünceye kadar devam edelim.
ZALİM VE MAZLUM
“Herkes kendi kazandıklarına karşı bir rehindir” (Tur:21)
Allah-u Zülcelâl kuluna dünyada yaptığı amele göre Kıyamet gününde muamele edecektir. Bizden öncekilerden ibret almak suretiyle kendimizi ahirete hazırlamamız lazımdır.
Beni İsrail'in cebbarlarından bir tanesi Allah'ı tanımıyordu. Allah'ın, ölümün, Azrail'in var olduğunu duymuştu fakat, sanki yokmuş gibi gaflet ve keyfu sefaya dalmıştı.
Bir gün aniden baktı ki bir adam evine izinsiz olarak girmiş. Yerinden heyecan ve gazapla kalkıp onun karşısına dikildi. Benim köşkümün etrafında bekçiler, korucular var, sen nasıl izinsiz olarak buraya giriyorsun diye ona kızdı. O zat ise hiç tavrını değiştirmeden:
"Ben senin korkutacağın kişilerden değilim, ben cebbarlardan korkmam" dedi. Böyle biraz konuşunca, o adam onun Azrail olduğunu anlayıp:
-Beni nereye götüreceksin? Diye sordu. Azrail:
-Dünyada ne amel yapmışsan seni ona göre bir yere götüreceğim, dedi. Adam:
-Ben salih bir amel yapmadım, deyince, Azrail (Aleyhisselam):
-Senin etini pişirecek ateşe götürüyorum, dedi. Aralarında bu konuşma geçerken, Azrail (as) gazapla onun ruhunu çağırdı, adam düştü ve ayakları titremeye başladı. Onun ailesi bağırmaya, çağırmaya başladılar ama ne fayda?
İşte o gaflet içindeyken, ailesiyle dünya nimetlerinin keyfu sefasını sürerken, Azrail aniden onun göğsünün üzerine oturdu ve canını aldı.
Bunun aksine de Miski Baba denilen bir zat vardı. İster misk sürsün, ister sürmesin daima ondan misk kokusu geliyordu. Ona:
-Bu koku sana nereden geliyor, bunun sebebi nedir? diye sordular. Şöyle anlattı:
-Ben çok güzel bir gençtim. Çok hayalıydım da. Nasıl bir gelin hayasından başkalarıyla konuşamıyorsa ben de hayamdan insanlarla konuşamıyordum.
Bazıları babama: “Bunu bir işe verirsen insanların içine girer de açılır, bu kadar da olmaz, bir kadın gibidir” dediler.
Babam da beni çalışmam için bir manifaturacı dükkanına verdi. Müşteriler gelip gidiyorlardı. Bir gün dükkana ihtiyar bir kadın geldi, epey eşya aldı. Bana, “Üzerimde para yok evim buraya yakın, eve gel de sana para vereyim” dedi.
Ben de onun arkasına düştüm, evine gittim. Evleri çok büyük bir köşktü. Beni içeri alınca dünyanın en güzel kadınlarından birinin, bir taht üzerine oturmuş olduğunu gördüm. Kadın beni görünce hemen kucakladı. Ona kızıp: “Allah Allah ne yapıyorsun?" dedim Kadın: “Bir şey olmaz" dedi. Ona Allah'tan, cennetten, cehennemden bahsettiysem, nasihatte bulunduysam da anlamadı. Sonunda kadın benim deli olduğumu zannetti ve beni tuvalete sokup yüzümü, vücudumu, elbiselerimi hep pislikle pisledi.
Kendimi o şekilde ondan kurtardım. O gece rüyamda bir adam gördüm. O kadın benim nereme, pislik sürmüş ise o da elini oralara sürdü. Daha sonra:
-Biliyor musun ben kimim? dedi.
-Hayır bilmiyorum, dedim.
-Ben Cebrail'im. Allah beni gönderdi ki o kadın senin nerelerine pislik sürmüş ise ben de elimi oralara süreyim, dedi. Cebrail (aleyhisselam) elini sürdüğü yerler o günden beridir misk kokuyor. Sebebi odur, dedi.
Bakınız, takva, amel-i salih, Allah korkusu, insanı bu dünyada dahi şerefli kılıyor. Birisi dünyada keyfu sefa yaptı, günah işledi, pislik yaptı ama sonu nasıl oldu? Öbürü ise misk kokuyordu. İşte biz de bir saat kadar kısa olan bu dünya hayatı için ebed’ül ebed olan hayatımızı tehlikeye atmamalıyız.
Allah-u Zülcelâl hepimize istediği şekilde amel-i salih ve kendi fazlıyla, rızasını nasip etsin, İnşallah. (Amin)
Seyda Muhammed Konyevi Hz. (k.s)
