Gerçek İman ve Dava Adamı Olmak İşte Bu...
İşkenceler ve dinlerinden dönmeyen iman sahipleri:
İlk Müslümanlar bir Allah’a inandıkları için bir çok güçlüklerle karşılaştılar; dövüldüler, aç susuz bırakıldılar. Putperestler mallarını aldılar, borçlarını ödemediler, Müslüman kadınları boşayıp ortada bıraktılar, Müslüman olanları döverler döverler “acıdığımız için değil, yorulduğumuz için bırakıyoruz” derlerdi. Develerin arasına bağlarlar, develeri ayrı yöne yürütürler, vücutlarını parçalarlardı. Bu insanlık dışı davranışlar onlara hep zevk kaynağı olmuş ve bu yaptıklarını övünç vesilesi saymışlardır.
Bu konuda bazı örnekler verelim:
* * *
Bilâl–i Habeşi Müslüman oldu diye, Efendisi Ümeyye zulüm ve eziyet ettikçe Bilâl “Allah bir” cevabını vermişti. Efendisi boynuna bir ip takıp sokaklarda sürüklerdi. Aç susuz bırakır, kızgın kuma yatırıp üzerine kızgın kaya parçası kordu. Bilâl bayılırdı. Hz. Ebubekir dayanamayıp ücretini ödeyip azad edinceye kadar işkence çekti.
* * *
Ebu Fükeyhe, köle idi. Efendisi safvan çok zulmetti. Ayağına ip bağlayıp kızgın kumlar üzerinde sürüklerdi. Ebu Fükeyhe bayılır, ayılınca kendisine bir put gösterip: “Senin tanrın bu değil mi? Der, o da “Beni de seni de yaratan Allah’tır” deyince işkence tekrar başlardı.
Habbab bin Eret’i Kureyşliler kızgın kömürlerin üzerine yatırırlar üzerine de bir adam çıkardı. Zavallı Habbab saatlerce kıvranırdı. Habbab, demircilik yapardı. Kureyşten alacaklarını istediği zaman “Muhammedi inkâr et, borcumuzu verelim” derlerdi. Habbab: “Onu asla inkâr edemem” der, her zaman parasını alamadan dönerdi. Ama asla dininden dönmedi.
* * *
- Suheyb –i Rumi Müslüman olduktan sonra Bizanslılara esir düşmüş, feci işkenceler görmüştü. Dininden dönmesi istenir, “Hayır” cevabını verince de tekrar dövülürdü. Malına el kondu. Ne yaptılarsa imanından dönmedi.
* * *
Ömer Müslüman olmadan Lübeyne (ra)yi çok işkence etmiş, tekrar eski dinine dönmesini istemiş fakat Lübeyne dönmemiştir. Ömer eniştesini ve kız kardeşini de ağzından burnundan kan gelinceye kadar dövmüş, dinlenip dinlenip dövmüş gene de ağızlarından “Allah bir” den başka bir şey çıkmamıştır.
* * *
Ebu Cehil Zinnire (ra)nin gözünü çıkarmış ona “Lât ve Uzza’nın kahrına uğradın” demişti.
* * *
Yâsir ailesi toptan Müslüman olmuştu. Fakat kendilerini Allah’tan başka koruyacak kimse yoktu. İman onları her şeyden ve herkesten korkusuz kılmıştı. Yasir ailesi, Müslüman olmanın sevincini yaşarken Ebu Cehil, adamlarını toplayıp evlerini bastı. Onları zincire vurdu, evi de ateşe verdi. Yâsir ailesine akla gelmeyecek işkencelerden sonra dinlerinden dönmelerini istedi. Bu işkenceler devam ederken bir gün peygamberimiz hallerini görmüş, onlara: “Sabredin Ey Yâsir Ailesi, sizin mükafatınız cennettir” demiştir. Yâsir, işkenceye dayanamayıp ilk erkek Müslüman şehit olmuştur. Sümeyye’yi de iki deveye bağlamışlar, develeri birbirinden uzaklaştırmışlardır. Parça parça olan Sümeyye de ilk kadın şehit olmuştur.
* * *
Yâsir’in oğlu Abdullah’ı ve Ammar’ı da ağır işkenceler etmişler ikisi de dinlerinden dönmemişlerdir.
* * *
El–Eret’in efendisi Anmâr, kölesinin Müslüman olduğunu duyunca kızgın demirle başını dağlamıştı. Bir zaman sonra Anmâr’ın sağlığı bozulmuş, başını dağlatmasını söylemişler, uzun süre kölesi de onun başını dağlamıştır.
* * *
Hz. Osman Müslüman olunca amcası Hakem b. Ebul As onu urganla bağlamış, dininden dönünceye kadar çözmeyeceğine yemin etmişti. Hz. Osman ne yaptıysa dininden dönmemişti. Amcası boğucu dumanla eziyet etti. Osman (ra) da, dininden dönmeyeceğine yemin edince bağlarını çözmek zorunda kalmıştır.
Bütün bunlara sebep, İslâm’ın yayılışı, putperestliğin yıkılışı, Müslümanların güç oluşturarak zevk aldıkları kötülükleri kurutmaları, alışkanlık haline getirdikleri ahlaksızlıkları yıkmaları, alın teri dökmeden elde ettikleri kazancın kesilmesi gibi nedenlerdi. Yoksa islam’ı beğenmedikleri, peygamberimize güvenmedikleri için değildi. Bütün mesele menfaatlerinin kesilmesi endişesi idi.
İnanç ve dava adamı asla yolundan dönmez:
İşte İslam dini böylesine kuvvetli imanların sönmeyen ateşinde yükselmiştir. İlk Müslümanlar canlarını, mallarını vererek İslam davasını böylece yükseltmişler ve yaşatmışlardır.
Hz. İsa peygamber, kavmin zulmüne uğrayınca Havârileri onu terk etmiş, Hıristiyanlıktan uzaklaşmıştır. İlk Müslümanlar ise İslam Peygamberini bir an bile yalnız bırakmamışlar, kendi canlarını vermişler O’nun ayağına bir dikenin batmasına razı olmamışlardır.
Bir defasında peygamberimiz imansızları imana davet etmişti. Oradakiler peygamberimize saldırdıklarında Hâris İbni Ebi Hâle (R.A.) Peygamberimizin önüne gerildi. Peygambere bir zarar gelmesini istememişti. Oracıkta şehit oldu.
Müslümanların kalplerinde put sevgisi, küfrün kalıntısı kalmadığı için Allah için bu eza cefalara katlanıyor ve hiçbir şekilde yılmıyorlardı. İlk iki İslam şehidinin oğlu Ammar, dayanılmaz işkencelerden kurtulmak, biraz rahat nefes alabilmek için, kâfirlerin sözlerini tekrar etmişti. Bunu kendisi için zillet sayan Ammar ağlayarak peygamberimize geldi. Durumu anlattı, dayanacak gücüm kalmamıştı diye de ilave etti. Peygamberimiz ona “gene işkence ederlerse söylediklerini dilinle tekrarlayabilirsin” diye cevap verdi. Cenab–ı Allah’ın buyruğu da şöyle idi: “Kalbi imanda karar kılmış olduğu halde (küfür kelimesini söylemeye) zorlananlar (ve yalnız dilleri ile söyleyenler) müstesna kim Allah’a karşı küfrederse onlara şiddetli bir azap vardır.” (Nahl Suresi: 106)
Buna rağmen düşmana gelecekte üstünlük kurabilmek için Müslümanlar küfre ve küfür ehline karşı psikolojik savaş açmışlar, ezikliği yenilgiyi asla kabul etmemişlerdir. Kitlelere karşı bu direnişleri, insanlık tarihinin değişmesi, kurtuluş ve yücelişi için başlangıç olmuştur.
Netice olarak; bütün bu eza cefalar, sabır ve tahammüller, İslam davasına gönül verenlerin tam olarak inanmış olmalarıyla izah edilebilir.
Derler ki, insan imanı ölçüsünde eza cefaya uğrar. Biraz önce bizden evvelki Müslümanların nasıl zulme uğradıklarını ve ne şekilde tavizsiz göğüs gerdiklerini gördük. Günümüzde hiçbir şey yokken sudan bahanelerle inancından taviz verenleri Allah affetsin.
Nasıl olsa Allah İslam’ın nurunu tamamlayacaktır. Allah’ın takdiri budur, deme. Bırak miskinliği, korkaklığı da bu vesileyle cennet ehlinden ol.
kaynak : İslam ansiklopedisi
