"Dal Rüzgarı Affetse Bile Kırılmıştır Bir Kere!..."

Dal kırıldı, en onulmaz yerinden

Aslında ne çok sevmişti rüzgarı

Lal oldu, kırıldı dal, bir daha yeşermez yaprakları

Rüzgar hoyrat esti, keskin bir bıçak gibi

Ümitlerini kesti, kırdı, incitti dalı

Zemheri soğukların, ayazları bile

Gömememişti dalı kendi içine

Ak karlar yağmıştı da üstüne, kıramamıştı onu

Rüzgar, en sevdiği rüzgar, yaptı yapacağını

Islık gibi hoyrat nefesi ile, kırdı onu, kırdı kanadını kolunu

Artık hüzünler açar, dalın tomurcuklarında

Fasılalı esse de rüzgar, özür dilese de binlerce

Farketse de, dalın onu ne çok sevdiğini

Esmese de , eskisi gibi keskin, eskisi gibi hoyrat

Takati kalmadı dalın, kırıldı bir kere, en hassas yerinden

Sustu dal, esti rüzgar, olanlar oldu

En hassas yerine, yüreğine vurdu rüzgar

Dal rüzgarı affetse ne çıkar, kırıldı ya bir kere

Esmese de artık delice rüzgar

Kırmızı şafaklarda beklerdi oysa onu

Isınırdı sam yellerinde

Raks ederdi dalın yaprakları

Ilıman esince rüzgar ve sevinirdi her esişinde

Lalelerin, papatyaların kokusunu bulurdu onda

Mavi gökyüzüne yollardı, yapraklarını sırtında

Isınırdı bazen, onun kollarında

Şakırken bülbüller, o rüzgarı dinlerdi gene de

Tarifsiz, anlatılmaz bir sevgi idi yaşadıkları

Islığıyla dikilirdi yaprakları

Rüzgarı çok sevmişti dal, çok sevmişti

Bir gün kırılana kadar

İçi burkulana kadar

Rüzgar onu kırana kadar

Kırılmıştı bir kere

En onulmaz yerinden

Razı olurdu ya her şeye

Eğer başka dallara esmeseydi rüzgar...

teşekkürler kardeşim