“Acımı elletmiyorum, acır diye elleri…”
Yalan söylemeyeceğimi bilmeliydin.Yalandan nefret ettiğimi...Kalp kırıntısının acısı nice olur bildiğimden gönül yıkmaktan uzak durduğumu bilmeliydin.
Ben ceplerime hüzünler doldururdum da dağıtmazdım lekelerini…Hataları ört bas eder gibi.Hüzünler öylece dışa vurmazdı kendini.
Hüzün biriktirirdim.Peçete biriktirir,pul toplar gibi…
Hüzün saklardım sevgiliden,peçeteyi sudan, pulu zarftan saklar gibi.En saklı köşelerde,hasır altında mesela…
Kimse görmesin,hele sen hiç görmeyesin,görüp de ağlamayasın diye…
Bir öğle molasında yemek,sınavda silgi,evde oda,gurbette para paylaşılır.
Pul koleksiyonu asla!
Emek emek toplanılan pul paylaşılır mı?Hüzün bölüşülür mü?Zahmet dağıtılır mı?
Hüzün zahmettir.Hüzün taşımak meşakkatlidir usta! Pul toplamak da…
Sen neylersin omzun üstüne hüzün çöktüğünde?
Ben hüzünleri masal kitaplarına yazarım.Yalanı yakıştıramadığım dilimle hüzün masalları okurum.
Sen dinleyesin,”Nasılsa masal, boş ver yalandır.” deyip üzülmeyesin diye!
Oysa…
Oysa yalan söylemeyeceğimi bilmeliydin.
Hüzün masalı yalanını da…
(alıntı)
