Gülerek günah isleyen,aglayarak cehenneme gider........

Allahü teâlâ, insanlarin yaptigi isleri iki kisma ayirmistir. Bir kismini begendigini, bunlari yapanlardan râzi oldugunu, her is karsiliginda, bunlara nimetler verecegini vâdetmistir. Vâdettigi iyiliklerin ölçü birimine, sevâb denir. Allahü teâlâ insanlarin yaptigi islerden bir kismini ise begenmedigini, bunlari yapanlardan râzi olmadigini, bunlarin kötü islerine kiyâmette, çok aci karsiliklar verecegini, bildirmistir. Bu aci karsiliklara, azâb denir.

Azâblarin siddetlerini, çoklugunu bildiren ölçü birimine de, günâh denir.
Günâh, Allahü teâlânin emirlerini yapmamak, yasak ettiklerinden sakinmamak demektir. Emir ve yasaklar, Müslümânlar içindir. Allahü teâlâ, imâni olmayanlari, ibâdet etmekle sereflendirmedi. Onlar, her istediklerini yapar, günâh olmaz. Bunlar, ibâdet yapmadiklari, günâh isledikleri için dünyâda azâb çekmezler. Her türlü nimete kavusurlar. Istediklerini, çalistiklarini elde ederler. Yalniz, zâlim olanlari, mahlûklara eziyet verenleri, dünyâda cezâlarini çeker. Kâfirlere, yalniz bir emir verilmis, onlardan yalniz bir sey istenmistir. Bu bir emir de, onlarin îmân etmeleri, Müslümân olmalaridir. Kâfirler, bu emri dinlemedikleri için, biricik suç islemis oluyorlar. Fakat bu suç, en büyük suçtur. Bu suçun cezâsi, pek büyük, çok aci ve sonsuzdur. Dünyâda böyle bir cezâ olamaz. Bu sonsuz cezâ, bunlara, âhirette, Cehennemde verilecektir.

“Ameller, niyete göre...”

Günâhlar, niyetsiz veyâ iyi niyetle islenirse, günâh olmaktan çikmaz. (Ameller, niyete göre iyi veyâ kötü olur) hadîs-i serîfi, tâatlara ve mubâhlara, niyete göre sevâb verilecegini bildirmektedir. Bir kimse, birinin gönlünü almak için, baskasini incitse veyâ baskasinin mali ile sadaka verse, yâhut harâm para ile mekteb, câmi yaptirsa, bunlara sevâb verilmez. Zulüm, günâh, iyi niyetle islenirse, yine günâh olur. Böyle isleri yapmamak sevâbdir. Bunlar, bilerek yapilirsa, büyük günâh olur.

Günâh oldugu bilinmeyerek yapilirsa, Müslümânlarin çogunun bildigi seyleri bilmemek, ögrenmemek de ayrica günâh olur.

Günâh islemek nefse tatli gelir. Bütün bidatler, günâhlar, Allahü teâlânin düsmani olan nefsi besler, kuvvetlendirir. Küçük günâh islemeye devâm etmek, bunlarda isrâr etmek, büyük günâh olur. Büyük günâh islemeye isrâr etmek ise, küfre sebep olur.

Riyâd-un-nâsihîn kitâbinda deniyor ki:
“Harâmlari, büyük günâh ve küçük günâh diye ikiye ayirmislar ise de, küçük günâhlardan da, büyük günâh gibi kaçinmak, hiçbir günâhi küçümsememek gerekir. Çünkü, Allahü teâlâ, intikâm alicidir ve ganîdir.

Istedigini yapmakta hiç kimseden çekinmez. Gazabini, düsmanligini günâhlar içinde gizlemistir. Küçük sanilan bir günâh, intikâmina, gadabina sebep olabilir. Resûlullah efendimiz; (Bir zerrecik günâhdan kaçinmak, bütün cin ve insanlarin ibâdetleri toplamindan dahâ iyidir) buyurdu.”

Peygamber efendimiz, eshâb-i kirâma hitaben;
(Eger Cennet ve Cehennemi görseydiniz, az güler çok aglardiniz) buyurmuslardir.

Bir gün Peygamber efendimiz, rastgele gülenleri görünce;
(Benim bildigimi siz bilseydiniz, az güler, çok aglardiniz) ve (Kur’an-i kerim, Cennet ve Cehennemin halini bildirirken nasil böyle gülersiniz) buyurmuslardir.

Hamîdüddîn Nâgûrî hazretlerine;
-Peygamber efendimiz; (Ölüm kefârettir) buyurdu. Ölüm günahlara kefâret olunca, âhiret rüsvâliginin mânâsi nedir? diye sual edilince;
-Günah vardir, ölümle affedilir. Günah vardir, kabirde kalmakla affedilir.
Günah vardir, kabir azâbi ile affolur. Günah vardir, Cehennem atesini görmedikçe ve Cehennem atesi onu yakmadikça hiçbir seyle affolmaz. Buradan o kadar nûr götürmelidir ki, bu nûr, Cehennem atesini söndürsün ve; “Geç ey mümin, nûrun atesimi söndürüyor” desin cevâbini vermistir.

Ahmed bin Âsim Antâkî hazretlerine;
-En büyük günah nedir? diye soruldugunda:
-Bir günahin günah oldugunu bilmemektir, cevabini vermistir.

“Sirat köprüsünü mü geçtin?”
Hasan-i Basri hazretleri, kahkaha ile gülen bir gence;
“Evladim, Sirat köprüsünü mü geçtin veya Cennete gidecegine dair bir garantin mi var da böyle gülüyorsun?” buyurmustur.

Ibrâhim bin Edhem hazretleri de, her zaman söyle duâ ederdi:
“Yâ Rabbî! Beni günah alçakligindan, sana tâat ve ibâdet lezzetine ulastir.”
Netice olarak Allahü teâlâ, bazi seyleri, bazi seyler için sebep, vesile kilmistir. Imân, itâat ve ibâdetler, Cennete gitmeye vesile, sebep kilindigi gibi; inkâr, isyân ve günahlar da, Cehenneme gitmeye sebeptirler. Hiç kimse, gülerek, sevinerek idam edilmeye gitmez, gidemez. Gülerek, sevinerek günah isleyenin durumu da, bundan farkli degildir. Gülerek isledigi günahlar, o kimseyi Cehenneme götürmektedir. Resûlullah efendimizin buyurdugu gibi:

(Gülerek günah isleyen, aglayarak Cehenneme gider.)