http://img249.imageshack.us/img249/3673/ikizlerfd3.png
Iki ten arasina hangi söz sizar?
Dokunusun sicagina hangi kelime dayanabilir?
Gözün gördükleri arasinda var midir dokunmanin efsunu?
Dil döner mi müsfik bir oksayisin söylediklerine?
Kulaga varir mi candan bir kucaklayisin siiri?
Bölüsülür mü ekmek gibi ya da su gibi yudumlanir mi iki sevgili el arasinda gelip giden okyanus?
Iyisi mi, dokunus, kendi siirini kendi söylesin.
Bir tenin yüzünde dalgalansin sefkatin doyumsuz derinligi.
Bir kücük bebe avucunda cizgi cizgi anlatsin kendini oksayis.
Bir candan kucaklayis sarmas dolas olsun her kelimeyle, lügatlari boydan boya sarsin. Biraksinlar, her söze bulassin dokunusun tadi ve tuzu, sicagi ve serinligi.
Biraksinlar, her hece her gece dokunuslarin sessizligi ile ayni yastikta uyusun da uyanamasin.
Onlar henüz hayatlarinin ilk saatlerinde dokunusun sessizligine bulanan hecelerle konustular.
Birkac dakika aralikla geldiler dünyaya.
Kardestiler. Dost idiler. Eski dostlar.
Dünyada ancak saatlerle ölcülen yaslarindan da eskiydi dostluklari.
Ana karnindan tanisiyorlardi. Yedikleri ictikleri ayri gitmiyor, aralarindan su sizmiyordu.
Ikizdiler. Esittiler.
Dünyaya gözlerini actiklari gün bozulur gibi oldu esitlikleri.
Biri gürbüz ve saglikliydi ama digerine biraz celimsiz ve rahatsiz buldu hekimler.
Ayirdilar. Ikizleri ayri ayri küvözlere koydular.
Hekimler hastalikli olanin iyilesmesi icin ne yaptilarsa olmadi.
Istedikleri gibi, istedikleri hizda iyilesmiyordu.
Beklediler.
Bu arada, hastane hemsirelerinden biri "bebek odasi" kurallarina karsi koydu.
Hasta olani digerinin yanina, ayni küvöze yatirdi.
Sonunda eski dostlar yine beraber olmuslardi.
Saglam olani, hasta kardesinin omuzuna atti elini.
Mümkün olsa kucaklayacakti belki.
Sarip sarmalayacakti kardesini.
Cok gecmedi.
Dokunusun cana can katan iksiri, kucaklamanin diriltici sözleri etkisini göstermeye basladi.
Hasta bebegin dolasimi düzeldi, kalp atislari normale döndü.
Vücut sicakligi ideal düzeylere yükseldi.
Bebek iyilesti!
Elinde avucunda olanin hepsini ve ancak ele avuca gelmez bir ilaci sunmustu bebek, kardesine:
Dokunus.
Yakinligin en yalin ifadesi. Hasret derdinin merhemi, ayrilik gaminin ilaci dokunus.
Bir olmanin kimyasi, birlik olmanin simyasi dokunus.
Dokunmak, bir Isa (as) nefesi gibi... Diriltiyor, onariyor, kesfediyor, fisildiyor, konusuyor.
En tanidik sevgi sözü oluyor, en asina yakinlik mesaji veriyor.
Yakin, yalin, sokulgan ve buyurgan dokunmak.
Dokunmak, günes kadar sicak ve kolay paylasilir.
Dokunmak, süt beyaz aydinliklar ve bol asklar düsürür yüregimize.
Ekmek gibi herkesin katigi.
Su gibi herkese hissettirmeden sizan, en yakininda duran.
Mahrem, özel, sicak, derin, anlatilmaz bir duygu.
Duyularin en yüzeyde olani.
BIr ten temasi kadar el altinda.
Ancak hicbir kelimenin tasiyamayacagi kadar derinlerdedir.
Hicbir ifadenin erisemeyecegi denli suskun, sessiz ve sislidir.
Gözün gördügünden, kulagin duydugundan, dilin ve damagin tattigindan öte bir seydir dokunmak.
Sevginin en dokunakli sûreti.
Sefkatin en görünür biricimi.
Tende ama tenden öte.
Dokunus, elimizde avucumuzda olanin hepsi.
Sessiz siirimiz.
Sözsüz ciglimiz.
Yâremiz. Yârimiz. Ikiz kardesimiz.
Sevdalarim
(Cankirigi/Senai Demirci)
