Vahiy'i Anlayabilmek...

A’raf 175. “Ey Nebi! Onlara, seytanin pesine taktigi ve kendisine verdigimiz âyetlerden siyrilarak azginlardan olan kisinin olayini anlat.”
176. “Dileseydik, onu âyetlerimizle üstün kilardik; fakat o, dünyaya meyletti ve hevesine uydu. Durumu, üstüne varsan da, kendi haline biraksan da, dilini sarkitip soluyan köpegin durumu gibidir. Iste âyetlerimizi yalan sayan kimselerin hali böyledir. Sen onlara bu kissayi anlat, belki üzerinde düsünürler.”

Rabbimiz, Allah’in âyetleri kendisine verilmis, Allah’in âyetlerine ulasmis, âyet bilgisine, kitap bilgisine ulasmis bir insan tipini anlatiyor.
Bir adam ki, Allah’in âyetleri kendisine ulasmis, âyetlerle ilgi kurmus, anlamis ama ne yazik ki bu insan bildigi, tanidigi o Allah âyetlerinden siyrilmis. Bu adam Allah’in afâkî ve enfüsî âyetlerini çok iyi biliyordu. Ama ne yazik ki bu adam bildigi âyetleri terk etti, âyetlerden siyrilip çikti da seytana tâbi oldu ve o kimse sonunda azginlardan oluverdi.
Bu kimse için Bel’am denilmis. Bel’am bin Baura Hz. Mûsâ ümmetinden, Isrâil ogullarindan âlim bir kimseydi. Kitap bilgisine, Tevrat bilgisine sahip bir kimse olmasina ragmen kendisini düzene angaje ettigi için, sirtini düzene dayadigi için düzenin keyfine göre ya da kendi hevâ ve heveslerine göre, Allah’in âyetlerini yorumlama ve âyetlerin içinden siyrilip çikma cinnetine kapilmis bir adam.
Kimileri de burada anlatilan kisinin Ümeyyetübnü Ebi Salt oldugunu söylemisler. Bu adam Rasulullah döneminde yasamis bir adamdi. Rasûlullah’i taniyordu, bekliyordu. Hattâ peygamberimizin özellikleri konusunda siirler yazarak, “nerede kaldi, beklenen Nebî? diyerek onun özlemini terennüm ediyordu. Nihâyet Allah’in Rasûlü Mekke’de Kureys içinden zuhur edince Rasulullah hakkindaki tüm bu bilgilerinden siyrilarak gurura, kibre kapilarak ona imandan vazgeçiverdi. Hattâ bu kimse hakkinda Rasulullah efendimizin: “Siiri iman eden ama kendisi iman etmeyen adam” diye söz ettigini biliyoruz.
Ayet-i kerîmede “Seleha, inseleha” kelimesi kullanilmis. Seleha kelimesi aslinda derinin vücuttan yüzülmesi siyrilip çikarilmasi anlamina gelmektedir. Bu mânâ içinde düsündügümüz zaman, adam tipki derisi yüzülmüs, kendisini dis etkenlerden koruyacak deri destegini kaybetmis bir vücut gibi Allah âyetlerinden siyrilip çikmis.
Derisi yüzülmüs bir vücut dis etkenlere karsi kendisini koruyabilme özelligini kaybetmis demektir. Iste böyle bir vücut gibi, kendisini tehdit eden tüm tehlikelere karsi kendisini koruyacak âyetlerin destegini kaybetmistir. Kendisini azaptan, atesten ve cehennemden koruyacak olan âyetlerin içinden siyrilip çikmis, âyetlerin korumasini kaybetmistir.
Tabii adam böyle yapinca, hayatini Allah’in âyetleriyle düzenlemekten vazgeçip âyetlerden habersiz bir hayat yasamaya yönelince, kendi hevâ ve hevesleri istikâmetinde bir program izlemeye baslayinca da seytan onu ayartip pesine takiverdi ve azginlardan oluverdi. Hani bir söz vardir; seyhi olmayanin seyhi seytandir diye. Yâni seyh olarak, mürsid olarak, kilavuz olarak Allah’in kitabiyla tanisamamis birisinin seytana tâbi olmaktan baska yapabilecegi bir sey yoktur.
Bakin Rabbimiz kitabinin baska bir yerinde bunu söyle anlatir:
“Rahmân olan Allah'i anmayi görmezlikten gelene, yanindan ayrilmayacak bir seytani arkadas veririz.” (Zuhruf 36)
Rahmân’in zikri Kur’an demektir. Rahmân’in zikri, Rahmân’in hayatin her bir kademesinde bizden istedigi kulluk demektir. Evet, kim Rahmân’in, hayatin her bir kademesinde kendisinden istedigi kulluga karsi kör ve ilgisiz davranirsa, vahye karsi, Kur’an’a karsi körlük ederse. Ya da kitaba karsi gözünü bozar, bakisini bozarsa, biz de ona bitisik, onun yanindan hiç bir zaman ayrilmayan bir seytani arkadas yapariz diyor Rabbimiz.
Allah’la beraber olmayan, Rahmân’in zikrinden i’raz eden, vahye karsi kör davranan, vahiyle hareket etmeyen kisinin sonucu budur iste. Rahmân’in vahyiyle beraber olmayan kisi elbette seytanin esiri olacaktir. Çünkü o kisi Allah’la beraber olmamayi istemistir. Rahmân’in zikrinden yüz çevirmistir. Rahmân’in rahmetinin geregi kendisi için açtigi rahmet kapisini örtmüs, günese karsi körlük etmis kisidir. Basîreti kapanmis bir kisinin seytana yaklasmasi da kaçinilmaz olacaktir.
Kur’an’i tanimayan Kur’an’la beraber olmayan bir adam baska ne yapar? Hayatinda amel edecek kitabi olmayan bir adam ne yapar? Ya bizzat seytanin ya da insan seytanlarinin kulu kölesi olur. Nisa sûresinde bu husus söyle anlatilir:
“Dogru yol kendisine apaçik belli olduktan sonra, Peygamberden ayrilip, inananlarin yolundan baskasina uyan kimseyi, döndügü yöne döndürür ve onu cehenneme sokariz. Orasi ne kötü bir dönüs yeridir!” (Nisâ 115)
Yine bakin Sâf sûresinde:
"Onlar yoldan sapinca, Allah da onlarin kalplerini saptirmisti. Allah, yoldan çikan milleti dogru yola eristirmez." (Sâf 5)
Evet, Allah’in âyetlerini bildigi halde onlarla ilgilenmeyip onlardan siyrilip, onlardan habersiz bir hayat yasamaya çalisan bu adam üzerinde seytan hâkimiyet kurdu. Boslukta yakaladigi bu adamin bogazina bir ip takip onu gemledi. Boynundaki kulluk ipinin ucunu Allah’a vermeyen kisi elbette onu birilerine vermek zorunda kalacakti. Allah vahyine teslim olup hayatini onlarla düzenlemeye yanasmayan kisi elbette birilerinin âyetlerine teslim olmak zorunda kalacakti. Allah’tan kaçan kisi mutlaka ya cin seytanlarinin ya da insan seytanlarinin agina düsmek zorunda kalacaktir. Iste Allah âyetlerinden siyrilan, Allah âyetlerinin destegini kaybeden bu adam sonunda ipinin ucunu seytanlara kaptirarak, azginlasarak onlarin gidecegi yere dogru, atese dogru, cehenneme dogru hizla ilerlemeye basladi.
Ayetin ifadesinden anliyoruz ki; bu kitabin âyetleri yükselme sebebidir. Yeryüzünde insanlara yükseklik kazandiran, insanlari yücelten, insanlara incelik ve yücelik kazandiran Allah’in kitabidir. Allah’in kitabini taniyan en yücedir, Allah’in kitabindan haberdar olan en sereflidir. Allah’in Rasûlü de bu hususta söyle buyurur:
“Oku ve yüksel! Oku ve yücel!”
Evet, kitabi okuyan, kitabi taniyan, kitapla hareket eden, kitapla hayatini düzenlemeye çalisan kisi yeryüzünün en üstünü, en sereflisi ve en izzetlisidir. Iste bu adam da dileseydi, isteseydi, bildigi, tanidigi kitabin âyetleriyle yücelecekti, seref kazanacakti ama ne yazik ki bu adam:
Yere çakilip kalmayi, arzla bütünlesmeyi, yerlerde sürünmeyi, izzetini, serefini, degerini ayaklar altina düsürmeyi tercih etti. Hem dünyada hem de ukbada seref ve haysiyetini ayaklar altina düsürmeyi yegledi. Çünkü onun tüm derdi, tüm arzusu ve kiblesi dünya idi. Tüm plan ve programi dünya ve dünyalik üzerine kurulmustu. Dünyasi adina dinini sativerdi. Allah âyetleriyle yücelmeyi terk etti de dünyaya çakili kaliverdi. Dünyaya kazik çakma sevdasina kapildi da Allah âyetlerinin kendisinden istedigi kulluktan vazgeçiverdi. Elbette gözünde dünya kible olmus bir adamin Allah dinine de, Allah âyetlerine de ayiracak zamani kalmayacakti.

Hevâsina tâbi oldu. Hevâ ve heveslerini putlastirdi. Allah’in âyetlerinin içinden siyrilip çiktigi için, Allah’in âyetlerinin korumasindan mahrum kaldigi, hayatini düzenleyecek Allah âyetleri güdümlü, vahiy kaynakli bir programi kalmadigi için elbette artik onun yapabilecegi baska bir sey yoktur. Artik böyle bir adam seytanlarin maskarasi olmaktan, kurtulamayacaktir. Alçak dünyanin alçak makamlarini elde edecegim diye, filanlar bana biraz makam verecekler diye, zengin olacagim diye, söhrete ulasacagim diye, evim, apartmanim, arsam, dükkanim tezgahim olacak diye bir ömür boyu çirpinip duracaktir artik. Arzusu, hevesi, hevâsi, keyfi kendisine neyi fisildamissa, onlarin pesinde kendi kendisini helâk edecek bir hayatin içinde yuvarlanip gidecektir artik cehenneme kadar. Allah diyor ki:
Iste bunlar tipki köpek gibidirler. Üzerine gitsen de, kendi haline biraksan da, dilini sarkitip soluyan köpegin durumu gibidir. Sen onlara bu kissayi anlat, belki üzerinde düsünürler.
Burada Rabbimizin bu tip insanlari köpege benzetmesini bir kaç vecihte anlamaya çalisiyoruz:
Bildigimiz gibi köpek bir türlü doyma bilmeyen, sürekli cigeri açlikla yanan bir hayvandir. Doyumsuzlugu simgeleyen bir hayvan tipidir köpek. Sehvetine ve bogazina düskünlügü yüzünden basina gelmedik kalmaz köpegin. Bu doyumsuzlugundan ötürü onun üzerine bir tas atsaniz bile acaba yiyecek bir sey mi atildi diye onun pesinde kosturur.
“Yelhes” diyor Rabbimiz. Yâni zirve noktasinda zilletin ve sifiri tüketmenin ifadesi. Üzerine gidilip zor durumda birakildiklarinda da solurlar, kendilerine herhangi bir baski yapilmayip serbest birakildiklari zaman da solurlar.
O kadar hos anlatiyor ki Rabbimiz, zamanimizda Allah’in âyetlerini bilen, kitabin âyetlerini taniyan, dinden diyanetten haberdar olan kimi prof, kimi doktor, kimi doçent, kimi müdür ve amirler görüyoruz ki, bugün, tipki burada anlatilan köpek gibi din adina türlü türlü naneyi yemektedirler. Allah’in lütfu keremiyle kitap ve sünnet bilgisine ulastiklari halde kitabin âyetlerinden siyrilarak köpeklige özenmektedirler. Üzerlerine varsan da solurlar, varmasan da solurlar. Üzerlerine gidilip baski yapilsa da pes ifadesi gösterirler, kendi kendilerine iken de.
Yâni zorlanmadiklari zaman da ayni tavri sergilerler. Yâni mecbur degillerken bile teslimiyet izhâr edip el kaldirirlar. Hani bir sorusturma, bir sikistirma söz konusu oldugu zaman neyse de hiçbir baskiya maruz degillerken bile yine düzen adina, yine güçlüler adina dini yamultmadan yana, dini zâlimler lehine bozmadan yana bir tavir sergiliyorlar. Dinlerini, dünyalari adina satmis, üç kurusluk dünya menfaati için dinlerini dünyalari haline getirmis, dinlerini dünyalarina yama yapmis, dünyalik bir kisim makamlar adina Allah âyetlerinden uzaklasmis, konumlarimiz sarsilacak endisesiyle Allah âyetlerini her yerde gündeme getirmekten korkan, bu korkularindan ötürü gündeme getirmedikleri âyetlerden kopmus, uzaklasmis, Allah âyetlerini kendileri için islemez hale getirmis bu insan tiplerinin böylece köpeklestiklerine sahit oluyoruz bugün.
Ne atarsan kendilerine, onu yiyecek bir sey zannederler. Daima kendi çikarlarini düsünürler. Herhangi bir kapidan kendilerine bir seyler geldi mi belki ileride bunun devami gelecektir diye o kapiya sadik kalmaya özen gösterirler. Baska bir kapidan biraz fazlasi geldigi zaman önceki kapiyi unutup bu defa da oraya sadik kalirlar. Iste Allah kapisini unutmus, Allah âyetlerinden uzaklasmis baska kapilarda kemik arayan materyalist insan tipleri. Hangi kapidan ne atilacak diye o kapilar hatirina dini gündeme getirmeyerek ya da o kapilarin istedigi biçimde Allah’in âyetlerini yorumlayarak beklesip dururlar. Devletten bir makam koparabilme hatirina Allah’in dinini egip bükerler. Zâlim iktidarlarin bozuk düsüncelerine, Islâm disi hayat-larina Kur’an’dan ve sünnetten destekler bulmaya çalisirlar. Allah âyetleriyle zâlimleri desteklemeye çalisiyorlar.
Bu köpeklerin bir özelligi de Allah’in dini gündeme geldigi za-man, Allah’in yüce âyetleri okundugu zaman, Allah’in sistemi ortaya konuldugu zaman, sistem için bir tehlike söz konusu oldugu zaman her birinin bir inden uluyup ürmeleridir. Birisi çikip Allah âyetlerini gündeme getirdigi zaman buna tepki olarak bu köpeklerden bir tanesinin ürmesiyle ötekilerin de hep bir agizdan onu takip ettiklerini ve o müslümanin sesini solugunu bogmaya ve meydana getirdigi tesiri silmeye çalistiklarini görüyoruz.
Allah için bu âyetlerle kendimizi bir sorgulayalim. Eger su anda müslümaniz diyen bizler Allah’in kitabiyla ve Rasûlünün sünnetiyle ilgisiz bir hayatin içindeysek, hayatimizi kitap ve sünnete sormadan yasiyorsak veya kitabi bildigimiz, tanidigimiz halde, Allah’in âyetlerinin bilgisine sahip oldugumuz halde yine de kitap kaynakli bir hayata yanasmiyorsak; o zaman bilelim ki, bizler de bildigimiz o âyetlerle yücelmek yerine, dünya ve âhirette serefli bir hayata talip olmak yerine dünya ve âhirette rezil bir hayatin mahkumu olanlardan olacagiz demektir. Allah âyetlerini birakir da hevâ ve heveslerimiz istikâmetinde bir hayat yasamaya kalkisirsak o zaman bilelim ki biz de köpeklige raziyiz demektir.