Ne zor bana Senleyken Sensiz kalmak

Ey yar, ben bittim Seninle başlat beni..


Düştüm kimse tutmadı elimi, ağladım kimse görmedi, bir anlayan teselli eden olmadı…


Ne zor bana senleyken sensiz kalmak…


Ne zor içimde tutarken seni, bir türlü bulamamak..


Ne acı Senden gayrisine bağlanmak, varlığımın sebebini unutmak.


Neden uzatmadım ki sana şu titrek ellerimi, neden sarılmaya çabalamadım o yed-i rahmete..


Ah ne olurdu uzanabilseydim, benliğimi ayaklarımın altına alıp uzansaydım, kibir yükünden sıyrılıp asılsaydım ipine..


Beni bir an bile unutmayansın Sen, bense bana hediye ettiğin aklıma Seni getirmekten aciz kaldım..


Sana koşamadım koşanlarla…Emekledim yollarında..Süründüm…


Ama daraldım.. Ama üzüldüm..Ama ezildim..Senin tutmadığın eli kim tutar, Senin bıraktığını kim alır, Senin alçalttığını kim yükseltir..


Kaldır beni düştüğüm bu bataklıktan ey Yarim..Ben benliğimde Seni unutmanın cezasını zaten pişmanlığımla çekiyorum, rahmetinin kucağında ısıt bu günah karası ellerimi..Sen ol deyince olmayan yok; bu yüzden ki ümidim korkumdan çok.. Ne olur utandırma ey rahmetinin gazabını geçtiğini müjdeleyen yar, ey boynu bükük kapısını çalanları kapısından boş çevirmeyen Rabbim..


Haydi lütfet de bir kapı aç bana, rızana erişeyim..


Gönlüm Sen Sen diye yanarken can vereyim..

alıntı