çizgi

Hadi bir çizgi çizin. Kâğıda, duvara, suya, toprağa, havaya... Herhangi bir yere bir çizgi çizin; eğri büğrü, dümdüz, yamuk, zikzaklı, dolaşık veya her nasılsa...
Hadi bir çizgi çizin ve görün ki, bunlardan hiçbiri bir diğerinin aynısı değil. Dosdoğru sandığınız çizgilerinizde bile eğilmeler, yamulmalar, titremeler var ve eğri büğrü gördüğünüz çizgilerde bile doğruluklar var...
Bir gün “bakmayı” öğreneceğimden ümidim var; hatta bakarken “görmeyi” bile keşfedeceğimi umuyorum!..



İnsan bir çizgidir...
İnsan bir “çizgi”dir ve insan “bir” çizgidir.
Bir çizgi olan insanın ikinci bir hakkı yok! Üstelik başlamış bir çizginin ilerlememe ihtimali olmadığı gibi, ilerleyen bir çizginin de bitmeme ihtimali yok!
Bütün bunlardan sonra ortaya çıkan sonuç hep aynı: Çizgiyiz!.. “Ben” kalemi, kendi hayatı uzunluğunda bir iz bırakıyor ki; işte bu bizim çizgimizdir!



Hadi bir çizgi çizin kâğıda... Veya insan çizin toprağa; yahut suya, duvara, havaya, mermere, camın buğusuna!..
İnsan, bir, çiz-gi-dir; mutlaka başı var ve sonu var; mutlaka düzlükleri ve yokuşları var; mutlaka doğruları ve yanlışları var...
Önemli olan şu: Bir çizgi nerede başlamııış, nerede bitmiş!



İşte her şey bununla ölçülüyor... Ne kadar uzun olduğuna bakmıyorlar çizginin, ne kadar kalın olduğuna, ne kadar renkli olduğuna, ne kadar eğri olduğuna hatta ne kadar düz olduğuna bile bakmıyorlar. Baktıkları; çizgimizin “nereye doğru” gittiği!..
Bir yerlerden zaten başladı çizgimiz. Nereye doğru gidiyor ve ne kadar kalıcı?..
Sorumuz da bu olsa gerek!

Muammer Erkul