-Küffar İle Dost Olmamak-
Allah Teâlâ buyuruyor:
“Mü’minler, mü’minlerin gayrı kâfirleri dost ittihâz etmesinler! Ve eğer bir kimse mü’minin gayri kâfiri dost ittihâz ederse o kimse Allah’ın dostluğundan bir şey üzre değildir.» (Âl-i İmran Sûresi, 28)
Yine:
«Münafıklar şu kimselerdir ki, onlar kâfirleri mü’minlerin dûnunda (mü’minleri bırakıp) dost ittihâz ederler. Kâfirler indinde ululukla izzet ve nusratı mı talep ederler? Eğer böyle itikad ederlerse itikadları fâsittir. Zîrâ izzet-i hakikiyye ve kuvvet-i asliyye ve galebe-i maneviyyenin cümlesi Allahü Teâlâ’ya mahsustur.» (Nisâ Sûresi, 139)
Yine:
«Ey mü’minler! Kendi kardeşleriniz olan mü’minlerin dûnunda kâfirleri dost ittihaz etmeyin! Kâfirleri dost ittihâz etmekle Allahu Teâlâ için aleyhinize açık ve zâhir beyyine, huccet kılmak mı murâd edersiniz? Ve bu sebeple nefsinizi nâra (ateşe) müstahak kılmak mı istersiniz?» (Nisâ Sûresi, 144)
Binâen-aleyh, bütün işlerinizde ve bilhâssa muztar olduğunuz zamanlarda Allah Teâlâ’dan yardım talep edin. Zirâ düşmanların şerrini sizden def edecek O’dur. O’ndan gayrı bir Mevlâ yoktur.
İtâat ile murad, onlarla müşâveredir. Ve sâir husûsâtta emirlerine itâattır.
Âyetteki hüsran, dünyâ ve âhirete şâmildir. Dünyâda hüsrân; kâfirlere itâat ve tezellül ve düşmana arz-ı ihtiyâç etmek gibi şeylerdir. Düşmana boyun eğmek, envâ-ı zilleti câmi’dir. Âhirette hüsran; cehenneme girmek ve cennetten mahrûm olmaktır.
Amr İbnü’l-Cemûh’dan Ahmed rivâyet eder:
Peygamber -aleyhi’s-salâtü ve’s-selâm- Efendimiz buyurmuşlardır ki:
«Abdin muhabbeti ve buğzu, fillâh (Allah için) olmadıkça imân onun hakk-ı sarihi olmaz. Hubb ve buğz Allah için oldukta o vakit velâyet-i Hak Teâlâ’ya müstahak olur.»
Diğer hadîs-i şerîfte:
«Bir kimsenin hubbu ve buğzu ve i’tâsı ve men’i lillah (Allah için) olduğu vakitte îmân-ı kâmil olmuş olur.»
Ve dahî Deylemî’de rivâyet edilen hadîs-i şerifte:
«Ehl-i maâsiye buğz eylemekle Allahü Teâlâ’ya takarrub edin (yaklaşın)! Ve onlardan baid (uzak) olmakla Hak Teâlâ’ya karîb (yakın) olun!» diye buyurulmuştur.
Eğer kâfirler, fâsıklar Hak Teâlâ’nın a’dâsı (düşmanları) ve mebğûzu (sevilmemiş, nefret edilmiş kişiler) olmasalar idi, buğz-i fillâh (Allah için nefret) vâcibât-ı dinden olmazdı. Ve efdal-i mukarribât ve müstekmil-i îmândan olmaz ve velâyât ve rızâ ve kurb-i Hak Sübhânehû’nün husûlüne sebeb olmazdı.
Ebû Nüaym, Hilyesinde İbn-i Mes’ûd’dan rivâyet ettiği hadîs-i şerifte şöyle gelmiştir:
«Enbiyâ Aleyhimü’s-selâmdan bir peygambere vahy olunup zamânında mevcûd olan bir âbide vârıp tefhîm eyledi (bildirdi) ki:
Dünyâda senin zühd ü inkıtâın, ukbâda râhât-ı nefsin içindir. Cenâb-ı Hakk'ın senin üzerine olan amelini tahsîl eyledin mi? dedikte: Âbid:
–O amel nedir? deyince cevâben:
– A’dâullaha adâvet eylemektir, dedi.
El-hak ki, mahbûbun dostlarına muhabbet ve düşmanlarına adâvet eylemek muhabbetin levâzımındandır. Muhibb-i sâdıkın dostları kendi nazarında ne güzel görünür ve düşmanları da bed (kötü) ve zişt (çirkin) görünür.
Bu mânâ mecâzda dahî zâhirdir. Bir kimse kimin hakkında muhabbet dâvâsı ederse eğer onun düşmanlarından teberrî (yüz çevirme) eylemediyse makbûl değildir. Teberrî etmezse onu münâfıklardan başka bilmezler.
Hak Teâlâ ve Tekaddes Hazretleri buyurur ki:
«Her kim ki kâfirlerle müvâlât ve dostluk ede, o kimse Hakkın velâyetinden ve dostluğundan hiç bir şeyde değildir.» (Âl-i İmran Sûresi, 28) Yani Hak Teâlânın velâyetinden tamâmiyle münselihtir (sıyrılıp çıkmıştır). Çünkü muvâlât ile müâdât bir şeyde cem olmaz.
Her kim ki Hak Sübhânehü ve Teâlâ Hazretlerinin muhabbeti davâsı üzerindedir. Fakat onun a’dâsından teberrî eylememiştir, o kimse davâsında kâzibtir.
M. Sâmi Ramazanoğlu
