Ebu Hureyre (r.a) Yemen’in Devs Kabilesi’ne mensuptu. Ümmü Ebu Hureyre lakabıyla tanınmış olan annesiyle birlikte yaşıyorlardı.
Ebu Hureyre (r.a) reisleri Tufeyl bin Amr (r.a) vesilesiyle
Müslüman oldu.
Peygamber’den , peygamber şehrinden uzaklarda yaşamaya dayanamayarak o sıralar müşrik olan annesiyle Medine’ye
gelip yerleştiler.
Medine’de Suffe Ehli’ne katılan Ebu Hureyre (r.a) Allah Rasulü’nün (s.a.v) adeta gölgesiydi. Bir teyp gibi de kaydederdi söylediklerini. Böylelikle en çok hadis rivayet eden sahabi oldu. Muhtelif kaynaklarda beş binin üzerinde hadis rivayet ettiği söylenmektedir.
Bizlere ne de çok emek vermiştir.
Müslümanların tek tek sayıldığı o günlerde bilmezdi Allah Rasulü’nden (s.a.v) duyduklarının bir gün kıtalar aşacağını.
Asırlar aşacağını.
Zamanı yakaladığını bilmezdi.
Şimdi bizler verdiği
emeklere şahidiz.
Zaman şahittir.
ANNE, CANDA CAN
Huzurluydu lakin huzurunun üstünde hep bir gölge vardı.
Bir yanı eksik, bir kolu kırık gibiydi.
Medine’nin o güzel havasını içine doya doya çekemez gibiydi.
Annelerimiz, hani Allah Teala’nın canından bizlere can verdiği; hani hüznümüz kederi olan mutluluğumuzla huzur bulan…
Ebu Hureyre (r.a)
annesi için üzülüyordu.
Zira annesi Ümmü Ebu Hureyre (r.a) canın sahibinden habersizdi.
Kalbi kapalıydı yaratanına.
Ebu Hureyre (r.a) davet ediyordu.
Belki birazcık kapı aralanır da güneş oracıktan sızıverir diye.
Lakin aralanacağı yerde sanki her gün kapısının üstüne yeni bir kilit vuruluyordu.
…
Yine böyle bir gündü.
Ümitle başladı Ebu Hureyre (r.a) güne ve annesini canın, canların sahibine davet etti.
Ümitliydi ve ümidi her
yeni gün tazelenirdi.
Çünkü Allah Rasulü’nü
(s.a.v) görürdü.
Sözlerini hafızasına,
halini haline nakşederdi.
O’nun bir insanın kalbine ümitle varışını, zamanı ve insanı azimle ilmek ilmek dokuyuşunu görürdü.
Annesi daveti kabul etmediği gibi Allah Rasulü (s.a.v) hakkında kötü sözler sarf etti. Buna dayanamayan Ebu Hureyre (r.a) çaresizlik içinde Allah Rasulü’ne (s.a.v) geldi ve halini arz etti:
- Ey Allah’ın Rasulü, ben annemi İslam’a davet ediyorum. O ise benden yüz çeviriyor. Bir türlü kabul etmiyor. Bugün yine davet ettim. Müslüman olmasını söyledim. Bana hoş olmayan sözlerle karşılık verdi. Üstelik senin hakkında kötü sözler söyledi. Buna dayanamadım ve ağlayarak huzurunuza geldim.
Annemin hidayete ermesi için Allah’a dua eder misiniz?
Allah Rasulü (s.a.v) dua etti:
- Allahım Ebu Hureyre’nin
annesini hidayete erdir.
“Hidayete erdir,
kalbini kendine aç.
Yolunu doğrult.
İki cihan saadeti ver.
Huzura erdir.”
Hidayet, sır dolu bir kavram
Varlığı elinde tutan Allah Teala’nın tamamıyla elinde olan.
Öyle bir kavram ki iki cihanı
sığdırır içine.
Gelir koyar avucuna iki dünyayı.
Zaman gelip de hani koskoca olan, büyük büyük görünen, devleşen, kokutup ürküten dünyayı bir kağıt gibi buruşturup avucuna koyar.
O’nun duası müjdeydi.
Ebu Hureyre (r.a) avucuna
şekerler konmuş küçük
çocuklar gibi müjdeyi aldı.
Ve çocuklar gibi şekerlerini yiye yiye şen şakrak evinin yolunu tuttu.
İnandı ki Allah Rasulü (s.a.v) “Yarabbi!” dediğinde kapılar açılır.
O elini kaldırdığında
Üzerimize kalkacak dağlar
yerinde kalır.
Şimdi yol nasıl bitmişti,
ne zaman gelmişti
bilmeden evindeydi.
Annesi kapıyı açtı ve şöyle dedi:
- Ey Ebu Hureyre, ben şahadet ederim ki Allah’tan başka ilah yoktur ve yine şahadet ederim ki Muhammed Allah’ın kulu
ve elçisidir.
Ne güzel bir gündü.
Biricik bir gündü.
Hemen bu müjdeyi vermek için Efendimiz’e (s.a.v) gitti.
- Ey Allah’ın Rasulü, Allah duanızı kabul etti. Annem Müslüman oldu.
Efendimiz (s.a.v) hamd ederek hayırlı olsun, dedi.
Ortam güzeldi. Ve istifade eden Ebu Hureyre (r.a) bir dua
daha istedi.
- Ey Allah’ın Rasulü! Annemi ve beni müminlerin sevmesi için, bizim de müminleri sevmemiz için dua ediniz
Allah Rasulü (s.a.v) tebessümle karşıladı bu isteği ve dua etti:
- Allahım! Bu kulcağızı yani Ebu Hureyre ve annesini mümin kullarına; müminleri de onlara sevdir.
Duası kabul oldu.
Bizleri sevdi de Allah Rasulü’nü (s.a.v) bizler için dinledi.
Biz sevdik onu ve annesini
İsimleri her anıldığında “Allah onlardan razı olsun” dedik.
HİDAYET VER!
Ebu Hureyre’den (r.a) bizlere gelmiştir:
“Allah Rasulü (s.a.v) buyurdu:
‘İnsanın secdede bulunduğu zaman Allah’ın rahmetine en yakın olduğu andır. İşte orada çok dua ediniz.”
…
Kalbimizin Allah’a
açılmasıdır hidayet.
Ve Allah Rasulü’nün (s.a.v)
bizler için duasıdır.
Bizler ne isteyeceğimizi bilemeyiz, bizim için nede hayır olduğunu.
Ve hidayetin tekrar tekrar açılacak bir kapı olduğunu bilmeyiz.
Yanılırız da sanırız ki
hidayet üzereyiz.
Sandığımıza kaldırmışızdır
ve bizimdir sanırız.
Allah Rasulü (s.a.v) bizleri sever.
Ve bizler için tekrar tekrar
hidayet diler.
Bu dileyiş ve sevgidir ki
bizi O’na bağlar.
Bizi düne ve yarına bağlar.
Ve biz O’nun yanında olanlara bağlanır, O’nun yanında
olanları severiz.
Onlara anne olanları senin duanla hidayet bulanları severiz.
Bizler de o duayı tekrar tekrar isteriz.
