Ucu yandi kanadimin, ateŞİ tattim...

ayn..şın..kaf..Üç harf kağıda yazılan; zahir de üç harf…Yere düştüğünde hürmetle eğilip alınası, öpülüp alna konulası…Narı görünen de korkutan da, içine düştüğünde vatan olan, yürekler de dağ dağ hasretlere, dağlanmış yaralar katan…Aslındaki büyüklüğüne rağmen , üç harfiyle tevazuu bulan…Okunduğunda harfleri , ateş tabiatıyla ayn; su tabiatıyla şın; hem ateş hem su tabiatıyla kaf...Hem ateş hem su...Hem tebessüm, hem göz yaşı...Ateş ki gönülde ve su her dem gözden gönüle...

Bir gayretle ' aşk' deyü okunduğunda yer gök inlermiş...Dünya yaratılalı beri hep 'aşk' hikayeleri dinlermiş...Bu dertle gönlü hoş olanların adı dillere düşermiş…Şu meczup mu aşık, ötedeki mi, nefes alır göründüğüne bakma, o yaşamıyor artık…Onlar duymamışlar bile söylenenleri; dökmüşler kağıda, gönüllerinden geçenleri…Kendilerini diyememişler de başkalarını anlatmışlar hep…Leyla olmuş biri, Mecnun diğeri…Kerem biri, Aslı diğeri..İnsanın bu yükü taşıyabileceğine akıl yetirememişler…'susamışlıkları nı susamamışlar; kınansa da bülbül olmuş biri, gül diğeri…Pervane biri, şem diğeri…


Pervane aşk masallarının vazgeçilmez kahramanı. En yüreklisi belki de, en gözü karası. Âşıkların gözyaşlarını inci diye yüzüne, yürek dertlerini dinsin diye sözüne düzdükleri dertnamelerin en güzel yazılanı. Mumun fitili alev aldığında ki aşkla tutuşup kendini görünür kıldığında -adı artık şem olduğunda- yani "aşk odu evvel maşuka, andan aşıka düşende" , pervane meftunmuş ateşe… Ateşin verdiği azaba vurgun, boynu bükük razı... Eyvah kader bildiği bu yazı…

Bir de aslı varmış bu masalın… İmam gazali anlatıyor. Aynı dertten muzdarip, tanışık pervane ile. Sormuş olmalı, âşıkların toplandığı bir mecliste. Meğer pervane gün ışığına meftunmuş. Zaman geçip de gün doğduğu gibi batıp yitince, her yere zifiri karanlık çökünce ve şemin alevi, gecenin en kararmış yerinde görünür olunca aşk olarak bir bildiği gün ışığı olan pervane mumun salınan ışığına rast gelip, boynuna dolanan yalımına hedef olunca; bu en "nur" zannettiği nuru günışığından açılan bir pencere zannedermiş. Tutunsa bu ateşe, o da tutuşsa bu ateşle gün ışığını bulacak sanki. Kim aşığa söz geçirebilmiş ki. Söz dinlememiş pervane de, söz dinletememiş yüreğine şevkle atmış kendini ateşe. Ve azap. Ucu yanmış kanadının. Ah o eşsiz tad! Tekrar bakmış şeme, mütebessim pervane... İşte yine gördüğü O; günışığıymış. Ve tekrar kanat çırpmış, artık tek yön bildiği ateşe. Pervane ders almak bilmezmiş, şemsiz, ateşsiz kanat çırpsa ne!

Pervanenin derdi, aslında sizin derdiniz de değil mi? "Ben asıl Leylamı buldum" dedirten... Sizin diğerine sevginiz onda gördüğünüz asıl güzelden değil mi? "bende"liğiniz onda tecelli edene değil mi? "bizi bilmeyen ne bilsin, bilenlere", o güzeli taşıyana ve taşıyanda görenlere selam olsun…

Şimdi siz de bırakın tüm karanlığı ile gelsin gece. Kapatın ışıklarınızı ve bir mum yakın. Bir pervane girsin her tarafı dört duvar odanıza nereden yol bulup girdiğine siz de şaşırın. Onlar anlatsınlar siz dinleyin bakalım, duyabilecek misiniz kanat seslerini? Biraz sonra sizin kalp atışlarınız ile pervanenin kanat sesleri aynı ahengi yakalar kimbilir. Ve pervane can verip şemin ayağının ucuna düşerken, birde bakmışsınız siz kanatlanmış uçuyorsunuz şemin etrafında. Sümmani ' nin sözleri kulaklarınızda…

sakiden mest almış mestane isen

terk-i ziynet eyle divane isen

gönül semasına pervane isen

o yarin uğrunda hep yanmaklazım