Mutlak GÜzellİk

aktan geçerken Yusuf’un yüzünün nuru o civarda bulunan köşklerin, evlerin pencerelerinden içeriye vurur, düşerdi.
Köşklerde bulunanlar: Belli ki Yusuf gezmeye çıktı, şimdi buradan geçiyor!” derlerdi.
Köşede bucakta oturanlar da duvarlarda ışıklar, parıltılar görünce,
Yusuf’un oradan geçtiğini anlarlardı.
Yusuf’un geçtiği sokağa penceresi bulunan ev, onun oradan geçişinden şereflenir, nurlanırdı.
(Ey kardeş) Aklını başına al da evinin penceresini Yusuf’un geçtiği sokağa aç;
ve pencerenin önüne oturup onu seyret!
Âşık olmak demek, nur gelen tarafa pencere açmaktır.
Çünkü gönül, gerçek dostun yüzü ile aydınlanır, nurlanır.

Güzelin kim olduğunu ne vakit unuttuk, ya güzelliğin neliğini ne zaman?..
Bir yük oldu ömür, kovunca güzeli hayatımızdan; ve güzellik küsüp gitmişti,
ömür bir yük oldu. Güzellik ruhlarda perveriş içindeydi.
Güzellik bereketti, zenginlikti; güzeli arayan cihanın canını arıyor demekti.
Güzel olan iyi doğru ve yararlı olandı. Güzel bir söz, güzel bir iş, güzel bir ders gibi.
Güzel şiir de, güzel manzara da, güzel söz de hep estetik değeri tartmaktaydı.
Din idi adı evvel güzelliğin, felsefe oldu sonra, bilgi oldu, yönetim ve siyaset oldu…
Daha neler olmadı!.. Herkes ve her şey güzelin peşinde, güzel ülkelerde güzel günler yaşandı.

Sonra…

Sonra güzel insanlar güzel atlara binip gittiler ve güzellikler yağmalandı birer birer.
Hüzünlü gönülleri sabaha eklerken güzellikler, sevinci gizleyerek sabahı bekler oldular.
Gözlere akseden renkler de, sazlara yankıyan ahenkler de güzelliğini yitirdiler.
Bestelerimiz şiddet doldu, tatlı diller hayal oldu.
Gönüller güzelden uzaklaştı, zira gönüllere kin bulaştı.
Güzellik atıldı ya kaşlar da çatıldı. Oysa gelenek güzel üzerine bina olunur,
kültür güzellikle beka bulurdu. Güzelin yönü gönleydi, hem güzelliğin de…
Gönül Çalab’ın tahtıydı, Güzel’i aramayan iki cihan bedbahtıydı.
Neye mâl olursa olsun, yaşamanın anlamı, güzel görünüşleri ve şekilleri;
belki güzellik dolu gönülleri kurtarmaktı.
Güzellik insana peşin verilmiş cennetti ve sultanlar güzele bakar, gönüller güzele akardı...

İskender Pala