Âh Mecnûn Âh!...
Birisi Mecnûn’a dedi ki: "Ey iyi huylu, irfan sahibi Mecnûn!... Neden artık Leylâ’nın obasına gelmiyorsun? Artık sende Leylâ’ya karşı olan aşkından eser kalmadı mı yoksa!... Fikrin değişti mi? Leyla’ya isteğin mi kalmadı?"
Mecnûn bu sözleri işitince ağlayarak dedi ki: "Efendi! Benimle uğraşma. Benim derdim bana yeter. Bir de sen yarama tuz ekme. Birçok defa ayrılık zaruri olur. Ayrılığa katlanmak ve sabırlı olmak aşkın azaldığına, sevdanın geçtiğine delalet etmez ki…"
Adam bu sefer de: "Ey vefalı ve temiz ahlaklı Mecnûn! Ben Leylâ’nın bulunduğu taraflara gidiyorum. Bir haber göndereceksen söyle de ben söyleyeyim."
Mecnûn ona şu cevabı vermiş: "Leylâ’nın yanında benden bahsetme ve benim adımı anma. Onun bulunduğu yerde benim bahis konusu olmam manasız olur. Çünkü ben onun varlığı ile varım. Ondan ayrı benim bir varlığım yoktur.
Kaynak: Gülistan, Sadi Şirazi
