Azim ve İnancın gücü

Kimi nehirler yüksekten dökülür, çağlar, coşar. Kimisi ise yavaş ve derinden akar.
Bazı insanlar, içlerindeki başarı azmini dışa vurur, bazı tipler içe dönüktür, içinde saklar;
ama günü gelince o başarı isteğini eyleme dönüştürür.
Önemli olan insanın büyük ve önemli bir hedefi olması ve bu hedefe ulaşmak için çalışmasıdır.
İyimser olmak, belirlediği hedefe mutlaka ulaşacağına inanmak çok önemlidir. Eğer insan içinde başarılı olma inancını içinde yaşatıyor ve bu inancı besleyip büyütüyorsa gerekli çalışmayı mutlaka yapar.
Hasköy Lisesinde edebiyat öğretmeni idim. Lise üç edebiyat sınıfını okutuyordum. Sınıfta oldukça renkli tipler vardı. 80 öncesi anarşik olaylara katılmış, dört yıl içeride yattıktan sonra liseyi tamamlamak için okula dönmüş Sedat, resim ve grafik çalışmaları ile öne çıkan Serdar; okul tiyatrosundaki çalışmaları ile öne çıkan Fikret ve Turan, İmam-Hatip Lisesinden gelen ve sınıfın hocası kabul edilen Mehmet, sınıf içindeki başarıları ile dikkati çeken Yücel, Meltem, Emine...
Sınıfın en arkasında oturan ve varlığı ile yokluğu hiç belli olmayan bir öğrencim vardı:
Abdullah.
Doğrusunu söylemek gerekirse yetenekli ve çalışkan öğrencilerin kaprislerini tatmin edeyim derken Abdullah ve onun gibi sessiz öğrencilerle yeterince ilgilenemedim.
Taaa son kompozisyon yazılısına kadar.
Son kompozisyon yazılısında “Edebiyat öğretmeni olsaydınız derslerinizi nasıl işlerdiniz? Sizce başarılı bir öğretmenin özellikleri nelerdir?” şeklinde bir konu verdim. Maksadım öğrencilerin gözüyle kendimi tartmak ve öğrencilerin edebiyat dersinden ne beklediklerini tespit etmekti. Gelecek senelerde işime yarardı.
Yazılının en ilginç kompozisyonu Abdullah’ınki idi.
Abdullah içine kapalı bir öğrenciydi. Benimle hiç yüz yüze konuştuğunu hatırlamıyorum. Ama yazılılarda iyi notlar alırdı. Kompozisyonunu hâlâ saklarım. Lise son sınıfa kadar gelişini şöyle anlatıyordu:

SEN ADAM OLMAZSIN!
“İlkokul öğretmenim beni hiç anlamadı. Fakir bir aileden geldiğim için üstüm başım hiçbir zaman göz kamaştırıcı olmadı. Onun için sınıf içinde utangaç bir çocuk oldum. Öne çıkmak için kendimde yeterince cesaret bulamadım. Öğretmenimden de yeterince ilgi ve teşvik görmedim.
Hatta bir gün hakarete uğradım.
Beni tahtaya kaldırdı. Heyecandan elim ayağıma dolaştı. Cetvelle üçgen çizerken cetvel elimden düşüverdi.
Öğretmenim nasıl kızdı ve köpürdü, tarif edemem. Avazı çıktığı kadar bağırdı:
“Otur ulan yerine! Sen zaten adam olmazsın. Bir cetvele bile sahip olamayan beceriksiz birinden ne beklenir?”
Sonra birdenbire sesi yumuşayıverdi:
“Ayten, sen kalk da şu üçgeni çiziver.”
Süklüm püklüm yerime oturdum. Öğretmenime cevap vermedim. Verecek durumda da değildim.
Sınıfa rezil olmuştum. Bir çok arkadaş bana bakarak fıkır fıkır gülmüştü. Hatta sıra arkadaşım Vedat’ın:
“Beceriksiz birinden ne beklenir?” diye mırıldandığını ve sinsi sinsi güldüğünü bugün bile hatırlarım.
Bu hakaret beni uzun zaman düşündürdü. Gün geçtikçe içerledim ve hırslandım.
Sonunda kararımı verdim:
“Çok çalışacağım. Ne pahasına olursa olsun okuyacak ve başarılı olacağım. Adam olduğumu ve işe yarayacağımı öğretmenime ve bana gülenlere göstereceğim.”
Bu kararımdan kimseye bahsetmedim. Zaten içe kapalıydım ve derdimi kimseyle paylaşmazdım.
İlkokulu bitirdikten sonra ortaokula gittim. Karnemde hiç zayıf görmedim. Çok çalışıyor ve hırsla sınıftaki herkesi geçmek için çaba sarf ediyordum.
Lise biri bitirince matematik ve fen derslerinde bazı arkadaşları geçemeyeceğimi anladım. Onun için edebiyat koluna ayrıldım. Boş zamanlarımda ve tatillerde çok kitap okuyordum. Kütüphane benim için en sevimli eğlence merkezi idi ve halen öyledir. Okumak için en çok kitap alan öğrenci benim. Edebiyat dersini çok seviyorum. Özellikle yazılılardan yüksek not almak ve sınıftaki herkesi geçmek benim için dayanılmaz bir zevk. Bu zevki, bana bol bol tattırdınız.
Hiç hakaret etmediniz, adam olamazsın demediniz; aksine çalışmalarımı bol not vererek ödüllendirdiniz. Size çok çok teşekkür ederim.
Bilim adamı olmak istiyorum.
Ama bu amacıma ulaşamaz da hasbelkader edebiyat öğretmeni olursam biliniz ki derslerimi sizin gibi işleyeceğim.”

ARADAN YILLAR GEÇTİ
Aradan yıllar geçti. Abdullah’ı ve onun yazdığı son kompozisyon yazılısını hiç unutamadım. Çoğu zaman da sınıflarımda anlattım ve öğrencilerimi teşvik etmek için referans olarak kullandım.
Hasköy Lisesinden Kasımpaşa Lisesine tayin oldum. Sonra da Milli Eğitim Bakanlığının açtığı imtihanları kazanarak Almanya’ya gittim.
Almanya’da Abdullah’ın azim ve hırsını hiç aklımdan çıkarmayarak ilerlemiş yaşıma rağmen Almanca çalıştım.
“Azmin elinden hiçbir şey kurtulmaz. İnsan kesin karar verir de hırsla çalışırsa mutlaka başarır.”diyordum.
Nitekim bizimle Almanya’ya giden öğretmen arkadaşlar içinde Afyonlu Ferit Taktak ile bendenizden başka Almanca öğrenen çıkmadı. Ferit Bey dönüştü dil imtihanlarına girdi. Kazandı. Mastır yaptı, şimdi doktora yapıyor ve profesörlük yolunda yürüyor.
Almanya’dan dönüşümün ikinci yılıydı. Eyüp Anadolu İmam-Hatip Lisesinde çalışıyordum. Bir gün müdür yardımcılarından Feridun Bey, eski bir öğrencimin okula uğradığını, beni görmek istediğini, fakat bulamadığını söyledi. Ama yine uğrayacaktı.
Beni arayan Abdullah’tan başkası değildi.
Bir gazetenin kültür sayfasında benimle yapılan röportajı görmüş ve yurda döndüğümü öğrenmişti.
Bir gün ziyaretime geldi. Hasretle kucaklaştık.
-Neredesin, ne yapıyorsun diye sordum.
Abdullah yolunda yürüyordu.
-Gazi Osman Paşa Anadolu Lisesinde coğrafya öğretmeniyim. Marmara Üniversitesinde doktora çalışması yapıyorum. Bu sene doktoram bitiyor.
Abdullah şimdi üniversitede öğretim üyesi.
Azim, kararlılık, sabır ve hırsla çalışmak çok önemli.
İşte başarının yegane anahtarı.
Abdullah başarılı olma azim ve kararını kendi kendine verdi. Sonra da hırs ve sabırla çalışarak başarı merdivenlerini tırmandı.
Ali Erkan Kavaklı