Yitik Hazinemiz; TASAVVUF

Yüce Allah'a hamd; O'nun Sevgili Resulü'ne, Ehl-i Beyt'ine, Sahabelerine salât ve selâm...

Merhaba Dostlar;
"Allah müminlerin dostudur." (Bakara; 68). Buyruluyor yüce kitabımızda. Evet, bütün müminler, Şeytan'ın değil; Allahu Teala'nın dostlarıdır. Ancak bir dostluk daha var ki bu genel dostluktan daha özel, daha 'içeru'dur.

Özel bir dostluk ve yakınlıkla, O'na dost olanlar.
Zikir ehli, maneviyat ehli,
Muhammedi ahlaklı,
Gönül dostu, gönül doktorları,
Onlar da ayrı bir âlem, gönül dünyalarında ummanlar taşıyan...

İşte, bu özel dostluğa insanı taşıyan maneviyat yolunun ilmi; tasavvuf.
Tasavvuf ilminin üstadı ve kulluk sanatının ustası Allah dostu, Mürşidi Kamil.
Bir zamanlar el üstünde tuttuğumuz; nadide, hilkat harikası insan.

Kendi kimliğimiz söz konusu olduğunda, hemencecik adlarını sayıkladığımız dev insanlar; Hz. Mevlana, Yunus.

Şu Batılılaşma ve modernleşme maceramızı o kadar abarttık ve değerlerimizi o kadar ters yüz ettik ki, bizim olan ne varsa tanıyamaz hale geldik.

Aynalara koşuyoruz, 'Biz kimiz?' diye, ama baktığımız aynalar adeta cüce aynaları; bize ait ne varsa ufacık tefecik gösteriyor. Batılılara ise dev aynalarından bakıyoruz, her şeyleri kocaman ve çok albenili.

Mesela 'tasavvuf' deseniz, 'maneviyat' hemen birileri çıkıp 'Olmaz!' sesleriyle ortalığı velveleye veriyor.

'E, Nedir?' Diyorsunuz, 'Neye itirazınız?' "Efendim bunlar hurafedir, Hint'ten-Yemenden gelmiştir" falan filan... Ama 'mistisizm' veya 'meditasyon' deseniz "Olur!" derler. Hem de pek entelektüelce ve pek de modaya uygun olur. "İyi ama asıl bunların kökü dışarıda, bizimle, inancımızla alakası yok" dersiniz, oralı bile olmazlar.

"İslam olmasın da ne olursa olsun!" Öyle mi?...

Geleneksel değerlerimiz olan Hz. Mevlana, Hz. Yunus, Nasreddin Hoca'yı (Allah sırlarını artırsın) örnek gösterirsiniz, sizden çok sahip çıkarlar. Çünkü onları bütün dünya (özellikle Batılılar) kabul etmiştir. "İyi işte, onlar da tasavvuf ehliydi" dersiniz. "Yok, canım sen yanlış anlamışsın, onlar hümanist'ti" derler.

Buradan bütün dünyaya ilan ediyoruz ki; İslam'ın nuru ve özü olan tasavvufun kandili üflemekle sönmez, sırt dönmekle kararmaz.

Bir tasavvuf büyüğünün buyurduğu gibi: "Tasavvuf öyle bir ilimdir ki batıl onun ne ardından gelebilir, ne de önüne geçebilir. Çünkü tasavvuf, Nübüvvet kandilinden alınmış bir nurdur. Nübüvvetin ötesinde ise bizim için alınacak bir nur yoktur."

Tasavvuf, insanı, İslam'ın teslim aşamasından alıp nefsin ve dünyanın sarp geçitlerinden emniyetle geçirerek dinin özüne, hakikatine ulaştırır. Din sarayında, ahlak ve hakikat mücevherlerinin saklandığı hazinesinin kapısıdır.

Başka bir deyişle tasavvuf; İslam Dini'nin olgun insan yetiştirme sanatıdır.

Hemen hemen hiçbir değerimizin orijinal halini yaşatamadığımız bir dönemde, tasavvufun da en az üç farklı boyutta algılanması gerektiğini gördük. Birincisi, İslam Dini'nin, Kur'an ve Sünnet'in bizzat içinde mündemiç bulunan manevi/ruhi boyut; ikincisi, bu manevi boyutun Resulüllah (sav) Efendimizden Sahabe-i Kiram'a ve ardından gelen âlim ve velilere sirayet eden haliyle takdim edilmiş hali (tasavvuf ve tarikat); üçüncü olarak da günümüzdeki uygulamaları ve sunuşlarıyla oluşan boyut.

Bunlardan birincisini kimse inkâr edemez ve edemiyor. İkincisi de farklı yorumlar olsa da tarihen sabit ve anlaşılması daha kolay. Ancak üçüncüsü, yani zamanımızda tasavvufun nasıl anlaşılması gerektiği konusu, ne anlatmaya çalışanlar açısından, ne de anlamaya veya eleştirmeye kalkanlar açısından açıklık arz ediyor.

Dilimizde bir söz var "Kötü örnek, örnek değildir" diye. Maalesef, tasavvufu yaşadığını söyleyenlerin büyük bir çoğunluğu, iyi birer örnek teşkil edemediği için tasavvufun görünür yüzünde bazı sıkıntılar var. Bunlara bir de ehli olmadıkları halde, kendilerine 'sofi' şekli verip iyi niyetli insanları istismar edenler ve aleyhteki propagandalar eklenince, ortam tam da dumanlı bir havaya dönüşüyor.

İşte tam bu noktada, gerçekte bütün mukaddesatımıza, dinimize, milletimize ve değerlerimize düşman olanlar, haktan yana görünüp tasavvuf perdesi altında, İslam Dini�nin kalbine saldırıyorlar. Sünnet�e, âlimlere ve evliyaya dil uzatmakla, asıl hedefleri olan Kur'an'ın anlaşılması ve yaşanmasını ortadan kaldırmak hedefine yöneliyorlar.

Zira Kur'an'ı anlamamıza ve yaşamamıza zemin hazırlayan bu gelenektir. Bu gelenek, her ne kadar, çağımız açısından bazı yetersizlikleri ve hata paylarını barındırıyor olsa da, gerçek ilim ehline malumdur ki, Ehl-i Sünnet ve�l Cemaat yolu, Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi vesellem)'in yolunun, temel kaideler bazında bizzat kendisidir. Fikri ve uygulama alanında ise Sünnet-i Seniyye'sine en yakın yoldur. Hak mezhep ve meşrepleriyle, O'nun uygulamalarının açılımlarıdır.

Bu gerçekler gün gibi ortadayken, çeşitli bahanelerin ardına saklanarak, tasavvufu eleştirmek ve insanların dinin aslından uzaklaşmasına sebep olmak, en azından büyük bir vebaldir. Kimseye bir şey kazandırmayacağı gibi bu işi yapanlar, büyük çoğunluğu itibariyle gönlüne evliya muhabbeti sinmiş bu milletin kınamasından da kendilerini kurtaramayacaktır.

Sadece zan ve vehimlerine dayanarak Allah dostlarına dil uzatanların, Allah katındaki yerleri ise ne olur? Bunu sizin anlayışınıza bırakıyoruz.

Saygı ve muhabbetle.

SÜLEYMAN KARAKAŞ
GÜLİSTAN DERGİSİ