Burası dünya ve biz artık çok sıkıldık.

Alıp başımızı sana gelmek istiyoruz
Sana gelmek
Sana gelmek, orada kalmak istiyoruz


Çok unuttuk hatırlamak istiyoruz
Başımızın okşanmasını, gözyaşımızın silinmesini, kolumuza girilmesini istiyoruz
Yağmurunu ve meleklerini yeniden istiyoruz
Rüzgârın sesini, ırmağın sesini,
Dağların dağ, denizlerin deniz, kadınların kadın, çocukların çocuk
Erkeklerin erkek, ekmeğin ekmek, nanenin nane olduğu bir dünyayı yeniden isterken
Seni istiyoruz aslında Bunu söyleyemiyoruz

Her yer gece, çok gece
Ve biz meleklerini istiyoruz Rabbim
Çok yenildik yetmez mi
Bir bankanın önünde, bir koltuğun altında, bir ziyafetin ortasında, bir günahın tenhasında
Büyütüp durduk siyahı

Bir nefes üflemen için yeryüzü bataklığında, sazdık
Kestik kendimizi deldik yaktık
Sonra sana değil dünyaya aktık
Dünya ki mescittir, bir ona otel yapmışız
Kalktık ki yenilmişiz değişmişiz azmışız
Bir sızı kalmış içimizde başka bir şey yok
Bu sızıdan yol bulup kapına dayanmışız

Birisi ekmek getirememiş evine
Birisi aşk
Birimiz dünyayı kurtaracak
Birimiz yarını
Birimizin aklı tutuşmuş yanıyor
Birimiz bomboş kalbine bakıp birini anıyor
Birimiz ayrılığın ilk günü gibi her akşam kanıyor
Birimiz kıyametin koptuğuna inanıyor
Birimiz çekip gitmiş yeryüzünden, ellerini hâlâ açık sanıyor

Geldik işte bunlar ellerimiz
Açılmış bak, bilirsin ne diye
Ki bilirsin, biz bu ellerle neler işledik
Açtık işte bunlar ellerimiz
Burası dünya
Şu biziz
Bunlar da ellerimiz
Öyle açık, öyle acemi, öyle boş
Öyle mahcup, öyle dalgın, öyle boş
Öyle boş

Senin değil miyiz hepimiz
Senin değil mi her şey
Alırsın kime ne verirsin kime ne
Ve bu açtığımız eller senin değil mi
Senin değil miyiz hepimiz Rabbim
Bir yıldız bir ağaç bir buğday tanesi kadar

Kimsesiziz kime gidelim
Yaralarımız var kime
Sıcak bir şey arıyoruz, kime
Merhamet istiyoruz, kime
Bağışlanmak istiyoruz, kime gidelim
Sorumuz ve cevabımız sen değil miyiz
Yorgunuz, kaybetmişiz, dalgınız, kırgınız, küsmüşüz
Bu çocuklar birer birer kaybolurken sisler içinde kime gidelim
Çok yürüdük yollar kayboldu yol bulduk sana geldik
Ne getirdin deme bize senden başka neyimiz varsa o bizim yokumuzdur
Geldik işte bunlar ellerimiz
Bunlar da ellerimizin büyük boşluğu

Yaptıklarımız için
Yapmadıklarımız için
Elimizi
Dilimizi
Allah’ım
Bağışla bizi
Bağışla bizi...

Dünya, “aşağı yer” demekti kutsîler lügatinde.

Dünya: “Olmamız gereken yerden aşağıda…” Dünya: “Yetineceğimizden çok daha az miktarda.” Dünya:

“Kalmaya razı olamayacağımız kadar uzakta…”

Dünya: “Kalbimize lâyık sevda yok bu sofrada…”

Dünyanızdan…” diye başlardı sözüne…”Dünyamızdan…” diye

başlamazdı. “…bana üç şey sevdirildi” diye devam ederdi. “…ben üç

şeyi sevdim” de diyebilirdi. Demezdi.




Yaslanabildiğinde dünyaya, üzerine bir de yemek isteyemeyecek

kadar mahcup. Yemeğini yediğinde, bir de yaslanıp keyfetmeye yüzü

tutmayacak kadar utangaç. İkisini birden hak etmediğini düşünüyor

O. İkisini birden çok görüyor kendine. Dünyayı fazla görüyor kendine…



Oysa, dünyamıza küskün değildi. Aksine, dünyamıza en incelikli

davranan yine ken

disiydi. Dünyamızın cansız, sessiz dağlarına bile

selam veren O’ydu. Taşları bile incitmemek istercesine nezaketle

yürürdü. Ağaçlara, çalılara, kumlara, bulutlara hal hatır sorardı her

bakışında… Hele insanlara… Kendini paralarcasına, onların hiç dert

edinmediği felâketlerini ve saadetlerini derdi edinmişti. Kendini

ateşe atanlara, kendini ateşe attığını bilmeyenlere, kendini ateşe

attığını bile bile küstahlık edenlere bile, mütebessimdi. Çürüyecek

cesedin tenine bile taş değmemeliydi O’nun nazarında. “..yan gözle

bakmadı kır çiçeklerine bile/dönünce bütün gövdesiyle döndü

Bu güzel paylaşımın için teşekkürler kardeşim....

Her yer gece, çok gece
Ve biz meleklerini istiyoruz Rabbim
Çok yenildik yetmez mi
Bir bankanın önünde, bir koltuğun altında, bir ziyafetin ortasında, bir günahın tenhasında
Büyütüp durduk siyahı


emeğine sağlık kardeşim teşekkürler..

Allah Razı Olsun arkadaşlar..