Kaç asır oldu bilmem bilemem
gülemem ya Râb gülemem
hani bir yanımız dökülür kanımız
yanıyor can’ımız yanma dur diyemem.
Gözyaşı selini seyreder dururum
uzatıp elimi silemem silemem*.
Ey dünya!
Nasıl sevdirdin kendini zulmü hayat tarzı seçebilen insanın sol tarafındaki et parçasına. nasıl değerli oldun onun yüreğinde ve değersiz kıldın beşeri...
Ey dünya!
Bir yürekte hükümdar olmak nasıl anlatsana! bir beldede zulümle hükmetmek nasıl huzur veriyor sana...-ya da veriyor mu?...
bir yanımız yetim kalıyor; hükmettiğin dünyada hükmedilen olduğumuzdan olsa gerek...
ey dünya
sana saygı duruşunda dura dura sîmâmıza tebessüm uğramaz oldu; biz ciddiyeti hal bilir olduk sevgiye karşı rıfka karş.ı..yaşam tarzımız sana hizmete endeksli oldu; bizler sevabı olmayan hüzünleri yaşar olduk kaybettiklerimiz karşısında! Sevabı olmayan sevdalara tutulduk esaretinde... Sevabı dileyemez olduk! Seni tercih edip seni var eden’i hatırlayamaz olduk…
ey dünya
canımız yanıyor; sen canımıza kafes olduğundan beri
canımız kanamıyor suya yağmur’a aşk’a; sen yüreğimizde hükmettiğinden beri... Susuzluğumuzun adına “ fakirlik” dedik koştuk varlıkların hatrına; yorgunluğumuzdan şikâyet ettik yoğunluğumuzdan söz eyledik durduk aşksızlığı seçişimizin bedelini ödediğimizden habersizce…
ey dünya
kârımızı düşüne düşüne sana adanmış kararlar alır olduk; sana adadık sol yanımızı... Sol yanımızın katili olduk seni sevindirelim derken; en yakınımızı uzak eyledik kendimize.
Ey dünya
bırak artık bizi.
Biz senin ateşinle yanan can’ımıza “yanma dur” demek istiyoruz artık!
biz sadece aşk’la yanmak istiyoruz; gerisi vesaire...gerisi gerilerde…
…
Hani bir yârimiz vardı; sevgisi her yanımızı donatsa da bir yanımızı kendine mekân bilen; şimdilerde ağrıyor o "bir" yanımız…
Sancağı elinde görüyor gibiyim
Kızarır yüzüm ÜMMETİM diyemem
Hani bir yanımız
Örtümüz Arımız
Nice olur halimiz
Görmedim Diyemem...
