Stajyer bir avukat, Eskişehir hapsindeki çalışması sırasında Bedîüzzaman’la görüşür ve “Takip ettiğim kadarıyla sizde herhangi harika bir hal görmedim. Eğer gerçekten varsa, bana da gösterir misiniz? Meselâ elinizdeki tesbihi yürütebilir misiniz?” der.
Bunun üzerine Bedîüzzaman Hazretleri tebessüm eder ve şu hikâyeyi anlatır:
“Bir adamın çok sevdiği bir çocuğu varmış. Ona çok değerli bir hediye almak için kuyumcu dükkânına götürmüş. “Elmas ve mücevherlerden hangisini istersen sana alayım.’ demiş. Kuyumcu, dükkânının daha cazip olmasını temin için dükkânın tavanına çeşitli renkte balonlar asmış. Çocuk dükkâna girince gözü balonlara takılmış ve “Baba ben bu balonlardan istiyorum’ deyince, babası “Oğlum ben sana daha kıymetli mücevherlerden almak istiyorum’ dediyse de çocuk “Hayır ben balon istiyorum’ diyerek ağlamaya başlamış.”
Bedîüzzaman bu hikâyeyi anlattıktan sonra avukata dönüp; “Ben Kur’â’nın mücevherat dükkânının dellâlıyım, bekçisiyim. Ben baloncu değilim. Benim dükkânımda, benim pazarımda Kur-ân’ın ölümsüz elmasları var. Ben onları satıyorum, balon satmıyorum” diyerek Kur-ânî davasının hakikatini bir hikâyecikle anlatmış olur…”
