Vücudum yanarken,gönlüm gül-gülistan olur

Beni, nefsini kurtarmayı düşünen hodgâm bir adam mı zannediyorlar?


Ben, cemiyetin îmanını kurtarmak yolunda dünyamı da feda ettim, âhiretimi de.


Seksen küsûr senelik bütün hayatımda dünya zevki namına bir şey bilmiyorum.


Bütün ömrüm harb meydanlarında, esaret zindanlarında, yahut memleket hapishanelerinde, memleket mahkemelerinde geçti.


Çekmediğim cefa, görmediğim eza kalmadı.


Divan-ı harblerde, bir câni gibi muamele gördüm; bir serseri gibi memleket memleket sürgüne yollandım.


Memleket zindanlarında aylarca ihtilâttan menedildim.


Defalarca zehirlendim. Türlü türlü hakaretlere mâruz kaldım.


Zaman oldu ki hayattan bin defa ziyade ölümü tercih ettim.


Eğer dinim intihardan beni menetmeseydi, belki bugün Said topraklar altında çürümüş gitmişti.


Benim fıtratım, zillet ve hakarete tahammül etmez.


İzzet ve şehamet-i İslâmiye beni bu halde bulunmaktan şiddetle men eder.


Böyle bir vaziyete düşünce, karşımda kim olursa olsun, isterse en zalim bir cebbar, en hunhar bir düşman kumandanı olsa tezellül etmem.


Zulmünü, hunharlığını onun suratına çarparım.


Beni zindana atar, yahut idam sehpasına götürür.. hiç ehemmiyeti yoktur.


-Nitekim öyle oldu- Bunların hepsini gördüm.


Birkaç dakika daha o hunhar kumandanın kalbi, vicdanı zulümkârlığa dayanabilseydi Said bugün asılmış ve mâsumlar zümresine iltihak etmiş olacaktı.


İşte benim bütün hayatım böyle zahmet ve meşakkatle, felâket ve musibetle geçti.


Cemiyetin îmanı, saadet ve selâmeti yolunda nefsimi, dünyamı feda ettim.


Helâl olsun. Onlara beddua bile etmiyorum.


Çünkü, bu sayede Risale-i Nur, hiç olmazsa birkaç yüzbin, yahut birkaç milyon kişinin -adedini de bilmiyorum ya, öyle diyorlar.


Afyon Savcısı beşyüz bin demişti.


Belki daha ziyade- îmanını kurtarmağa vesile oldu.


Ölmekle, yalnız kendimi kurtaracaktım, fakat hayatta kalıp da zahmet ve meşakkatlere tahammül ile bu kadar îmanın kurtulmasına hizmet ettim.


Allaha bin kere hamdolsun.


Sonra, ben cemiyetin îman selâmeti yolunda âhiretimi de feda ettim.


Gözümde ne Cennet sevdası var, ne Cehennem korkusu.


Cemiyetin, yirmi beş milyon Türk cemiyetinin imanı namına bir Said değil, bin Said feda olsun.


Kur’ânımız yeryüzünde cemaatsiz kalırsa Cenneti de istemem; orası da bana zindan olur.


Milletimizin îmanını selâmette görürsem, Cehennemin alevleri içinde yanmağa razıyım.


Çünkü vücudum yanarken, gönlüm gül-gülistan olur.


(Tarihçe-i Hayat-Eşref Edip ile mülakattan)