Mazi Bir Yangın Arefesinde...
http://img228.imageshack.us/img228/5687/konums5.jpg
Yağmura gömdüm mazimi. Ben, Filistin’de umutları kör çekiçlerle örselenen bir çocuğun bakışlarındaki isyan. Her mazi bir iç çekiş, her mazi kulaklarımda çakılıp kalan bir yankı. Kimseler söylememişti oysa kaknem gözlerine düşmenin faciasını.
Kimseler anlatmamıştı kalbin içine içine akan kötürüm teessürün firarımın birinci dereceden müsebbibi olacağını. Bilmeseydim hiç hasreti, attığın düğümü çözer miydi ellerim? Attığın düğümü çözeydim de ey aşk, ölmeyeydim!
–İnsan kaç kere ölürdü ki?-
Her gün bir ‘of’ çekmedeyim koynumda serîrem diye sakladığıma. Her gün bir ‘of’ çekmedeyim takvim yapraklarını eskite eskite sığ sularda kaçırdığıma. Ve her gün bir ‘of’ ile sürüklenmedeyim ‘yüküm’ olana.
Yitirilmiş veya geç kalınmış gerçekleri var geçmişimin, bedenimin bir türlü taşıyamadığı. Öyle ya, ümitle ümitsizlik arasında uçarken ölümü yarıda kalırmış kuşların. Zehrini kirli kâğıt suretinde taşıyan kadınlar çiğnerlermiş geçmişi ve dahi aşkı!
Yakınımda olan ama henüz varamadığım o bahçede biten çöl çiçeği anlardı bir tek aşkın arı duru dilinden! Sen anlar mıydın?
Sen, her adını yazışımda kâğıdıma gül yağı damlattığım! Bunları çorak geçmişimle yıka olur mu? Bir avuç kül katsın zehrine vurgunun. Bir yangın başlasın namlunun ucundan, olur da kurşunun olur erirsem nazar etme,
sakın yanmasın kalbin.
İçime öyle revansın!
Mesira MERİÇ
