Ve, Ya Sevgi Ya Edep...
Allah için seven mümin, nefsinin keyfini değil, dinin ölçüsünü esas alır.
Din, kimi ve neyi sevmeyi emrediyorsa, mümin de onları sever, sevmelidir.
Buradaki sevgiden maksat, o şeyin sevilmesi
ve hürmet edilmesi gerektiğini kabul edip, ona karşı gereken edebi korumaktır.
Allah için sevmek, Allah vergisidir; onu Allah’tan istemelidir.
Muhabbet müdahele istemez, zorlamakla sevgi artmaz.
Fakat her halde edep ve hukuk korunmalıdır.
Mesela, her mümini sevmemiz ve üzerimize düşen hizmetlerini görmemiz emredilmiştir. Biz bazı müminleri sıcak bir sevgi ile sevemesek,
kendisiyle muhabbet edemesek bile,
ona karşı edepli davranmamız gerekir.
Mümin kardeşlerimizi nefsimiz kadar sevemesek de,
onları kendimizden kötü görmemeliyiz. Beğenmesek de saygılı olmak zorundayız. Muhabbet olmasa da adalet bulunmalı, edep korunmalıdır.
Bir insan hanımını ve çocuklarını Allah için sevmelidir.
Diyelim ki kalbinde onlara karşı bir sevgi kalmadı.
Bu durumda yapılacak iş, onlara karşı davranışlarında adaletli olmak
ve haklarına dikkat etmektir.
Kalbimde bir sevgi yok diye onlara soğuk tavırlarla zulüm ve haksızlık yapmak,
sert davranmak, hatır yıkmak, haklarını ihmal etmek helal değildir.
Böyle yaparsa zulüm yapmış olur, vebale girer.
Bir hanım için de aynı şey söz konusudur.
Bir mümin, manevi terbiyesine girdiği mürşidini Allah için çok sevmelidir.
Sevilmesi gerektiğini bilmelidir.
Fakat kalbinde ona karşı sıcak bir sevgi bulmazsa,
bu durumda vesveseye düşmeye gerek yoktur.
Hak yolcusu zahirî edebini korur ve ameline sarılırsa,
terbiyesi devam eder, feyzi kesilmez.
Kâmil mürşidler muhabbetin Allah vergisi olduğunu bilirler.
Onlar zoraki muhabbet beklemezler.
Zahirî edeplere dikkat edilmesini yeterli bulurlar.
Edebe dikkat edene feyz ve terbiye vermeye devam ederler.
Çünkü doktor hastasından kendisini sevmesini değil,
tavsiye ve talimatlarına uymasını ister. Talimata uyan şifa bulur.
Ancak insan kusuru kendinde arar, tevazu gösterir,
boynunu büker ve Allah’tan yardım isterse,
Allahu Tealâ ona dostlarını sevdirir...
