“sen ver, ya resulullah!”

Resulullah’ın (sallallahu aleyhi vesellem) ideali, insanlığa hizmet etmekti. Yoksa insanlığı kendisine hizmet ettirmek değildi. O sebeple eline geçeni yemez yedirir, içmez içirir, yönettiği insanların mutluluğuyla mutlu olur, üzüntüsüyle de üzülürdü.

“Müslümanların derdiyle dertlenemeyen bizden değildir!” Buyurarak inlerdi.

Bu sebeple, bir müddetten beri biriktirdiği imkânını yine dağıtmak istiyordu yoksullara. Çevresine de münadiler göndermiş, sesleniyorlardı Medine sokaklarında ihtiyaç sahibi yoksullara:

- Resulullah mescidin önünde miskin derecesindeki muhtaçları bekliyor, kimse mahrum kalmasın, muhtaç durumda olanlar gelip hisselerine düşecek yardımı alsınlar!

Az sonra, mescidin önünde en alt derecedeki yoksullar toplanmış,
Ortalığı kasıp kavuran ihtiyaçlarını bir ölçüde karşılayacak imkâna kavuşacak olmanın sevincini yaşıyorlardı.

Nitekim düşündükleri gibi de oldu. Efendimiz (sallallahu aleyhi vesellem) gelenleri şöyle bir gözden geçirdikten sonra, elindeki mevcudu da hesap ederek, önünden geçenlere hisselerini verirken, şefkat dolu tebessümlerle mutluluğunu açıkça belli ediyordu…

Mutluydu. Çünkü en büyük sevinci, yoksula yardım ederken duyuyordu. İşte, o anda da ihtiyaç sahiplerinin sıkıntılarını gideriyordu…

Nihayet elindeki imkân bitti, mevcut ihtiyaç sahiplerine de yetti. Demek ki hesap iyi yapılmıştı.

Ne var ki çok geçmeden ötelerden koşup gelen bir bedevi görüldü. Adam ufka doğru bakarak koşuyor, hem de nefes nefese söyleniyordu:

- Yardım dağıttığınızı duydum, onun için koştum ama yine de yetişemedim. Zaten ben hep böyle şanssızın biriyim!...

Şefkat ve merhamet timsali sordu:
- İhtiyacın çok mu fazlaydı?...

Adamcağız saymaya başladı ihtiyaçlarını. Hepsi de zaruri ihtiyaçtı. Ama Resulullah’ın da imkânı bitmiş, elinde avucunda olanı tümüyle vermiş, tek dirhemi bile kalmamıştı. Efendimiz dikkatle baktı yoksul adamın üzgün yüzüne. Sonra beklenmeyen açıklamasını yaptı:

- Üzülme, dedi ihtiyaçlarını yine alacaksın, hem de hiçbirini eksik
bırakmadan!...
- Nasıl olacak bu? Diyerek heyecanlandı yoksul adam. Efendimiz kelimelere basarak konuştu:
- Şimdi buradan şehrin içine dal, ihtiyaçlarını nerede bulursan al, satıcılara da de ki:
- Mal benim, borç Resulullah’ın! Ödemeyi Resulullah yapacaktır. Adam önce şaşırdı. Sonra Efendimiz’in ısrarı karşısında toparlanarak sevinçle çarşının yolunu tuttu. Alacaklarının hesabını yaparak gidiyordu.

Olayın şahidi olan Hazreti Ömer (radiyallahu anhu), fedakârlığın bu kadarını fazla buldu. Düşüncesini dile getirmekten kendini alamayarak dedi ki:
- Ya Resulullah! Sen gücünün yettiğiyle mükellefsin. Elinde olanı tümüyle verdin, geriye bir şey kalmadı, neden bu sefer de yardım edemediğin yoksulun borçlarını yükleniyorsun? Bu kadarı da fazla değil mi?

Bu sözlerden hiç de memnun olmayan Resulullah’ın yüzündeki tebessümün kaybolduğu görüldü. Hâlbuki o ana kadar çok mutluydu. Sanki güller açmıştı mübarek yüzünde. Tebessümü hiç eksik olmuyordu. Yoksula yardım etmenin tarif edilemez mutluluğunu yaşıyordu. Bunun üzerine, oradaki masum bakışlı bir sahabe söze karıştı:

- Ya Resulallah, dedi, sen Ömer’e bakma, ver! Arşın sahibi Allah (celle celaluhu) sana yine verir, boş bırakmaz!...

Fedakârlığını sürdürmesini isteyenden memnun olan Resulullah’ın (sallallahu aleyhi vesellem) tebessümü tekrar yüzünde belirdi…

Şöyle ölçü veriyordu, yoksula yardım konusunda: “Hiçbir şeyi olmayan, çorbasının suyunu çoğaltsın, o da bulamayanların imdadına sulu çorba ile koşsun, yine çevresindeki yoksullara ilgisiz kalmasın…”

Evet, düşünelim bir kez olsun. O müşfik Peygamber, kimin peygamberidir?

Bizim peygamberimiz ise biz neden vermekten korkuyoruz?

SELMAN SADIK
GÜLİSTAN DERGİSİ