Çocuklarda helal haram kavramının öğretilmesi....
Çocuklarda helal haram kavramının öğretilmesi....
Fahr-i Kâinât -sallallâhu aleyhi ve sellem-'in hayatın her safhasında torunlarının eğitimiyle yakinen meşgul olduğunu görmekteyiz. Bilindiği gibi Resûl-i Ekrem Efendimiz ve âilesine zekât ve sadaka malı yemek haramdı. Bu konuda torunu Hasan'la aralarında geçen bir muhavere şöyledir:
Peygamber -aleyhisselâm-, birgün Hz. Hasan'ın Beytülmâl'e ait zekât hurmasından bir tane ağzına aldığını gördü. Hemen onu ağzından çıkarttırdı ve:
“– Muhammed âilesinin zekat yemediğini bilmiyor musun?” buyurdu. (Buharî, Zekât, 57)
Hz. Hasan bu hatırasını şöyle anlatır:
Zekât hurmasından bir tane alıp ağzımda çiğnerken, Resûlullah -aleyhisselâm- hemen onu ağzımdan çıkardı ve hurma kümesinin içine attı.
– Yâ Resûlallah! Şu yavrucuğun aldığı bir tek hurmadan, sana ne sorumluluk olacak ki, denildi.
Allah Resûlü -sallallâhu aleyhi ve sellem-:
“– Biz Muhammed âilesiyiz! Bize zekât helâl değildir!” buyurdu. (İbn-i Hanbel, I, 200)
Resûlullah Efendimiz'in sevgili torununa “yeme onu!” demekle kalmayarak hurmayı eliyle alıp atması ve ardından sebebini îzâh etmesi, terbiyenin bir başka önemli yönüdür. Zira çocuk bir şeyin kendisine neden yasaklandığını merak eder. Yasağın sebebi kendisine anlatılınca tatmin olur. Bu tür hususlarda çocuğa büyük muâmelesi yapmak gerekir. Böyle yapıldığında şahsiyet gelişimi daha sağlıklı olur. Diğer bir önemli nokta da, “Canım, bu daha çocuktur, büyüyünce öğrenir” gibi bir tavır içinde olmamaktır. Hatanın görüldüğü yerde, uygun bir şekilde hemen düzeltilmesi gerekir. Meselâ Allah Resûlü -sallallâhu aleyhi ve sellem-, maiyetinde yetişen üvey oğlu Ömer bin Ebî Seleme'nin, yemek yerken elini tabağın her tarafına götürdüğünü gördüğünde, tatlı bir dille:
“Yavrum, besmele çek, sağ elinle ve hep önünden ye! ” diye îkâz etmiştir. (Buhârî, Et'ime, 2)
Bu hadîs-i şerîfin bazı rivayetlerinde Efendimiz'in:
“Sofraya yaklaş, yavrucuğum!” diye söze başlaması, eğitimdeki şefkât ve merhamet üslûbunun ne güzel bir tezâhürüdür. (İbn-i Hacer, el-İsâbe, II, 519)
alıntı
