İman en büyük imkandır

İMKÂNIM YOKTU" deme.

Kendine dogruyu söyle.

"Üşendim" de...

"Tembellik ettim" de...

"Canım istemedi" de...

"Yapmak içimden gelmedi" de...

Hiç de ilse "yattım" de...

Ne dersen de, ama "imkânım yoktu" deme.

Unutma, iman en büyük imkândır. Imanı olanın imkânı tükenmez.

Hatta kimi zaman "imkânım yoktu" demek, "imanım yoktu" demeye bile gelebilir.
Birileri önüne çıkıp şöyle sorabilir: "Falancanın imkânı var, fakat yapmıyor. Neden acaba?"

O zaman diyecegin bir şey, verecegin bir cevap yoktur.

İmanın makamı olan yürek, bitimsiz bir güç merkezidir. Göz ferini, diz dermanını, yumruk fermanını yürekten alır. Tıpkı kaslara komuta eden sinir sistemi gibi...
Başını dik tutan kasların degil, o kasa komuta eden beynindir. Yumrugunu havaya kaldıran pazuların degil, o pazulara komuta eden beynindir.

Gittinse, ayagın de il yüregin götürdügü için gittin.
Gitmedinse, yüregin yetmedigi için gitmedin.

Yaptınsa, elin erdigi için degil aklın erdigi için yaptın.
Yapmadınsa, elin ermedigi için degil yüregin yetmedigi için yapmadın.

Gördünse gözün oldugu için degil, dahası baktıgın için degil, gönlün oldugu için gördün. Eger gözü olan herkes görseydi, bunca "bakarkör"ün varlıgını nasıl ve neyle açıklardık? Eger göz görmenin yegâne organı olsaydı, gözü olmadıgı halde bir çok göz sahibinin göremedigi hakikatleri gören kafa gözü kör, kalp gözü açık yigidi nereye koyardık?

Görmedinse göz olmadıgı için degil, hatta "göz bakmadıgı" için degil, "gönül akmadıgı" için görmedin. Tıpkı yapmadıklarını gönlün olmadıgı için yapmadıgın gibi. Tarih bir işe baş koyanların, önce o işe gönül koyduklarının şahididir. Unutma ki, baş işe düşmeden iş başa düşmez.

"Yapacaktım ama, kimsem yoktu" deme.

"Kimsesiz" degilsiniz, "kimse, sizsiniz."

Allah (c.c.) var, O yâr. Gerisi olmasa ne çıkar?

Yapacagı işte O'nu hesaba katmayanlar Besmelesizdirler. Besmeleli olanlar, yaptıklarını O'nun sayesinde, O'ndan aldıkları yetki ve güçle, O'nun yardım ve destegiyle yaptıklarının bilincinde olanlardır.

O, elde var "Bir"dir.

O'nu yanında bilen kimseye muhtaç degildir, O'nsuz olanın kimsesi yoktur.
Görevini yapmak için sagına soluna ve dahi ardına bakanlar, O'nun gözetimi altında olduklarının, O'na karşı sorumlu olduklarının şuurunda olmayanlardır.

"Yürüyecegim ama, kim gelecek?" deme, sadece yürü.

Yeter ki yürü ve iz bırak. Zamana ve mekâna bir so uk damga gibi vur ayak izini. Yürüyüşünün tanıgı olsun bıraktıgın izler. Hiç iz bırakıp da izlenmeyen birini gördün mü? Unutma ki iz bırakanlar mutlaka izlenirler. Izlemeye gönlü olanlar, mutlaka iz ararlar.
Hem, baksana kendine. Sen, senden önce yürüyen birilerinin izini izlemiyor musun? Bunu ancak yolcu oldu unu unutmayanlar, yolculu u her şeye ra men sürdürenler bilir.

Zaten yol dedigin, izlerin icmalinden başka nedir ki?
Yolu yol kılan, biraz da senin ve senden önce yürüyenlerin izi degil midir? Zaman ve mekânda var olan tüm yolları, yolcular açmamışlar mıdır? Ve yolun kerameti yolcudan menkul de il midir?

Ve bir de "yapacagım ama, degerinin bilineceginden umutlu degilim" deme.

Bir kere umut dedigin, imanın öz çocugudur.

Çocuguna kıyan, anasını aglatır.

Umuduna kıyma ki, imanın aglamasın.

Etrafına bak. Ne kadar umutlu adam varsa, hepsi de bir şeyler yapan, deger üreten, kıymet ortaya koyan kimselerdir. Yani yapanlar umutlu, yatanlar umutsuzdur. Handiyse birinin umuduna bakıp onun yapanlardan mı, yatanlardan mı oldu unu anlayabilirsin.
Hem yatanların umutlu olması hayra alâmet de ildir, tabi ki yapanların umutsuz olması da...

Degerini kim mi bilecek?

Bu kaygı sahte degerlere yakışan bir kaygıdır. Sahici degerlere vurulanlar, "Degerim bilinir mi acaba?" diye kaygı duymazlar. Çünkü adı üstünde, deger degerini başkalarının bilmesine borçlu degildir, bu bir.

Ikincisi, deger bilenlerin varlıgı ve hâlâ bir şeyler yapıyor olmaları, degerin degerini takdir eden birilerinin her zaman mutlaka var olacagının en güzel ispatıdır.



Alıntı