Ne Mutlu O Gariplere !

Ebu Hureyre (r.a)'den Rasulullah'ın şöyle dediği rivayet edilmiştir:

«Muhakkak, İslam garip başladı ve başladığı ; garibliğe dönecektir. Ne mutlu o gariblere.»

(Müslim)



İlahi vahiy, bu dini koyu bir cahiliyyetin içinde bildirmeye başlamıştı. Kendilerine fayda da zarar da vermeye muktedir olmadıklarını gördükeri halde insanların birtakım putlara ibadet ettikleri cahiliyyenin içinde... Ardından, dedelerinden kalan her yönüyle «Allah'a şirk koşma» ve «kulun, kula ibadet etmesi» esası üzerine edilmiş bir din anlayışına sahip cahiliyyenin içinde... Maddeci bir düşüncenin şekillendirdiği, kuvvetlinin zayıf ezmesi, sömürmesi esasına dayalı bir hayat görüşüne sahip cahiliyyenin içinde... Sosyal hayatın her yönüne beşer aklının hükmettiği cahiliyyenin içinde... İşte bu yüzden doğmuştu bu din. İnsanların onu garip karşılamasının nedeni de işte bu idi. İbadeti sadece Allah'a has kılmayı yegane ilah olarak O'nu benimsemeyi, sahte ilahlardan yüz çevirmeyi, dinin olduğu kadar sosyal yaşantının düzenlenmesi işlevini de yalnız Allah'a vermeyi gerektiren bir inanç cahiliyye toplumunca nasıl garibsenmeyecekti ki? Onlara göre ilahların bire indirilmesi, yaşantının her yönüyle tek ilahın yani Allah'ın emir ve yasaklarıyla şekillendirilmesi olacak iş değildi ve gerçekten garibdi. O zamanın mevcud dinlerinden hiçbirine benzemediği ve onların hepsini reddettiği için garipti, acaipti bu «yeni inanç.» Babalarından, dedelerinden nice bilge (!...) kişiler çıkmıştı ama hiçbirisi -Ümmi olan- Muhammed'in dediklerini dememişti. Hem bu inanç bilge (!...) atalarını kafasızlıkla, bilgisizlikle vasıflandırıyordu. İşte bunlar ve benzeri sebeplerden dolayı, cahiliye tarafından garib karşılanmıştı bu din.

Evet, garib doğmuştu bu din ve yeniden garib haline dönmüştür. Mekke cahiliyyesinin rolünü en az onunki kadar başarıyla yüzyılımız cahiliyyesi yüklenmiş; kişiler ve araçlar değişiklik göstermesine rağmen cahiliyyenin «gerçek İslam'a» karşı tavrı özde aynı kalmıştır. Yine garip karşılamaktadır insanlar «gerçek dini». Çünkü, onların «Muhammed'in dinine tabiyiz» iddiaları, Mekke cahiliyesi mensuplarının «İbrahim'in dinine tabiyiz» iddiasından öte geçmemişti. Lat, Menat, Uzza ve Hubel'i geride bırakacak -somut veya soyut- nice putlar icad etmeleri fertlerin La ilahe illallah inancından kopmasına ve nesillerin bu ilahi , gerçeğin hakiki manasından uzaklaşmasına -hatta onu anlamaz hale gelmesine- vesile olmuştur. Böylelikle örfi ve milli bir din anlayışına sahip insanlar, kendilerine dinin asıl hakiki manası ulaştığında bunu garipsemekte ve acaip karşılamaktadırlar. Çağımız insanı, Allah'tan başka kanun koyucuların, yardıma çağırılanların, yönelinenlerin, dua edilenlerin kısacası Allah'tan başka hayat nizamı belirleyip ibadet edilenlerin inkarını -ki, bu, La ilahe illallah inancının asli bir gerçeğidir- Mekke cahiliyye mensuplarının, putların inkarını garip karşıladıkları gibi garibsemektedirler.

İşte bu, Rasulullah (s.a.s)'in yukarıdaki hadiste bildirdiği gaybi ihbarın tecellisidir. Bugün bu gerçekle karşı karşıya olan davetçi Müslümanların yapacakları tek şey, getirmiş olduğu dini garipseyen Mekke mensuplarını bu dine davet hususunda Rasulullah (s.a.s)'e bildirilen davet ve mücadele metoduna tabi olmak; Mekke cahiliyyesinin modern tezahürleri olan günümüz toplumlarına ilahi hakikati en açık şekliyle ulaştırmaktır. İsterse insanlar bu dinin hakikatini garipsesin,isterse ona karşı tavır takınsın, davetçinin görevi işte budur. Ve ahiret saadeti ancak bu gariblerindir. Gerçekten mutluluk onlarındır. Çünkü vaadinde duran Rabbi Zül Celal, yaptığına karşılık bu garib mücahidlere cenneti, ebedi saadeti, mutluluğu ve hepsinden yücesi kendi rızasını ve cemalini va'detmiştir