Jones ve McGillis Atıf Modeli

Bu model, Jones ve Davis ile Kelley'in atıf modellerinin sentezi niteliğindedir. Jones ve McGillis (1976), Jones ve Davis'in atıf modelinde öngörüldüğü şekilde, aktöre bir niyet ve ardından bir dispozisyon yüklerken gözlemcinin dikkat ettiği hususları (eylemin özgül sonuçları, aktörün kapasitesi ve davranışına ilişkin bilgisi) kabul etmekle birlikte, bunlara ek olarak aktörün davranışı konusunda gözlemcinin beklentilerini de işe katmaktadırlar.

Bu beklentiler aktörün aidiyet kategorisine ilişkin beklentiler ve şahsına ilişkin beklentilerdir. Bunların ilki, stereotipik beklentiler ile normatif beklentileri kapsar; belirli bir kültürel alana mensup kişiler, bu alanın bir alt grubunun üyeleri konusunda oldukça benzer beklentilere sahiptir ve bu kategorisel beklentiler, Kelley'in konsensüs kriterine tekabül ederler.

İkinciler ise kişinin çeşitli durumlardaki tepkilerine dayanarak oluşturduğumuz beklentilerdir ve bunlar da Kelley'in zamanda değişmezlik ve etkileşim koşullarındaki değişmezlik kriterleriyle benzerlik göstermektedir.