Ashab-ı Şecerenin Yani Bey'at-ı Rıdvan'da Bulunanların (Radiyallahu anhüm) Faziletler

163- (2496) Bana Hârûn b. Abdillâh rivayet etti. (Dedi ki) : Bize Haccâc b. Muhammed rivayet etti. (Dedi ki) : İbnü Güreye şunu söyle*di : Bana EbûVZübeyr haber verdi ki, Câbir b. Abdtllâh'i şöyle derken işitmiş : Bana Ümmü Mübeşşir haber verdi ki, Peygamber (Sallallahü Aleyhi ve Seîîem)% Hafsa'nm yanında şöyle buyururken işitmiş :
«Cehenneme inşaallah, ağacın altında bey'at eden şecere ashabından hiç bir kimse girmez.» buyururken işitmiş :
— Hayır yâ Resûîallahî O da kendisini men etmiş. Bunun üzerine
Hafsa :
«Sizden hiç bir kimse yoktur kir o cehenneme gelmesin.» Peygamber (Sallallahü Aleyhi ve Sellem) de:
«Allah (Azze ve Celle) Sonra' Allah'dan korkanları kurtaracağız ve zâlimleri orada diz çökmüş halde bırakacağız buyurdu.» demiş.
Ulemânın beyânına göre bu hadîsden murad Hudeybîye'de ağaç altında Peygamber (SallaUahü Aleyhi ve Sellem)'e bey'at edenlerden hiç birinin cehenneme girmeyeceğini kat'î surette bildirmektir. Nitekim bun*dan önceki Hâtıb hadîsinde de sarahaten bildirilmiştir. Resûlüllah (Sallallahü Aleyhi ve Sellemi'in burada «İnşaallah» demesi şüphe ettiği için değil, teberrük maksadıytedir.
Hz. Hafsa'mn itiraza benzeyen sözü, hakikatte itiraz değil, is-tirşâd, yâni o bâbdaki hükmü anlatmasını istemektir. Cenâb-i Hak Kur'ân-ı Kerîm'de herkesin cehenneme geleceğini bildiriyor. Bu nasıl ola*cak, beni bu bâbda irşâd et! demek istemiştir. ResûUillah (SallallahU Aleyhi ve Seîlem) de onun okuduğu âyetin alt tarafım göstererek ehl-I takva mü'-minlerin cehennemden kurtarılacağına, orası zâlim küffârın yeri olduğu*na işaret buyurmuştur. Sahih kavle göre âyet-i kerîme'deki cehenneme gelmek tâbirinden murad sırat köprüsüdür. Sırat cehennemin üzerine ku*rulmuştur. Binâenaleyh bütün insanlar bu köprüden geçmek üzere cehen*nemin kenarına gelecekler; günahsız mü'minîer sıratı rahatlıkla geçecek cezalılarla küffâr geçemeyip cehenneme düşeceklerdir.
Hudeybiye'de Peygamber (Sallallahü Aleyhi ve Seilem)1^ bey'at edenlerin sayısı bir rivayette bindörtyüz (1400), diğer rivayette beşyüz (500) dür.