Ahmet diye bir esnaf anlatır arkadaşına: Bir gün bizim hanım dükkana telefon açtı. Gayet yumuşak bir sesle konuştu; “Ahmet Bey ne var ne yok, işler nasıl?” dedi. O yumuşak konuşunca ister istemez ben de yumuşak davrandım, “Sağ olasın canım çok iyiyim!” dedim. “Akşam ne pişireyim?” deyince ben de, “Sen bilirsin ne alayım?” dedim. O da biraz lüks yemek olsun diye pirzola siparişi verdi. Ben de alayım dedim. Sonra düşündüm, bizim hanım böyle yumuşak davranmazdı. Bunda bir iş var! Neyse akşam olup eve gittiğimde baktım ki kayınvalidem bizde! O olaydan birkaç gün sonra dükkanda otururken birdenbire aklıma geldi. Yahu bugün de ben hanımı telefonla arayayım, hatırını sorayım. Telefonu açtım: -Hanım nasılsın iyi misin? deyince, o da, “Hiç iyi değilim!” dedi. “Akşam ne yemek var?” deyince, sert bir sesle, “Zıkkımın kökü var anladın mı?” diye cevap verdi. Akşam eve gittim ki annem bizde! ...
