Musibet geldiğinde sabredip boyun eğmek

1845- Üsâme b. Zeyd (r.a)’ten rivâyete göre, şöyle demiştir: Peygamber (s.a.v)’in kızı: “Oğlum ölmek üzere bize geliniz” diye haber göndermişti. Peygamber (s.a.v)’de kızına selâm gönderip; “Almakta, vermekte Allah’a aittir. Allah yanında her şeyin bir ömrü vardır. Sabret ve sevabını bekle” buyurdu. Kızı, yemin ederek mutlaka gelmeleri için tekrar haber gönderdi. Bunun üzerine Rasûlullah (s.a.v) kalktı, beraberinde Sa’d b. Ubâde, Muaz b. Cebel, Übey b. Ka’b, Zeyd b. Sabit ve başkaları olduğu halde gittiler. Çocuk, Rasûlullah (s.a.v)’in kucağına verildi. Çocuk can çekişiyordu. Bu arada Rasûlullah (s.a.v)’in gözlerinden yaşlar dökülüyordu. Sa’d: “Ey Allah’ın Rasûlü! Bu ağlamak ta nedir?” deyince; Rasûlullah (s.a.v): “Bu Allah’ın kullarının kalbine yerleştirdiği merhametten dolayıdır. Allah’ta kullarından merhametli olanlara merhamet eder” buyurdu. (Ebû Davud, Cenaiz: 29; Buhârî, Cenaiz: 38)
1846- Enes (r.a)’den rivâyete göre, şöyle demiştir: Rasûlullah (s.a.v) şöyle buyurmuştur: “Sahibine sevap kazandıran sabır, belâ ve musibetin ilk geldiği anında yapılanıdır.” (Müslim, Cenaiz: 8; Tirmizî, Cenaiz: 13)
1847- Muaviye b. Kurre (r.a)’nin babasından aktardığına göre, bir adam; çocuğuyla beraber Rasûlullah (s.a.v)’e geldi ve Rasûlullah (s.a.v): “O çocuğunu seviyor musun?” diye sormuştu. Adam da: “Benim onu sevdiğim gibi Allah ta seni sevsin” buyurdu. Sonra o çocuk öldü. Rasûlullah (s.a.v), çocuğun babasını bir süre göremedi, araştırıp bulunca şöyle dedi: “Sen, Cennetin kapılarından birine geldiğinde, çocuğunun sana kapıyı açmak için koşarak geldiğini görmen seni sevindirmez mi?” (Sadece Nesâi rivâyet etmiştir.)