ÖZEL GÜNLER
Eniştem; kızkardeşimin çamaşır dolabının en alt gözünü açtı ve
ince kağıda sarılmış bir paket çıkardı. "Bu" dedi, "sıradan bir
çamaşır değil." Kağıdı açtı ve çamaşırı bana uzattı. Zarif ve
ipekliydi. Kenarları elişi dantelle süslenmişti. Astronomik bir
fiyat taşıyan etiketi hala üstündeydi. "Jan bunu New York'a ilk
gittiğimizde almıştı. Nereden baksan sekiz, dokuz yıl olmuştur. Hiç
giymedi. Özel bir gün için saklıyordu."
Çamaşırı benden aldı ve cenaze evine götürmek üzere
ayırdığımız diğer giysilerle birlikte yatağın üzerine koydu.
Bırakırken eli bir an yumuşak kumaşı okşar gibi oyalandı. Tuvaletin
gözünü hızla kapattı ve bana döndü.
"Hiçbir şeyini özel bir gün için saklama. Yaşadığın her gün
özeldir."
Cenazeyi izleyen günlerde enişteme ve yeğenime beklenmeyen bir
ölümün arkasından yapılması gereken tüm üzücü işlerde yardımcı
olurken sık sık bu sözleri hatırladım. Kardeşimin ailesinin yaşadığı
şehirden eve dönerken uçakta yine bu sözleri düşündüm. Kardeşimin
göremediği, duyamadığı veya yapamadığı bütün şeyleri düşündüm. Hala
eniştemin o sözlerini düşünüyorum. "Hiçbir şeyini özel bir gün için
saklama. Yaşadığın her gün özeldir." Artık hayatım değişti. Daha çok
okuyor, daha az toz alıyorum. Uzayan çimlere aldırmadan balkonda
oturup bahçemi seyrediyorum. Ailem ve dostlarımla daha çok vakit
geçiriyorum, iş toplantılarında ise daha az. Mümkün olduğu kadar sık
"hayatın katlanılması gereken bir dertler zinciri yerine, zevk
alınacak olaylar silsilesi olarak görülmesi" gerektiğini
hatırlatıyorum kendime. Her anın güzelliğini duyumsayarak yaşamak
istiyorum. Hiçbir şeyimi özel günler için saklamıyorum. Kıymetli
tabak çanağımı her "özel" olayda kullanıyorum. Birkaç kilo vermek,
tıkanan lavaboyu açmak, bahçemde ilk açan çiçek gibi özel
olaylarda..
En pahalı ceketimi canım isterse süpermarkete giderken
giyiyorum. Teorime göre eğer zengin görünürsem, küçük bir torba
erzak için o kadar parayı daha rahat ödeyebilirim. Pahalı parfümü
özel partiler için saklamıyorum. Mağazalardaki tezgahların ve banka
memurlarının burunları da en az parti parti gezen
arkadaşlarımınkiler kadar iyi koku alır. -Birgün- kelimesi
dağarcığımdaki yerini kaybetti. Bir şey eğer görmeye, duymaya veya
yapmaya değerse, onu şimdi görmek, duymak ve yapmak istiyorum.
Hepimizin "Yaşayacağımıza garanti gözüyle baktığımız yarını
göremeyeceğini" bilseydi eğer kızkardeşim, neler yapardı kimbilir?
Sanırım aile fertlerini veya yakın arkadaşlarını arardı. Belki eski
birkaç arkadaşını arayıp aralarında geçen sürtüşmeler için özür
dilerdi. Belki bir lokantaya en sevdiği yemeği ısmarlardı.
Bunların hepsi birer tahmin... Kardeşimin neler yapamadan
öldüğünü hiçbir zaman bilemeyeceğim. Ya ben ?.. Eğer sayılı saatimin
kaldığını bilseydim, yapamadığım şeyler olduğu için kızardım.
Yazmayı ertelediğim mektupları yazmadığım için kızardım. "Bir gün
ararım" dediğim dostları görmediğim için kızardım. Eşime ve kızıma
onları ne kadar çok sevdiğimi yeterince sık söylemediğim için
kızardım. Artık hayatlarımıza kahkaha ve renk katacak hiçbir şeyi
yarına ertelememeye çalışıyorum. Ve her sabah gözlerimi açtığımda
kendime o günün "Özel bir gün" olduğunu söylüyorum.
Her gün, her dakika, her nefes gerçekten Allah'tan bize bir
armağan. Onu iyi yaşayın...
