Bir Ölünün Hatıra Defteri

Bir Ölünün Hatıra Defteri

“Sağa çekilin, yol açın; kardeşim sana söylüyorum hâlâ ne bakıyorsun dikiz aynasından, çekilsene!”

Yerde yatan sıcacık bir bedene doğru yaklaşan siren sesleri, bir avuç telaşlı kalabalık, ne var sanki, altı üstü bir gence araba çarptı işte.

Yağmurlu bir öğle vakti, gökten yağmur yağdırılıyordu. Rahmet iniyordu paket paket. Hepsi özenle hazırlanmış elmastan hediye paketleri gibiydi.

Yağmur yağdırılıyordu Fatih’in yamalı kaldırımlarına. Kimse yağmurun farkında değildi. Herkes araba çarpan gencin etrafında toplanmıştı. Birileri ağzından sızan kanları siliyor, birileri de, “zavallı delikanlı, daha pek de gençmiş” diyordu. İlk yardım ekipleri de kalp masajıyla sebeplere baş vuruyorlardı. Ne bilsin garip doktorlar, o zaten Rabb’iyle akdini imzalamıştı. Sevgili dostu Azrail (as) ile çoktan yola çıkmışlardı bile ebedî alemlere doğru. O, emin bir dostuna emanet etmişti ruhunu, sevimli arkadaşı Azrail’e...

Nasıl bir şeydi bu hayat? Bir an var, bir an yok. Kalemin, ucu üzerinde durması kadar zor ve tehlikeliydi hayat dedikleri.

Yağmur yağıyordu Fatih’in kaldırımlarına. Yağan yağmur yüzünü yıkıyordu delikanlının. Yol ortasında yatan bir “terkip”. Ruh çıkınca topraktan hiçbir farkı kalmıyordu insanın. Ama bunda farklı bir şeyler vardı. Bir gözü ağlıyor, bir gözü gülüyor gibiydi. Sanki bir gözü arkada kalmış, birisine bakar gibiydi. Bir gözü de gittiği yerdeki güzelliklere seviniyordu. Hâlâ ruhlu gibiydi o an.

Herkes delikanlıyla ilgilenirken, kaldırımın dibinde ufak bir defter ıslanıyor, dağılan yapraklarıyla, delikanlının olduğu anlaşılıyordu. Yaşlı bir ninenin bastonuna çarpana dek, kimse görmemişti o defteri. Kamburlaşmış beliyle nine; zorla, eğilerek yerden aldığı defterin üzerinde “hatıra defteri” yazılı olduğunu gördü. o sırada, bir, yerde yatan gence baktı, bir de elindeki hatıra defterine. Gözleri doldu birden, gayr-i ihtiyâri “seni dünyaya küstüren neydi evlâdım” dedi. Böyle bir cümleyi neden kullanmışt,ı kendi de bilmiyordu, zaten bilmesi de gerekmezdi, çünkü Rabbü’l Alemîn, onun o sözü dilemesini murad etmişti. Kader konuşunca beşer susardı.

Kendilerini ebedî bir davaya adamış gönül erlerinin hayatta iki seçenekleri vardı. Ya onlar dünyaya küsecekti, fani ve süflî hiçbir şeye meyil göstermeyecek, ya da kader, tokatlarla onu dünyaya küstürecekti. Bu genç de belki de öyle bir bîçareydi, kim bilir...

Yaşlı nine, çantasından çıkardığı gözlüğü gözüne takarken bir taraftan da ıslanmış yaprakları karıştırıyordu. Yağmurdan dolayı bir binanın altına çekildi ve bakışları sayfaların içinde kayboldu gitti. Son yaprağa geldiğinde durdu ve hayrette kaldı. “ Allah Allah, bu sayfa neden buruşmuş, yağmur suyuna benzemiyor, belki de zavallının göz yaşlarıdır bunlar.” Diyerek özenle yazılmış sayfaya göz gezdirdi. Fakat göz yaşlarının verdiği buruşukluktan dolayı yazılar tam anlaşılamıyordu, mürekkep dağılmıştı, tıpkı ölümün gelmesiyle hayatın dağılması gibi.Hayatının son sayfasına nokta konulan delikanlının, son hatıralarını okuyordu yaşlı nine. Okudukça ağladı, ağladıkça okudu. Buğulanan gözlerini tutamıyordu bir türlü. Ne yazıyordu bu defter de daha hayatının baharında, ayaz vurmuş şeftali çiçeği gibi ölümün soğuk kışını yaşayan delikanlı, bu kadar kısa zamanda ne yaşamış olabilirdi?

“Sevgili günlük; satırlarını her gün akşam yatarken karalardım ama nedense bugün, sabah namazından sonra karalamak geldi içimden. Beni bilirsin, her zaman ki dostun, hani şu; insanlara karşı konuşkan, insan delisi olan, ama aynı zamanda iç dünyasına herkesten çok dönük olan çocuk. Biliyor musun; bu güne kadar beni önce Rabb’im, sonra sen anladın, birisi daha var beni anlayan, fakat uzakta, çok uzakta, bu dünya onu da harcamak için uğraşıyor, bir iman erini daha mânen içinde boğmaya çalışıyor sevgili günlük. Dünya, beni anlayanları benden çalıyor dört senedir. Git gide beni anlayanların sayısı azalıyor. Müslümanca yaşayan bir çok insan “göze bakıp kalbe hitap etmek” yerine, cebe bakıp nefse hitap etmeye başlamış. Kişilere “etiket”lerine göre değer verilir olmuş. Sevgili günlük; eğer konuşabilseydin her halde bu insanlar “zahirperest” olmuş” derdin değil mi? Neyse boş ver be günlük, boş ver aldırma, kulluk zor şey anlarsın ya...

Günlükçüğüm, içimden bir ses diyor ki; “sen yakında yolcusun boş ver insanlar konuşsun. Senin arkandan tanımadıkları bir kişinin yorumunu yapsınlar, seni Rabb’in tanıyor ve biliyor ya yeter” Biliyor musun; bu sese inanmak istiyorum sevgili günlük. Bir de; hatırlıyor musun bir dava arkadaşım vardı. Hani hep bahsederdim ya! düştüğümde kalkmama vesile olan, üzüldüğümde güldüren, risaleyle yatıp risaleyle kalkan ve beni anlayan... Şimdi onu çok üzüyorlar, hizmetinden soğutuyorlar. Onun zihnini karıştıran insanlardan, kitap okuyamadığı her bir dakikasının, hizmetle meşgul olamadığı her bir ânının hesabını mahkeme-i kübra’da, huzur-u ilâhide çok dehşetli bir şekilde soracağım. Haberleri olsun sevgili günlük. Onların hüküm sandıkları şeyler kabre kadar, bizim saltanatımız ise kabirden sonrası içindir.

Ey günlük; birileri de beni, bol bol kötülüyorlar. Ne dersin bu işe. Ne yapalım kendi kaderimi kendim çizdim. Samimi olamadım Rabb’ime karşı. Saygı ve hürmet göstermeye çalıştığım insanlardan azar işittim. Beni insafsızca, geçmişimle, ailemin fikirleriyle yargıladılar. Sıkıntılarla, acılarla, elemlerle geçmiş bir hayatı eleştirdiler. Canım günlük; bunlar bilmiyorlar mıydı “mü’min’de bulunan câni bir sıfat yüzünden, sâir masum sıfatlarını mahkum etmek hükmünde olan adavet ve kin bağlamak ne derece hadsiz bir zulüm olduğunu” ve bir insanı geçmişinde, istemeden başına gelen olaylardan dolayı yargılamanın insaniyete sığmadığını? Şu ayeti hatırlıyor musun günlük; “muhakkak ki insan çok zalimdir”...

Ölçüsü insaniyet olmayanın bütün ölçümleri yanlış çıkıyor günlükçüğüm. İnsanları fikirlerine göre değerlendirmek insaniyet noktasında ne büyük bir cahillik abidesi öyle değil mi günlük.

Günlük efendi, günlük efendi; sana söylüyorum, ne dünyayı ne de içindekileri sevmiyorum artık. beni çok üzüyor, kulluğuma halel veriyor. Hizmetim olmasa ve birkaç sevdiğim insan, bir dakika durmaya tahammül edemezdim bu fani dünyada. Kusura bakma, yapraklarını ıslatıyorum, ne yapayım tutamıyorum gözlerimi. İnsanım işte teneşir tahtası değil ya.

Günlük günlük bir tanecik günlüğüm; keşke beni biraz... neyse günlük, artık kimse beni anlamasın. Çünkü bu zulmü yapanların ardında kaderin şefkatli elini görüyorum. o insanların kelimeleri davranışları, halleri benim için beş para etmiyor, çünkü tek gayem var amelimde, o da “rıza-i ilâhi” “eğer o razı olsa bütün dünya küsse ehemmiyeti yok. O razı olduktan ve kabul ettikten sonra...” artık devam edemeyeceğim günlük, ellerim titriyor, kalem elimde durmuyor, gözlerim kararıyor. Yoruldum galiba biraz hava almak için yürüyüşe çıkayım, bilirsin ki bütün hakikatli yollar Ona çıkar... Haydi hayırlısı cuman mübarek ola sevgili günlük...”

Yaşlı nine de ıslatmıştı son sayfayı. Yağmur yağdırılıyordu Fatih’in kaldırımlarına. Bir ölüm daha yaratılmıştı caddenin ortasında. Kayan tekerler ve yerde yatan birisi. Kimdir necidir, nereye gidiyordu bilinmez. Ama o bir kuldu ve o sırada “Cuma” salâsıyla camiye yürürken insanlar o da yürüyordu bir yerlere garip, yetim, bîçare...

Evren Teke


--------------------------------------------------------------------------------