Rasulullahın Korkması Ve Tazarruu (Yalvarıp Yakarması)

1003) Ebu Hureyre şunu anlattı: Rasulullah şöyle buyurdu:
- "Hiçbirinizi ameli, Cennet'e sokmayacak." Bunun üzerine:
- Seni de mi ya Rasulellah! dediler. Rasulullah (s.a.v.):
- "(Evet) Beni dei Meğer ki, Allah kendinden bir rahmet ve fadl (lütuf, iyilik) ile beni örtmüş ola" dedi.
1004) Ebu Hureyre şöyle dedi: Rasuhıllah (s.a.v.):
- "Sizden hiç kimse yoktur ki, kendisini ameli kurtarsın" buyurdu. Sahabiler:
- Seni de mi ya Rasulellah! dedi.
- "(Evet) Beni de! Meğer ki, Allah kendisinden bir mağfiret ve rah*metle beni sarmış ola" buyurdu ve elini başının üzerine koydu.
1005) Mutarrif îbn Abdillah'ın babası şöyle dedi:
"Rasulullah'ı namaz kılarken gördüm. Göğsünden, tencere veya kazanın kaynarken çıkardığı sese benzer bir ses duyuluyordu."
1006) Hz. Aişe şunu anlattı:
Rasulullah'ın (s.a.v.) benim yanımda kaldığı bir gece, onu paçavraya benzer bir halde secde ederken gördüm. O'nun şöyle dediğini duydum:
"Karaltım ve hayalim (bile) sana secde etti. Kalbim sana inandı. Rabbim! İşte bunlar, benim ellerim ve onlarla kendi aleyhime işlediğim (suç ve günahlar). Ey Azîm (büyük) olan! Her büyükten umulur. Büyük günahı affet."
Daha sonra şöyle dedi:
"Cebrail bana, duyduğun bu kelimeleri söylememi emretti. Secde ederken onları söyle. Çünkü bu kelimeleri söyleyen secdeden başını kaldırır kaldırmaz bağışlanır."
1007) Hz. Aişe şunu anlattı:
Rasulullah (s.a.v.) bir işe ruhsat verdi de, insanlardan bazıları on*dan çekindiler. Peygamber (s.a.v.) bunu duydu ve kızdı. Kızgınlığı yü*zünden belli oldu. Daha sonra şöyle buyurdu:
- "Bazı kimselere ne oluyor? Bana ruhsat verilen şeyden yüz çevi*riyorlar. Vallahi, ben onların Allah'ı en iyi bileni ve ondan en çok kor*kanıyım."