Bir rüya ve tabiri

Bir rüya ve tabiri

Rüyamda, Bursa Ulu Cami'de hutbe okuyacakmışım. Hiç adetim olmadığı ve şimdiye kadar hiç yazılı hutbe okumadığım halde, cebime yazılı bir hutbe koymuşum. Hutbeyi açıp az bakıyorum ve kendi kendime "Ben böyle bir şey hiç yapmadım, yazıya bağlı kalırsam ayağımda zincir varmış gibi hissederim, ben serbest konuşmalıyım." diyorum. Sonra giriyorum camiden içeriye.. camide ciddi bir tamirat varmış. Cuma mı, bayram mı bilemiyorum. Zemin toprak imiş. "Burada nasıl namaz kılarız? Bir başka yerde kılalım." deyip cemaatı dışarı çıkarmak isteyenler oluyor. Ben de çok kızıyorum, "Burada, bu şartlarda hutbe okumam ben." diyorum. Hutbe metnini oradaki bir arkadaşa veriyorum. "Bu hutbeyi götür falan adama ver. Ben gidiyorum, başlarının çaresine baksınlar." diyorum. Sonra caminin önünde sağa*sola gidip geliyor, dolaşıyorum. Caminin etrafındaki iskeleleri görüyorum, duvarları tamir ediyorlar. Konuşmalarından öyle anlıyorum ki; "Bunu konuşturursak kalabalık cemaat gelir, yapacağımız bu işi daha rahat yaparız." diyorlar. Orada figüre edilip kullanılmaya çalışıldığımı anlıyorum. Hutbeyi okumadan Cuma'yı kılmak için başka bir yere gidiyorum.

Uyanıncada şöyle bir tabir aklıma geldi: Bazı insanlar bir yerlerde bir kısım oluşumlar için bizi kullanmak istiyor. Beni de orada figüran olarak kullanmayı arzu ediyorlar. Herhalde, onlara alet olmamamız işaret ediliyor.

Evet, tehlikeli hususlardan biri de, iyi zannettiğimiz bazı şeylere farkına varmadan alet olmaktır. Veya başkalarının, bazı tavırlarımızı kendi çıkarlarına göre değerlendirip bizi alet etmesidir. Mesala; biz sürekli hoşgörü deriz ve ona göre davranırız; çünkü onun faziletine inanmışızdır. Ama başkaları, bizim bu iyi niyetimizi bir yerde değerlendirir; aleyhimize kullanırlar. Bazen de biz çizgiyi tutturamaz, haddi aşar ve görüşüp tanıştığımız insanlar hatırına dinin hiç hoşgörmediği şeyleri bile normal kabul etmeye başlarız. Oysa, hoşgörüde esas olan, insanın kendi değerlerine bağlı kalması, fakat başkalarını da kendi konumlarında kabul etmesidir. Yoksa hoşgörü, insanın kendi değerlerinden taviz vermesi; başkalarını, başkalaşıp onlar gibi olarak kabul etmesi değildir