Hayat kararmış, duygular ölmüş, şiirler sarsılmış
İnsan edebi çizerken bile malzemeden çalmış
Mübhem bir kaç damla yetmez olmuş, vurmuş ki vurmuş susuzluk
Yuvarlak bir kara parçası için unuttuk, unutulduk
Zulmün tavernalarını çalıyor adalet. Öfkenin tam kıyısına park ediyor insanlar umutlarını. Birileri kurban olacaksa şimdi olmalı, kıyım olacaksa şimdi…
Karla karışık ölüm yağıyor mutluluk üzerine*. Şairler güzelliğe dair tek kelime etmiyor. Kast sistemi hükmediyor duygulara. Mutlular bir tarafa, mutsuzlar hiç bir tarafa.
Şaibelerin dadandığı, mahkûmların hükmettiği yanlış anlaşılmış bir çeşit anarşiye yenik düşüyoruz. Ve her dakika bir kurban daha veriyor bizden olanlar, kurban olma sırasını bekleyip. Kitaplar geleneklere bağlı kalmamızı istiyorsa yozlaşmalıyız. Belki de tersten başlamalı şarkılar. Mutluluk için atılan adımlar geri teptiyse, mutsuzluk için yapılmalı kampanyalar. Sevgisizler günü ilan edilmeli mesela. Ampullerin işe yaramadığı dünyada hala karanlık hüküm çanlarını çalıyorsa, molotofları denemeliyiz aydınlatmak için geceleri. Herkesin düzenden bahsettiği ama kavilden öteye gitmeyen bu söylentiler içerisinde, günün en sâkin saatini seçip, isyânın ta dibine vurmalıyız, dillerimizde şarkılar.
Yüzmeyi bilmeyenler asla boğulmaz. Bıraktım kendimi sensizliğin ve sessizliğin kucağına. Nefes almak ve alamamak gibi bir şey bu… Ağlarsam isyan ederim diye korkuyorum ve isyan edersem bir daha ağlayamam diye. Şimdi ise elinden şekeri alınmış çocuk gibi büktüm dudaklarımı. Biri dokunsa ağlar mıyım ki? Dokunur musun ki? Tutup elimden kurtarır mısın beni bu aralıklardan? Lütfen, “siz” e râci bütün “sen” leri hoş görüp beni sever misin? “Sana” dair bütün şüphelerimi temyize veriyorum ve yine sana açıyorum bu temyiz davasını. Lütfen beni haklı çıkar. Lütfen beni yanına al. Kaybetsem de, kazansam da. Râbbim…
