Çocuk olmak güzeldi,
Çocukken elimizdekilerle mutlu olmasını becerebilmek güzeldi,
Sahip olduklarımızın bizleri çoğu kez havaya uçurabilmesi güzeldi,
Çocukluk umutları güzeldi,
Aslında şimdiki çocuklarla kıyaslandığına çok şeyimiz yoktu…
Bilgisayar,mp4,DVD, atarimiz, sepet sepet oyuncaklarımız yoktu…
Her çocuğun odası yoktu…
Yediklerimiz ve giydiklerimiz bu zamanla kıyas dahi edilmezdi…
Ama mutluyduk…
Stressiz bir hayata sahiptik…
Hayaller kurardık ve tüm hayallerin sınırlarını zorlardık
Anne ve babalarımızın her zaman yanımızda kalacağını
Ve hep mutlu olacağımızı sanırdık
Acaba yarın ne olacak diye bir sorunumuz yoktu…
Hiçbir şeyi umursamazdık
Çıkarsız gerçek dostluklar kurardık
Ve yaşanan bunca güzelliklere rağmen
Nedense hemen büyümek istedik
Zaman neden çabucak geçmiyor diye üzülürdük
Büyümeye olan özlemin sebebi neydi bilmiyorum
Belki de büyüyünce özgür olacağımızı düşünüyorduk
Ama bilemedik!
Büyüyünce hayatın derin karanlıklarının özgürlüğümüzü çalacağını,
Ve Çocukluktaki özgürlüğün tozlu raflardaki anılarda aranacağını…
Ve
Şimdilerde Günler haftalar ne çabuk geçiyor diye üzülüyoruz
Tekrar küçük olmak istiyoruz
Galiba büyüyünce çok şey kaybettik
Elimizdekilerle mutlu olmasını beceremedik
Daha çok istedik
En önemlisi umutlarımızı kaybettik…
Ama o yıllara dönüş yok!
Hayat denen hiçliğin gölgesinde;
Kimi zaman normal nefes alarak,
Kimi zaman da suni solunumla var olma savaşı vererek
Daha da büyüyeceğiz…
Mehmet Orhan Durdu
