Evliyânın büyüklerinden Fudayl Bin Iyâd Hazretleri tövbe etmeden önce Merv ve Ebyurd şehirleri arasında eşkıyâlık yapardı. Sahrânın tenha bir yerine çadırını kurar, eşkıyâ reisi olduğu için içeride otururdu. Arkadaşları yoldan geçen kervanları soyup, ele geçirdikleri malların hepsini Fudayl'e getirirlerdi. O da malları dilediği gibi taksim ederdi. Eşkıyâlık yaptığı halde cemaatle namazı terketmez, namaz kılmayanları yanından kovardı.
Bir gün büyük bir kervan geldi. Arkadaşları hemen yolu kesmek için koşuştular. Kervandan bir adam da, eşkıyaları fark edince altınlarını emniyetli bir yere saklamak istedi. Kervanın arkasından ayrılıp, etrafta altınlarını saklayacak bir yer aradı. O esnâda Fudayl Bin Iyâd Hazretleri çadırın dışında namaz kılıyorlardı. Adam onu görünce sevinerek yanına koştu. Selâm vermesini bekleyip, ona bir miktar altını olduğunu, emâneten alıp alamayacağını sordu. O da, çadırın içine girip, bir köşeye bırakmasını söyledi.
Adam altınlarını bırakıp kervana dönünce, eşkıyâların kervandaki eşyâları alıp götürdüklerini gördü. Orada kalan eşyâlarını da toplayıp, tekrar çadırın yanına döndü. Baktı ki, eşkıyâlar kervandan aldıkları malları paylaşıyorlar. Şaşırdı ve 'Demek altınları eşkıyânın reisine vermişim' deyip geri dönmek istedi. Fudayl adama niçin geldiğini sordu. Gelen kimse şaşkın vaziyette 'Emânet bıraktığım altınları almak için gelmiştim' deyince Fudayl, 'Bıraktığın yerden al' dedi. Adam gidip, altınlarını alınca diğer eşkıyâlar 'Biz hiç para bulamadık, sen ise bunları geri veriyorsun' deyince Fudayl: 'O bana hüsn-i zân etti. Ben de Allah-ü teâlâ'ya hüsn-i zân ediyorum. Ben o kimsenin benim hakkımdaki iyi niyetini doğru çıkardım. Ola ki, Allah-ü teâlâ da benim kendisi hakkındaki hüsn-i zannımı doğru çıkarır.' dedi.
