Çocuk Sevgİsİ

İsmi Ümame'ydi. Peygamberimiz'in (sas) büyük kızı Zeynep'in kızıydı.
Efendimiz onu çok sever, omuzuna alır, gezdirirdi.
Peygamberimiz bir gün, Ümame omzundayken mescide geldi.
Sahabiler, Peygamberimiz'in omuzunda çocuğu indirmesini beklediler. Fakat bekledikleri olmadı.
Peygamberimiz, çocuğu omuzundan indiemeden mihraba geçti.
Sahabiler dikkatlice izlemeye devam etti.
Acaba küçük kızı ne zaman omuzundan indirecekti?
Namaza başlamadan önce omuzundan çocuğu indireceğini sandılar.Fakat yine düşündükleri gibi olmadı.
Resulullah(sas) Ümame omuzunda namaza başladı. Secdeye gittiğinde çocuğu indiriyor, kalktığı zaman tekrar omuzuna alıyordu.
Sevgili Habip, en sevdiğinin yanına, en sevdiğiyle gidiyordu.
Bizler nedense çocukları yanı başımızda ağlatarak namaz kılarız. Ya da çocukla en güzel anımızda onu bırakıp '' namaza gidiyorum'' deriz. Namaza onunla birlikte gitmeyiz.
Çocuğun minik dünyasına namazı anne ve baba ile bağlantının koptuğu ya da ses çıkarılmadan beklenmesi gereken sıkıcı bie an gibi işleriz.
Çocuğu namaz kılarken yanımıza yaklaşmasını engelleriz. Bize tutunmak isteyen çocuğu uazaklaştırırız. Ağlayan çocuğu görmezden geliriz.
Ne acidır ki, Habib'in omuzunda çocukla namaz kıldığını bilmeden o küçük yavruların namazla arasını açarak namaz kılarız.......