Zekattan kaçan adamın akıbeti

İnsanın gözünü, gönlünü bir defa dünya hırsı bürümeye görsün. Sonrasını hesap etmesi mümkün değildir. İşte Sâlebe olayı bunun en ibretli misalidir. Medine halkından Sâlebe zengin olmak istiyordu.
Ama mutlaka zengin olacaktı. Hayırlısı zengin olması mıydı değil miydi, hiç düşünmüyor, ille de köşeyi dönmeyi istiyordu. Bu yüzden tam üç defa Efendimize müracaat ederek zengin olması için dua etmesini istemiş, hatta sonuncusunda da yemin ederek demişti ki:
�Seni hak peygamber olarak gönderen Allah�a yemin ederim ki zengin olursam fakirin de hakkını vereceğim, yardımda bulunacağım!
Bundan dolayı Efendimiz de istediği duayı yapmış:
�Sâlebe�ye istediği malı ver ya Rab! demişti.
Koyun alan Sâlebe�nin sürüsü kısa zamanda öylesine çoğaldı ki camiden çıkmayan Sâlebe, artık vakit namazlarını bırak cumalara da gelemiyor, çölde sürüsünün arkasında sürünüp gidiyordu. Efendimiz zaman zaman Sâlebe�yi soruyor, �Çölde koyunlarının peşindedir. Onun için camide görünmüyor.� dediklerinde:
� Yazık oldu Sâlebe�ye! diye hayıflanıyordu.
İşte bu sıralarda zekat âyeti nâzil oldu.
Efendimiz imkan sahiplerine memurlar gönderdi. Zekatlarını toplayıp hazineye getirecekler, oradan da ihtiyaç sahibi fakirlere dağıtacaktı. Sâlebe�ye de memur gönderdi.
Onu çölde bulan memurlar anlattılar.
�Gelen ayetler malı çok olanın zekat vermesi gerektiğini bildirdi. Senin de zekat vermen gerekiyor. Resulüllah�ın emri böyledir, deyince öfkelenen Sâlebe:
��Mal benim, çalışıp kazanma benim, size ne oluyor ki, gelip benden haraç istiyorsunuz? Bu sizin istediğiniz haraçtan başka bir şey değildir.� diyerek zekat memurlarını eli boş çevirdi. Sâlebe�nin bu tutumunu duyan Resulüllah (sas):
�Sâlebe�ye yazık oldu, yazık! diyerek üzüntüsünü bir daha izhâr etti.
Bu olay üzerine şu meâldeki âyet�i kerime nâzil oldu:
�Münâfıklardan bazıları da, mal mülk verip zengin ettiği takdirde Allah�a daha fazla bağlanıp, fakir fukaraya daha çok yardım edeceklerine dair söz verirler de, ne zaman ki Allah onlara isteklerini ihsan eder, zengin olurlar. O zaman Allah�a verdikleri sözü unuturlar, cahillik edip fukaranın hakkını vermezler... Tevbe Sûresi, âyet 76.
Meâlini okuduğumuz bu âyet�i kerime Sâlebe�nin münâfıklar sınıfına kaydığını gösteriyordu. Bunu anlayan akrabası, gidip ona derhal malının sadaka ve zekâtını vermesini yoksa gelen âyetle münâfıklardan biri olarak damgalanmış kalacağını hatırlattı. Akrabasının bu zorlaması üzerine zekâtını alıp Resulüllah�a gelen Sâlebe, fakir fukaranın hakkını getirdiğini söyleyince, Resulüllah üzüntülü bir edâ ile:
�Senin yardımını alamam artık Sâlebe. Allah Celle ve Alâ men�etti. Artık git! diyerek dışarıyı gösterdi. Bu dehşetli bir olaydı.
Resulüllah (sas) âhirete teşrif ettikten sonra, Hazreti Ebû Bekir�e müracaat eden Sâlebe, sırasıyla Hazreti Ömer ve Osman�a da müracaat ettiyse de hepsi de:
�Resulüllah�ın almadığı yardımı biz nasıl kabul edebiliriz? şeklinde bir reddiye ile karşılık verdiler. Hazreti Osman (ra) zamanında vefat eden Sâlebe�nin son anlarını yaşadığı sıralarda kulaklarına Resûlüllah�ın ilk ikâzları geliyordu:
�Yâ Sâlebe! Şükrünü yaptığın az mal, şükrünü yapmadığın çok maldan hayırlıdır! Ama iş işten geçmişti artık.


Ahmed Şahin

Zaman

arzu nurum emeyİne saĞlik

Sağol teşekkür ederim zümrütcüm...